چهاردهم مرداد یادآور به بار نشستن تلاش ها و از جان گذشتگی سردار ملی ستارخان، سالار ملی باقرخان، علی مسیو، میرزا علی آقا تبریزی و بسیاری دیگر مشروطه خواهان ایران در تبریز است که با نامگذاری این روز به نام تبریز همه ساله گرامی داشته می شود، اما امسال سالروز تاریخی صدور فرمان مشروطیت و «روز تبریز» در تبریز غریب ماند.
در حالی که در سال های گذشته دانشگاه ها و مراکز فرهنگی تبریز میزبان نشست ها و همایش های ملی و بین المللی متعددی در بررسی ابعاد مختلف و دستاورهای انقلاب مشروطیت بودند، اما امسال شاهد کمترین برنامه های گرامیداشت این روز تاریخی در تبریز به عنوان مرکز اقدام و انقلاب مشروطه خواهان بودیم، شهری که کوچه به کوچه و خانه به خانه آن شاهد رشادت ها و مقاومت های مردم آزادی خواه تبریز در عصر انقلاب مشروطیت بودند.
میراث‌داری و میراث‌بانی از منش‌های دیرینه این دیار است، منِشی که در بخشی از آن همه ساله این نهضت بزرگ در این تاریخ مورد پاسداشت قرار می‌گرفت و جمعی از یادگاران این نهضت، اندیشمندان و دغدغه‌مندان این ساحه را گرد هم می‌آورد، اما امسال نیز همچون ۲ سال گذشته در خاموشی گذشت.
این تصور که تاریخ‌مان به فراموشی سپرده می‌شود دور از واقعیت است، اما اینکه مدیران و مسئولان جوان منشی چندساله را دانسته یا نادانسته به باد فراموشی می‌گیرند، واقعیت تلخ امروز تبریز است.
چگونه میراث‌داری هستیم که پاسداشت تاریخ مهم شهر و و دیارمان را فراموش کرده و تنها به چند تبریک مجازی و انتشار کلیپ‌هایی جا مانده از سال‌های قبل بسنده می‌کنیم. بر ما چه شده که نهادهای متولی تاریخ و فرهنگ‌مان تغییر رویه و اندیشه داده‌اند و از جریان پویایی درآمدند؟!
همه ساله خانه مشروطه میزبان یادگاران مشروطه‌خواه و مبارزان راه وطن بود، اما امسال سومین سال متولی‌ است که این خانه تاریخی روز تبریز را در سکوت و تنهایی مردمان اصیلش گذراند، اگرچه از تشریفات مسئولان و حضورهای بی‌حاصل پر بود.
انتهای پیام/