خبرنگاری، عشق به روزهایی است که سخت می گذرد/نوشتن، توتم ماست

امروز، روز خبرنگار است؛ بهانه‌ای برای شکستن بغض کسانی که بر این باورند که "دانستن همچنان حق مردم است" و "قلم" را بهانه‌ای کرده‌اند تا ذهنشان را از قید کلمات بی‌شمار رها کرده و جسورانه در بیکران دنیای "خبر" خلاصه شوند.
همه روزها، روز خبرنگار است؛ زیرا که ما هر روز می‌نویسیم، زیرا که ما هر جا می‌نویسیم، زیرا که زندگی چیزی به غیر از نوشتن برای ما معنایی ندارد و اگر قلم نبود، با سر انگشتان خویش می‌نوشتیم و اگر قلم جوهر نداشت با خون و جان و عمر خویش می‌نوشتیم. اگر کاغدی نبود، بر سنگ و خاک و آب می‌نوشتیم و اگر کائنات نبود، بر قلب مردمان این سرزمین می‌نوشتیم.

ما بر آنچه اعتقاد داریم، ایستادگی می‌کنیم
ما بر آنچه می‌نویسیم، تعهد داریم به قول دکتر شریعتی، نوشتن توتم ماست و ما این توتم مقدس را نمی‌فروشیم، به دست زورش تسلیم نمی‌کنیم، به کیسه زرش نمی‌بخشیم و به سرانگشت تزویرش نمی‌سپاریم.
به وقتش دستمان را قلم کرده، اما دست از قلم بر نمی‌داریم.
به وقتش پاهایمان را شکسته، انگشتانمان را بند بند بریده، چشمانمان را کور، گوش‌هایمان را کر، زبانمان را می‌بریم و لبان‌مان را می‌دوزیم، سینه مان را می‌شکافیم اما قلم به بیگانه نمی‌دهیم چرا که قلم امانت آدمی است.
ما خبرنگاران زندگی را نیز می نویسیم و ما نوشتن را زندگی می کنیم. خبرنگار، تندیس وقار و صبر است. خبرنگار واژه مقدسی است که قداست آن به حرمت صداقت و ایمان است. 
امید یک خبرنگار، شوق رفتن و از پای ننشستن است، همین امید، نیرو می‌بخشد و راه فتح و پیروزی را هموار می‌کند. امید، گلوله‌ای است در تفنگ مبارزین که اگر شلیک شود دیوار حائل را فرو می‌ریزد و سنگری است برای مبارزین میدان نبرد.
خبرنگاري نيز مانند معلمي، از جمله اموري است كه برخي آن را شغل، عده‌اي منزلت و بسياري نيز آن را فراتر از يك حرفه، بلكه رسم عاشقي مي‌دانند؛ عشق به آگاهي ‌رساني، تاثيرگذاري و بسياري ديگر از صفاتي كه در منظومه اين عشق قرار مي‌گيرند. آری!خبرنگاری، عشق به روزهایی است که سخت می گذرد.
اما یادمان‌باشد که هر کسی که میکروفن به دست گرفته و با چاپلوسی، مقابل دهان این و آن سلبریتی و وکیل و وزیر دراز می‌کند، که خبرنگار نیست.
خبرنگار که چاپلوسی نمی‌کند، خبرنگار که خبرفروشی نمی‌کند، خبرنگار که تیتر نمی‌فروشد، خبرنگار که چکمه‌لیسِ سلبریتی و سیاستمداران فاسد و شکم‌گنده نمی‌شود.
هر خبرنگار ‌و قلم به دستی باید بیندیشد و آگاه باشد که نوشتن و سخن گفتن از علم، فلسفه، سیاست، هنر، عشق و ادبیات و اخلاق و ایمان و... زمانی ارزشمند و مفید است که در خدمت مبارزه با جمودیت و جهل و خرافات و در راه گسترش آزادی و رفاه و رشد اخلاقی و فکری و معنوی انسانها قرار بگیرد. هر خبرنگار و قلم به دستی باید به خاطر داشته باشد، نوشتن از علم و دانش و سیاست زمانی ارزشمند است که دردی از دردهای بشر را درمان نماید و کمی از رنج ها و آلام بشری را کاهش بدهد و در راستای تلاش برای تبدیل جهان به جایی بهتر برای انسانها چرخیده باشد و در غیر این صورت آن قلم اندک ارزش و اعتباری ندارد.
انتهای پیام/