به گزارش نصر، به مناسبت ۲۵ اکتبر «روز جهانی هنرمندان» از هنرمندان مهاجرت کرده و موفق تبریز هنرپرورمان یاد کرده و به چند مطالبه مکرر هنرمندان تبریز می پردازیم. هر ساله شاهدیم که مدیران فرهنگی هنری این شهر، طی جلسات و نشست های مختلف، از اقدامات فرهنگی هنری به نفع مردم، هنرمندان و فرهنگ شهر و ارتقای کیفیت جریانات هنری دم می زنند اما نهایتا یک سری اقدامات خرد کم کیفیت و غیر تخصصی را شاهدیم که هنرهای تجسمی در آنها، ته لیست الویت ها، با صدای یواش زمزمه می شود! حال می خواهیم با صدای رسا، مطالبات هنرمندان را لیست کنیم که خواسته خیلی بزرگی نیستند و تنها یک یا علی مدیریتی می طلبند که در پس انشالله های مدیران فرهنگی این شهر، انتظار می رود...
کمبود گالری های فعال
یکی از مطالبات هنرمندان، افزایش گالری های فعال در این شهر است که در تعدیل هزینه های برگزاری نمایشگاه ها و رده ندی کیفی نمایشگاه ها یاری کننده باشد. طبق تحقیقات «فرید اسلامی» رئیس انجمن نقاشان در سال ۱۳۹۷، تعداد ۲۰ فرهنگسرا, ۳۲ کتابخانه و قرائت خانه، ۱۸ خانه سلامت، ۶ پارک بانوان، ۶ خانه تاریخی و مجموعا ۹۶ مکان ورزشی چند منظوره در مناطق ده گانه تبریز را در کتابچه اختصاصی مراکز فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و ورزشی شهرداری کلانشهر تبریز معرفی می کند که همه این مکان ها پتانسیل برپایی نمایشگاه های هنری خرد و کلان و یا هرگونه گردهمایی هنری را دارند. این درحالی است که امروز، گالری های حرفه ای فعال جهت برگزاری نمایشگاه ها در تبریز، مهد هنر و شهر اولین ها! کم تر از انگشتان یک دست اند!
در پی برآورده شدن این مطالبه هنرمندان، مشخصاً می توان درجه بندی آثار هنرمندان را در گالری ها شاهد بود. این قانونی نانوشته است که مدیران گالری ها آن را پیاده می کنند و هنرمندان می پذیرند؛ اینکه اولین نمایشگاه یک هنرمند آماتور که تنها بر پایه انگیزه هنری، آثارش را به نمایش گذاشته، نباید با نمایشگاه آثار یک هنرمند متخصص در سبک خود، که بر پایه سال ها تجربه، آثارش را برای بازدید عموم گذاشته، در یک جا باشند و یک نوع مخاطب و بازدیدکننده داشته باشند.
فرهنگ سازی مردم تبریز در داد و ستد آثار هنری
این مهم که مردم تبریز، به اندازه هنر پرور بودن این شهر، هنر دوست هستند ولی حامی هنرمندان نیستند، واقعیتی ناراحت کننده است که با حمایت درست مدیران و مسئولان فرهنگی، این امر فرهنگسازی می شود چنان که در پایتخت، خرید و فروش آثار هنری امری کاملا جا افتاده است.
مهر مفتخر صنعت فرش که بر پیشانی تبریز خورده، در رگ و ریشه این ملت نفوذ کرده و مردم این دیار، تنها فرش را اثر ارزشمند هنری در خانه خود می پندارند که ارزش سرمایه گذاری دارد. حال اینکه خرید آثار هنری، هرگونه اثر نقاشی با هر سبک و تکنیکی، علاوه بر زیبایی های متنوعی که دارد، نوعی سرمایه گذاری محسوب می شود.
امیر انتصاری، مدیر و مجموعه دار گالری آرتمیس از نزدیک به ۷۰۰ اثر هنری در آرشیو این گالری می گوید: کمتر نمایشگاهی در این گالری برگزار شده که فروش نداشته باشد و معمولا خودمان از آثار هنرمندان خریداری می کنیم. این یک اصل مهم است که هنرمندان باید انگیزه ادامه راه را داشته باشند و مسیر هنری یک نقاش تا زمانی که به چرخه اقتصادی وارد نشده، برایش معنا نمی یابد.
در این راستا باید چرخه مداومی با حمایت مردم و ورود کلکسیونر ها به بازار هنری شهر به راه بیفتد تا شاهد اتفاقات خوب هنری در تبریز باشیم.
