پایان یک انتظار، آغاز یک دوران | روایت قهرمانی ۵۵ ساله تراکتور

برای فوتبالدوستان تراکتور فرا رسیدن قهرمانی این تیم پس از 55 سال می تواند یک دستاورد خاص محسوب شود؛ دستاوردی که اهمیت کسب آن با چند برابری شدن علاقمندی به یک تیم و اتحاد آذری زبان ها در جای جای ایران برای این تیم، رنگ و بویی خاص و بدون نمونه قبلی در فوتبال ایران را به منصه ظهور رسانید. 
در این 5 و نیم دهه برای تراکتورسازی و تیم تراکتور فعلی رخدادهای متفاوت و زیادی رقم خورد؟ همچون فصول یک سال و تکرار متوالی آنها منتها با جزئیاتی متفاوت. 
علاقمندان، بازیکنان و مربیان تراکتور در این همه سال موفقیت ها، شکست ها، شیرینی ها و تلخی های بسیاری را به چشم دیدند و از سر گذرانیدند؟ 
از شکل گیری تیم تراکتور از دل باشگاه ماشین سازی تا حضور در جام تخت جمشید و از رقابت سبز و قرمز تا وقوع انقلاب. 
بعد از سال 57 داستان باشگاهی ایران با یک وقفه به لیگ آزادگان و باشگاه های تبریز کشیده شد که ناب ترین رقابت های دربی تبریز را طی آن سال ها شاهد شدیم که بعدها حتی در لیگ برتر نیز تکرار نشد و شاید هم رقابت دربی در تبریز به تاریخ سپرده شده باشد!؟ چرا که خبری از ماشین سازی و یا تیمی دیگر در لیگ برتر نیست و اگر هم باشد که برخلاف حساسیت های دربی در تمام دنیا اینجا اسمش را می گذارند قارداش لیک دربی سی. یعنی دربی برادرها. 
با شروع اولین دوره لیگ برتر در ابتدای دهه 80 داستان بومی زدایی تراکتور و سقوط از اولین دوره لیگ برتر، آغاز قصه پرغصه تلاش ها برای صعود به لیگ برتر بود که نزدیک به یک دهه طول کشید و درون این 8 سال ایام غمباری
برای علاقمندان به تصویر کشیده شد، ایامی که تلاش ها برای بازگرداندن تراکتور به لیگ برتر هر سال سخت تر و سخت تر می شد؟
داستان بازگشت توام با شکست گوجا، درگذشت رضا حسن زاده در جریان بازی لیگ یک، پلی آف غم انگیز مسابقه با شیرین فراز کرمانشاه و ... 
تراکتور بعد از جشن صعود به لیگ برتر در سال 88 طی زمانی کوتاه خود را در قامت مدعی قهرمانی نشان داد تا جایی که دو بار پیاپی نائب قهرمان لیگ برتر با امکان و شایستگی قهرمان شدن را از خود نشان داد. 
تیم فوتبال تراکتور طی ادوار لیگ برتر و حتی پیش از آن در لیگ آزادگان تا یک قدمی کسب عنوان قهرمانی باشگاه های ایران پیش رفته و در هر نوبت مشکلی خاص و بزرگ مانع قهرمانی این تیم شده است،موضوعی که انتقاد طرفداران سایر تیم ها به خصوص سرخابی پایتخت را در خصوص بدون جام بودن تراکتور را بی معنی می کند. 
در فصل ۷۱-۷۲ لیگ آزادگان تیم فوتبال تراکتورسازی که بزرگانی از فوتبالیست‌های آذربایجان را در اختیار داشت، تا یک قدمی فتح جام پیش رفت اما در نهایت رتبه سوم لیگ را بدست آورد. 
پس از آغاز لیگ برتر نیز تیم تراکتور در دو فصل متوالی ۹۰-۹۱ و ۹۱-۹۲ عنوان نائب قهرمانی لیگ را به دست آورد و جالب این که تمامی این عناوین با کمترین اختلاف امتیازی ممکن رقم خورد و بی شک اگر اندکی در جزئیات دقت می‌شد، تیم تراکتور  می‌توانست دو فصل متوالی عنوان قهرمانی لیگ برتر را به دست آورد.
