مرکز تبریز، حُرمت فراموش شده ی یک رسانه! 

از کسانی که هنر و فرهنگ و رسانه را بلد بودند تا همین دیروز !
از نیمه دوم دهه هشتاد بود که به تدریج صداوسیما تعریف رسانه ای خود را از دست داد.
دیگر رسانه های گروهی و جمعی و هر اطلاق کارشناسانه از دفتر تعاریف رادیو تلویزیون حذف می شد و این ادامه داشت تا رسید به جایی که در اثر بی تدبیری ها و سلیقه های فردی و شخصی و غیر استاندارد و غیر تخصصی، رادیو و تلویزیون جایگاه خود را حتی در برابر قصه های ننه کلثوم و شاباجی خانم های سر کوچه و ته بازار و خاله خانباجی ها نیز از دست داد و شد نسخه دست چندم یادداشت های حاج آقا ممیّزی!
مرکز تبریز نیز از این قاعده مستثنی نشد و به ناگاه جای نوابغ و برنامه سازان و مدیران آگاه و برنامه ریزان و برنامه سازان و نویسندگان و عوامل درجه یک خوش اندیش و مردمدار و فروتن، کسانی گام به محوطه ی خاطره انگیز این مرکز نهادند که جز افسوس و حیرت و بهت با خود به همراه نداشتند.
 

غول ها و سلاطین عرصه رسانه از نسل قدیم تا معاصر و جدید و نسل آخر دهه هفتادی، به زور و با اغراض های شخصی و سپس تمایلات گروهی و باندی کنار گذاشته شدند و رادیو لال شد و تلویزیون کور!
طی یکی دو سال اخیر می بینی و میشنوی دوباره از موضوعاتی که در دهه شصت طرح می شدند و حال در سال 1403 تو گویی جهان درجا زده است و هیچ اتفاق نیفتاده است!
بسیاری از نیروها و البته مدیران باسواد و رسانه ای یا بازنشسته شدند و یا کنار گذاشته شده و حذف گردیدند و این همه باعث شد مرکز تبریز از محتوا تهی گردد و اینترنت منبع محتواهای دو رسانه حساس و مهم جهانی یعنی رادیو و تلویزیون شد.
یعنی سواد رسانه به روزمرگی های بدون پژوهش و استناد بدل گردید و نویسنده و محتوای بکر حذف شد.
در سازمانی چون رادیو و تلویزیون نیروهای تولیدی منکوب و نیروهای اداری و مالی و ... غیر تولیدی های غیر رسانه ای پا گرفتند و رسانه به محافل محله ای و کوچه بازار ی و تیمچه ای و راسته ای تبدیل شد.
 

و مرکز تبریز عاری از خلاقیت و نوآوری وبداعت موضوعی و محتوایی شده است. تکرار پشت تکرار و دیگر خبری از یادگاران عرصه نیست و حتی آرشیو مرکز هم تهی شده است.

به قلم سعید جلوه گری
انتهای پیام/