وی از رایزنی هایی جهت تشکیل انجمنی از مجموعه داران کشوری جهت سرمایه گذاری در این راستا خبر داد که تا پایان امسال گرد هم آمده و با تخصیص اعتبار، تکانی به رکود داد و ستد هنری شهر خواهند داد. ان شالله...
وی با اشاره به جنبه سرمایه گذاری خرید اثر، بر ازوم فرهنگسازی مردم تاکید کرد: مردم باید بدانند این یک سرمایه گذاری است که ارزش افزوده خواهد داشت. در تبریز آورده مالی یک نقاشی گاهی بسیار بالاتر از سودآوری تابلو فرش است. مردم باید به این حوزه توجه کنند. علاوه بر این ها خرید حس خوبی است که در کشور ما بسیار جا افتاده است که حس خوب لحظه ای را به دنبال دارد. خرید تابلوی نقاشی روی دیوار یک حال خوب دایمی را به ارمغان می آورد. اثر هنری یک اثر روحی روانی دارد که باید مردم طعم خوش آن را بچشند.
گفتنی است، رنگ و بوی نقاشی ها جز زمانی که در دیدرس باشند و در سطح شهر تبلیغ شوند، به عنوان هدیه در مراسم ها و جشنواره ها به مردم تقدیم شوند و ...
به کام ملتی که همواره به فکر دخل و خرج روزانه شان هستند، شیرین نخواهند آمد... لذا مدیران و مسئولان فرهنگی شهرداری می توانند در راه آشتی مردم تبریز با هنر، گام های مفیدی بر دارند. در کشورهای خارجی، متولیان هنری همواره در افتتاحیه نمایشگاه ها، از آثار هنرمندان خریداری می کنند تا هم انگیزه ای برای هنرمندان باشد و هم، فرهنگ خرید اثر هنری را تقویت کنند. آیا بخشی از بودجه فرهنگی هنری این شهر، نمی تواند برای این راه کنار گذاشته شود تا در جهت تلطیف روحیه مردم شهرمان، شاهد آثار هنری در اماکن دولتی باشیم؟
حمایت...حمایت... حمایت
به گزارش نصر، مطالبه هنرمندان در حمایت های مالی و معنوی از متولیان هنری از جمله اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی و شهرداری، گوش فلک را کر کرده و امروز به یک شعار بی معنی بدل شده که هنرمندان به زبان گلایه می گویند و ما می نویسیم و گوشی بدهکار آن نیست. وقتی هم که به گوش مدیران می خوانیم، یک گوش در است و گوش دیگر دروازه؛ تنها گاهی لب هایشان برای وعده های سر خرمن می جنبد!
الا ای مدیران محترم کلانشهر فرهنگی هنری تبریز، هنرمند جماعت گاهی با حرفه اش چنان اخت می شود که تنها راه امرار معاشش همین هنر و هنرورزی است، چراکه روحیه اش با کار دیگری نمی سازد. توقعش، حمایت مادی و معنوی از جانب متولیانی است که حمایت از هنرمندان را در وظایف شرعی و عرفی و قانونی خود تعریف کرده و همیشه سنگ آنها را به سینه می زنند. این حمایت چطور می تواند باشد؟
مدیران با تدارک برنامه های هنری متنوع در تمام رشته های هنرهای تجسمی در سطح شهر، می توانند از حرفه هنرمندان در زیباسازی هرچه بیشتر تبریز، استفاده کنند از جمله:
۱- بهره گیری از تخصص نقاشان در امر نقاشی های دیواری
۲-بهره گیری از ایده های نقاشی و مجسمه سازی با تکنیک های متنوع در دیوار نگاره ها و المان های شهری
۳-برگزاری نمایشگاه های خیابانی در پیاده راه ها و مکان های پر رفت و آمد، فرهنگسراهای مناطق، اماکن ورزشی و پارک ها و ...
۴-خرید آثار نقاشی برای ادارات و اماکن دولتی
۵-تاسیس گالری دائمی و موزه هنر های معاصر در این شهر
۶- تخصیص گالری های با کیفیت رایگان برای هنرمندان کم تجربه و انگیزه بخشیدن به آنها
۷- برگزاری رویداد ها و جشنواره های هنری جهت ارتقای سطح هنری این شهر و هم ردیف شدن با هنرمندان جهانی و ...
