همه‌چیز در قواره‌ی مدیران و تصمیم‌گیران آن طراحی‌شده و به قامت متولیان آن اندازه است، بی‌هیچ حرف‌اضافه! ... عین ادعای بین‌المللی و اجرای محلی آن: ظاهر بزک شده و از درون، تهی و بی‌کیفیت. در حوالی روزگار ما، خبرهای رسمی و دولتی در سمت ادعاست و واقعیت جاری و آشکار در جهتی دیگر. جانب نخست، دل‌خوش به عناوین دهان‌پرکن و سنوات یک جشنواره‌اند بی‌توجه به آنچه از درون بایستی برآید. عین سنوات کیلویی جشنواره فیلم تبریز که با مفروضات ذهنی و اراده‌ی مدیر کل وقت، از سومین به پانزدهمین دوره پرتاب شد!
عنوان بین‌المللی در کنار نام جشنواره کتاب تبریز حتی از نخستین دور آن، یک شوخی بیش نبوده و نیست. مگر کدام ناشر خارجی متقاضی حضور در نمایشگاه بوده؟ سال‌ها پیش (1386) جشنواره فیلم رحمت در دومین دوره‌اش به یک‌باره بین‌المللی شد! بدین شکل که یکی از دوستان، چند فیلم خارجی را از سایت‌های مختلف برداشته و بدون اطلاع تهیه‌کننده و صاحب فیلم در جشنواره شرکت داده بود. با همین ترفند ساده، جشنواره بین‌المللی شد! در جشنواره کتاب هم بدون اطلاع یا درخواست ناشر و صاحب‌امتیاز کتاب، با برپایی سالن کتاب‌های زبان خارجی، آن را در جامه و قواره بین‌المللی جا می‌زنند تا خودمان برای خودمان کف بزنیم و دورهم خوش باشیم! 
ناشران به‌عنوان یکی از مهم‌ترین محورهای نمایشگاه کتاب از چرخه‌ی حضور در این رویداد حذف شدند، صدایشان به جایی نرسید و دستشان خالی ماند از ارتباط بی‌واسطه با مخاطب برای دریافت واکنش خریداران آثار، تا کتاب‌ها در گزینش دوباره به شکل متمرکز مثل هایپرمارکت فقط ارائه شود ... و این تصویر ارائه‌شده از یک نمایشگاه بین‌المللی! در تبریز است که فقط برگزار شد تا خیال‌مان از یک برگزاریِ دیگر راحت باشد!  
به وقت پایان نمایشگاه!

علی اکبر افتخار
انتهای پیام/