به گزارش نصر، همه تبریزی ها اعم از كودك و سالمند این عكاس را می شناسند و از وقتی چشم بازكرده اند، او را به عنوان پای ثابت بوستان تاریخی 'ائل گلی' شهرشان دیده اند و خاطره عكس فوری های او را در ذهن دارند.
خسرو فرزین 90 سال داشت و در قامت یك عكاس قدیمی همچنان رفیق وفادار درختان تبریزی سر به فلك كشیده، دریاچه زیبا و سنگفرش ها و تپه ماهورهای بوستان تاریخی ائل گولی در منتهی الیه جنوب شرق تبریز بود.
 آقا خسرو با وجود اینكه 80 سال است عكاسی می كند، اما روحیه بشاش و تن سالم از ویژگی های ظاهری او بود كه هر از گاهی با صدای نه چندان بلند كه شاید تنها خستگی فراز و نشیب های روزگار را بتوان از صدای نحیف اش تشخیص داد، می گفت 'عكس فوری، عكس می گیریم'؛ صدایی كه گردشگران تبریزی و غیرتبریزی پارك ائل گلی را متوجه خود می ساخت و به گوش رهگذران و مشتریان پر و پا قرص پارك آشنا بود این صدا امروز خاموش شد.
شاید همین آشنا بودن وعادت داشتن به وی موجب غفلت و گذر بی تفاوت همه از كنار فعالیت های بیش از هشت دهه گذشته وی بود.
برخی بدون اعتنا و برخی كه كمی حس هنر دوستی و لطیفی دارند در موقع حضور در بوستان تاریخی ائل گولی عكس یادگاری می گرفتند و برخی دیگر به دوست خود می گویند خیلی سال ها پیش وقتی كودكی بیش نبودم آقا خسرو عكس مرا در كنار پدر و مادرم را این عكاس همیشه حاضر گرفته است.
بیشتر كودكان گذشته و پیرمردان و پیرزنان امروز و گردشگران تفرجگاه تاریخی و كهن ائل گلی تبریز، عكس های یادگاری آلبوم شان را این عكاس قدیمی و موسفید كرده ثبت كرده است.

مصاحبه زیر ساعت تیرماه 1395 در خبرگزاری ایرنا منتشر شد:
خسرو فرزین در نیمه راه دهه هشتم فعالیت عكاسی خود سرد و گرم روزگار را به خوبی چشیده است، در گفتگو با خبرنگار ایرنا می گوید: متولد 1310 سراب هستم و از 10 سالگی عكاسی را آغاز كردم، 75 سال است كه انگشت بر روی شاتر دوربین دارم و همواره از صبح تا شب در ائل گلی عكاسی می كنم.
وی صندوق دلش را این گونه برای ما باز می كند؛ هشت سال بیشتر نداشتم كه به علت اذیت و آزارهای نامادریم از خانه فرار كردم و به تبریز آمدم.
فرزین در حالی كه پس از هفت دهه از مرور خاطرات تلخ كودكی، بغض گلویش را می فشارد، اضافه می كند: خدا هیچ كودكی را بی مادر نكند، بی مادری بد دردی است.
وی می گوید به خاطر كتك ها و آزارهای نامادریش حتی فكر بازگشت به خانه رانكرده است.
وی نگاتیوهای زندگی اش را پشت سر هم می چیند و همچون اسلاید و فیلمی كه از مقابل پرده چشمانش می گذرد، روایت می كند و می افزاید: 2 سال اول زندگی را در كافه جاوید تبریز كار می كردم و صاحب كافه همچون پدری سرپرستی مرا انجام می داد.
وی ادامه می دهد: بالاخره با هنر عكاسی آشنا شدم و از 10 سالگی به این هنر رو آوردم طوری كه زورم به دوربین نمی رسید اما بعدها عادت كردم و عكاس شدم.
عكاس پیشكسوت تفرجگاه تاریخی ائل گلی تبریز كه خاطرات فراوانی از هفت دهه عكاسی در ین فضای عمومی در سینه دارد، می گوید: اولین دوربینی كه خریدم 'لورفلكس' ساخت آمریكا بود و تاكنون با حدود 300 دوربین مختلف كار كرده ام، اما به علت نداشتن مكان مناسب برای نگهداری و فرسودگی دوربین ها، همه آنها را كیلویی فروختم .