اما بزرگترین خاطره بد جمعی فوتبالدوستان آذربایجان مربوط به فصل ۹۳-۹۴ لیگ برتر می‌شود که تراکتور در آن فصل شایستگی زیادی را برای کسب عنوان قهرمانی داشت اما با وجود این که حتی در مقطعی از فصل ۸ امتیاز نیز از رقیبان پیش بود اما در نهایت با آن داستان جمعه سیاه ۲۵ اردیبهشت جام از دست رفت.
جالب آن که حالا و بعد از یک دهه دقیقا در همان تاریخ، جشن قهرمانی تراکتور برپا شد و این تیم به عنوانی که تا پیش از آن حداقل 3 بار باید کسب می کرد دست یافت.
در این راه شاهد اشتباهات در بستن تیم،کمبودهای فنی و نفراتی،بدشانسی ها و بدتر از همه حق کشی ها بودیم تا ماحصل این تجربیات به کیفیت فصل بیست و چهارم ختم شود ... 
در این سال ها اسامی بسیاری در کنار تراکتور بوده اند و حالا نیستند؟
اردبیلی موسس باشگاه هنوز در قید حیاط است و در آمریکا زندگی می کند اما از پیشکسوتان و مدیران دهه 50 که حالا در میان ما نیستند باید به صمد پورصمدی سازنده تراکتور نوین در دهه 50 و بیوک صباغ به عنوان نخستین مربی این تیم، ایوب شارقی، تقی اخطاری ، اصغر اعتباری و اکبر گهرخانی اشاره کرد.
درگذشت واسیلی گوجا را نمی توان فراموش کرد، مردی که فوتبال ایران و تراکتور را با شکل فوتبال حرفه ای آشنا کرد.
بازیکنان جوانی نیز در دوره ورزشی از دست رفته اند؟ دکتر علیرضا نیک مهر را در تیم تراکتورسازی نخواستند!! و او که برای عقد قرارداد با تیمی دیگر به تهران رفته بود در حادثه آتش سوزی اتوبوس درگذشت ، رضا حسن زاده را حین یکی از سفرها برای مسابقات لیگ یک و طی سانحه رانندگی از دست دادیم و حسین حسندخت که بعد از بازنشستگی درگذشت و صد البته در این راه جمع کثیری از طرفداران از دنیا رفته اند، آنهایی که سن‌شان کفاف دیدن قهرمانی را نداد، آنهایی که حین سفر و همراهی تیم جان عزیزشان را از دست دادند و البته علاقمندانی که در جریان بازی ها بر اثر فشار عصبی دچار ایست قلبی شده و از روی سکوها روی دست دوستانشان به کنار زمین آمده و با آمبولانس به مراکز درمانی رفتند اما متاسفانه این جشن قهرمانی را ندیدند...
در این مطلب کوتاه همه و همه این افراد، اتفافات و خاطراتی که منجر به رویداد قهرمانی را فراهم آورد همچون دفتری هرچند کوچک گشودیم و امیدواریم تا این دفتر همچنان لبریز از خاطرات شیرین ادامه یابد، هرچند که ورود خاطرات تلخ هم در آن اجتناب ناپذیر خواهد بود؟ چون فوتبال شبیه زندگی است و روز خوب و بد را به ناچار رقم خواهد زد. 
تراکتور تلاش بلندی را برای قهرمانی لیگ برتر پشت سر گذاشت و حالا  عصر جدیدی فرا روی این تیم و طرفدارانش باز شده است، عصری که باید برای تداوم و احراز موفقیت های بیشتر و بیشتر آرزو کرد و تلاش نمود تا تراکتور در عرصه فوتبال ایران به بیش از یک ستاره قهرمانی نائل گردد...
به قلم نادر عبدل زاده 
انتهای پیام/