پول‌پاشی، محور سیاست‌های اشتغالی دولت‌‌ها/ برای ۱۶ میلیون جوینده کار چقدر شغل ایجاد شد؟

به گزارش نصر به نقل از تسنیم، سالیان سال است که ایده جدید و نو در حوزه اشتغال از سوی مسئولان امر رونمایی نشده است و همواره محور اصلی سیاست های اشتغالی حول محور پرداخت تسهیلات در قالب های گوناگون و اسامی مختلف و روش های اجرای متفاوت عملیاتی شده است و هر دولتی پس از روی کارآمدن و بررسی، روش های قدیمی را در بسته بندی جدید و با یک نگارش نوین اجرایی کرده است،اما واقعیت این است که طرح ها همان قبلی ها است.
 تجربه نشان می دهد شیوه دولت های هفتم و هشتم، نهم، دهم، یازدهم و دوازدهم برای اشتغال زایی و مقابله با بیکاری کاملاً شبیه به هم بوده و تنها تفاوت آن چگونگی تبلیغات برنامه های اشتغال زایی از سوی این دولت ها بوده است.
طی دو دهه گذشته کشور شاهد اجرای برنامه های اشتغالزایی کوتاه مدت، ضربتی و مقطعی  بوده است که عمر فعالیت آنها محدود به دوران فعالیت دولت ها بوده است.  یعنی هم زمان با تغییر دولت ها طرح های اشتغال زایی بایگانی و با  آمدن دولت بعدی از سر گرفته شده است.
اجرای طرح های خوداشتغالی با پرداخت وام های سه میلیون تومانی در زمان دولت های هفتم و هشتم و اجرای طرح بنگاه های کوچک و زودبازده و مشاغل خانگی در زمان دولت های نهم و دهم، اجرای طرح «طرح‌ کارورزی»، «مهارت آموزی در محیط کار واقعی»، «طرح تکاپو» و «طرح مشوق‌های کارفرمایی»،«پرداخت وام و تسهیلات بانکی»،« طرح اشتغال روستاییان» نشان داد که نمی توان با شیوه تزریق پول به طرح هایی که  تصور می شود مستعد ایجاد اشتغال هستند با بحران بیکاری مقابله کرد.
به اعتقاد کارشناسان اقتصادی  مسئله بیکاری در ایران با افزایش روز افزون تعداد متقاضیان کار و به ویژه فارغ التحصیلان بیکار  حاکی از این است که دولت ها علاوه بر تأمین منابع مالی برای طرح های اشتغال زایی، باید اقدامات دیگری را نیز در دستور کار خود داشته باشند.
اصلاح مقررات دست و پاگیر از تولید و تجارت کشور، جذب سرمایه گذاری های خارجی، تحریک بخش خصوصی به توسعه فعالیت های سرمایه گذاری، واگذاری تصدی گری ها به بخش خصوصی، حذف قوانین مزاحم در مسیر سرمایه گذاری و اشتغال زایی، تشویق های مالیاتی و بیمه ای از کارآفرینان و کارفرمایان، پرداخت سهم یارانه تولید  پس از اجرای  هدفمندی یارانه ها، تلاش برای بهبود مناسبات سیاسی کشور و رفع تحریم ها و همچنین سیاست گذاری های درست و دائمی به جای اجرای برنامه های مقطعی و ضربتی اشتغالی؛ از مسائلی است که دولت ها بدون حل آنها در صدد ایجاد اشتغال جدید از طریق تزریق منابع بانکی بوده و هستند.

16میلیون جوینده کار،اشتغال ناچیز
بر اساس گزارش‌های مرکز آمار ایران از سال 1385 تاکنون بیش از 16 میلیون نفر به جمعیت در سن اشتغال ایران اضافه شده است. بررسی گزارش‌های مربوط به ایجاد اشتغال نشان می‌دهد که هرگز در 13 سال اخیر این تعداد شغل ایجاد نشده است. آمار‌های مختلفی درباره ایجاد اشتغال سالانه منتشر می‌شود که به اعتقاد کارشناسان اقتصادی با واقعیت های جامعه همخوانی ندارد. چرا که بخشی زیادی از آمارها بر اساس تعریف مرکز آمار از شاغل محاسبه شده است. یعنی فردی که یک ساعت در هفته مرجع فعالیت داشته است نیز به عنوان شاغل به حساب آمده است.
همواره دولت ها برای کاهش نرخ بیکاری توصیه به ایجادیک میلیون شغل در سال داشته اند که در بهترین مواقع میانگین سالانه ایجاد شغل در ایران حدود 500 هزار نفر بوده است. امسال برای بار سوم است که رئیس سازمان برنامه و بودجه چند هفته گذشته در نشست خبری خود از پیش بینی و هدف گذاری برای ایجاد یک میلیون شغل در سال 99 خبر داد. به گفته نوبخت، «ایجاد یک میلیون فرصت شغلی و ایجاد رشد دو درصدی اقتصاد و خروج از رکود دو هدف راهبردی دولت است.»  در حالی که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان اقتصادی در شرایط تحریم و رکود رشد اقتصادی ممکن  نیست،رسیدن به چنین هدفی دور از ذهن است.
 آمارها هم موید این مطلب است که بدون رشد اقتصادی ،وعده های یک میلیونی برای ایجاد شغل صرفاً روی کاغذ محقق شد. مطابق آمارها در سال 96 فقط برای 790  هزار و 561 نفر شغل و در سال 97 برای 464 هزار نفر شغل ایجاد شد. 
مطابق آمارها تعداد شاغلان ایران از 20میلیون و 474 هزار نفر در سال 85 به 24 میلیون و 751 نفردر سال 98 رسیده است. تعدادی از افراد شاغل در این چند سال بازنشسته و تعدادی از جویندگان کار به این  لیست اضافه شده اند.
در حالت کلی می توان گفت تمام افرادی که جوینده کار بودند موفق به یافتن شغل نشدند، طرح های دولت برای ایجاد اشتغال اینقدر موفق نبوده است که تعداد 16 میلیون نفری که به جمعیت در سن اشتغال رسیده اند شاغل شده باشند، بخشی از آنها  به سمت مشاغل غیر رسمی و بخشی بیکار و بخشی به سمت قرارداد موقت و کارهای پروژه ای رفته اند.
کارشناسان اقتصادی بیان می کنند که اگر دولتمردان معتقد هستند که بحران بیکاری مهم‌ترین و خطرناک‌ترین بحران اقتصادی، سیاسی و اجتماعی جامعه ایران در سالهای آینده است، در رتبه‌بندی اهداف ملی، «حل چالش بیکاری» باید به عنوان اولویت اول نظام سیاسی یعنی تمام قوای کشور برگزیده شود.
انتهای پیام/