وی با اشاره به شوق و اشتیاق مردم در دهه های 1320 تا اوایل 1380 شمسی برای گرفتن عكس یادگاری، اظهار كرد: در آن سال ها مردم برای گرفتن عكس صف می كشیدند و 17 نفر عكاس در شاهگلی (ائل گلی) كار می كردند، با این وجود باز هم ازدحام وجود داشت .
فرزین می افزاید: در آن سال ها روزانه 500 تا یكهزار مشتری برای هر عكاس وجود داشت اما از زمانی كه تلفن همراه پا به عرصه ارتباطات تصویری گذاشت، روز به روز عكاسی سنتی و حرفه ای كسادتر شد و نان ما هم تخته شد.
وی گفت: آن دوران عكس را 50 ریال می گرفتیم و حداكثر 2 روزه تحویل مشتری می دادیم و مشتریان با چه شوق و ذوقی پیگیر عكس شان بودند.
وی اضافه می كند: امروز هر قطعه عكس را 60 هزار ریال می گیرم و حداكثر 5 دقیقه بعد تحویل می دهم اما متوسط تعداد مشتریان روزانه تنها 5 نفر است كه این شرایط، امرار معاش را سخت و دشوار كرده است .
وی با گلایه از مسئولان كه تاكنون حتی یك خسته نباشید هم به او نگفته اند، بیان داشت: از ابتدای آغاز بكار عكاسی تاكنون از سربازان وطن برای عكاسی یا پول نگرفته ام و یا رقم ناچیزی اخذ كرده ام تا بدانند خدمت به كشور از ارزش بالایی برخوردار است و من به نوبه خود قدردان آنها هستم .
فرزین یاد اور شد : سه پسر دارم و حدود 50 سال قبل ازدواج كردم و تاكنون بیمه نشده ام .
وی از قول مساعد و دستور شهردار تبریز برای اختصاص دكه عكاسی نیز ابراز ناامیدی كرد و گفت: تاكنون ترتیب اثری به این دستور داده نشده است تا حداقل احساس تعلق خاطر بیشتری بكنم و از مسئولان تقاضا دارم حداقل در این مورد كمك كنند .
وی در ادامه بیشتر از مشكلات زندگیش گفت و افزود : چند سال گذشته پسرم در اثر تصادف پایش در معرض قطع شدن قرار گرفت كه با توسل به ائمه به خصوص اباعبدالله حسین (ع) شفایش را گرفتیم و زندگی خودم را مدیون امام حسین(ع) می دانم.
وی همچنین با اشاره به تعداد عكس های فراوانی كه از گردشگران،همشهریان و مسئولان ثبت كرده است، گفت : من از بیشتر كودكان و مسئولانی كه از تبریز و آذربایجان شرقی قد كشیده و به جایی رسیده اند، عكس یادگاری گرفته ام و به علت بی سوادی نامشان را فراموش كرده ام اما نام هایی همچون آیت الله رفسنجانی، آیت الله شبستری ،علی دایی و شهردار تبریز و برخی از بازیگران قدیمی و بیشتر استانداران آذربایجان شرقی، چهره های سیاسی،ورزشی و هنری كشور، نام های آشنایی هستند كه من از آنها عكس گرفته ام .
وی با اشاره به خاطراتی در خصوص ساختمان عمارت ائل گلی تبریز، گفت : شخصی بنام حاجی بابا آن را مدیریت می كرد و آن زمان 400 هزار ریال از بابت آن به شهرداری اجاره پرداخت می كرد، سابقه این عمارت وسط دریاچه ائل گلی به دوران صفویه و قاجار می رسد.
فرزین خطاب به جوانان توصیه های اخلاقی نیز داشت و تاكید می كرد: جوانان باید بدانند نباید به مال دیگران چشم داشته باشیم، ناموس برادران مان ناموس ماست ،خیرخواهی دیگران خیرخواهی خودمان است و نباید بد دیگران را بخواهیم و نباید با بدگفتن از دیگران نردبانی برای پیشرفت خودمان بسازیم؛ آباء و اجداد ما به این موارد اعتقاد راسخ داشتند.
گفت و گو از پیمان پاكزاد
انتهای پیام/