همه این اقدامات می توانند سطح روحی این شهر را با حمایت از هنرمندان، به مراتب منعطف تر بسازند. حضور هنرمندان در حوزه های مختلف در کنار مدیران شهری، می تواند روحیه لطیف هنریشان را به رگ های پر هیاهو و سرد این شهر تزریق کند.
برگزاری جلسات گفتمان تخصصی در حوزه هنر
یکی دیگر از مطالبات هنرمندان، برقراری شرایطی برای گفتگوی تخصصی هنرمندان و تعامل با کیفیت آنهاست که هم موجب‌ارتقای هنر شهر می شود و هم با حضور مردم در جلسات، بعد جدیدی از فرهنگ تجربه می شود. در زمینه فرهنگسازی، یکی از اقدامات مفیدی که می تواند جوانان و نوجوانان ما را به سمت هنر بکشاند، همین برگزاری گفتمان های تخصصی هنری است که امروز در برخی اماکن فرهنگی هنری چون گالری کبود در محله طالقانی و باغ هنر در شهناز و کافه کتاب شمع سوزان در آبرسان با استقبال خوبی برگزار می شوند که با ایجاد فضاهای بیشتر و تبلیغات گسترده تر، خیلی بهتر خواهد شد.
انجمن های پویا و حامی برای هنرمندان در حوزه های مختلف
برخی انجمن های هنری در تبریز به طرز عجیبی غیر پویا و راکد اند! گاهی حمایت های خردی از جانبشان صورت می گیرد ولی با نداشتن بودجه کافی، توقع حمایت های غیر معنوی و مادی هم از آنها نمی رود.
انجمن نقاشان با مدیریت «فرید اسلامی» یکی از انجمن هایی است که می تواند جامعه هنری استان را با فعالیت های خرد و کلان، برگزاری رویداد های مختلف مردمی و جشنواره ها، با مردم عجین کند و مردم را به آرامش دنیای هنر دعوت بگیرد ولی همواره از عدم حمایت ها و کمبود نه! نداشتن بودجه می گوید. شاید به نظر بهانه تراشی بیاید ولی وقتی در گفتگو با مدیرکل وقت اداره فرهنگ و ارشاد، متوجه بی رغبتی وی به هزینه کردن برای جشنواره ها شدم، نداشتن بودجه را در صحبت های آقای اسلامی درک کردم. در گفتگو با فرید اسلامی، از جشنواره اخیر، شانزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر استان که با همکاری انجمن نقاشان و اداره ارشاد برگزار شد، پرسیدم: جشنواره رویدادی است که پل ارتباطی بین هنرمندان است تا هم با هم تعامل داشته باشند و هم آثارشان دیده شود. همچنین انگیزه ای برای ادامه راه و ارتقای هنریشان باشد. در جشنواره هنرهای تجسمی فجر سهمیه ای به استان ها می دهند که در آن اجازه فراخوان دادن نداریم و خودمان آثار هنرمندانی گزینشی را در قالب نمایشگاه ارائه می دهیم و در اختتامیه از آنها تقدیر می کنیم.
اما من در جلسه انجمن ها با ارشاد، مطرح کردم که این جشنواره را قبل از جشنواره فجر به شکل اختصاصی برگزار کنیم و فراخوانی برای شرکت هنرمندان بیشتری بدهیم تا اقدام موثر و ماندگاری باشد ولی این طرح حمایت نشد. جناب بلاغی می گویند نه به برگزاری جشنواره و من در مقابل می پرسم گزینه بعدی چه می تواند باشد!؟ این رویداد ها به مرور زمان می تواند ملی شده و به نام تبریز ماندگار شوند.
وی افزود: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باید به فرهنگ و هنر تغییر یابد تا هنر های تجسمی در آن به رسمیت شناخته شوند. مسئولان باید اول به هنرمندان ما باور داشته باشند و بعد دست به حمایت بزنند و لزوم برگزاری جشنواره را درک کنند. وقتی هنر از عنوان این ارگان حذف شده است، چطور تعریف درستی از این هنر می توان ارائه داد.
در پایان باید گفت بودجه ای که به هنر و فرهنگ این شهر اختصاص میابد و در این راه خرج می شود، می تواند در ابعاد اجتماعی، اقتصادی و اخلاقی این ملت نفود کند. حال اینکه با مطرح شدن مطالبات هنرمندان، منتظریم ببینیم آیا از این نمد، کلاهی برای سر کچل هنر تبریز خواهد بود؟
انتهای پیام/