احتقان ناشی از فقدان ظرفیت های خیابان، منطبق ساختن امکانات با توجه به افزایش وسیله های نقلیه، فقدان مدیریت مناسب بر مبنای حمل و نقل مدرن و توسعه فنی، نبود خدمات حمل و نقل عمومی کارآمد و افزایش وابستگی به اتومبیل های شخصی، تنها مقدمه ای بر افزایش ظرفیت ترافیک و تغییرات در سرعت جریان ترافیک در سطح شهر هستند که در طولانی مدت باعث افزایش مصرف انرژی و انتشار گازهای مضرر مانند مونوکسید کربن، سرب، دی اکسید نیتروژن، بخار و آلودگی های ذرات می شود.
در واقع، آلودگی هوا و آسیب های زیست محیطی اثرات حاصل از کمبود زیرساخت ها و عملیات ناکارآمد مربوط به ناوگان و وسیله های نقلیه ای است که از سو مدیریت ناشی می شود و ایجاد سیستم حمل و نقل کامل، منظم، گسترده، کارآمد با استفاده از تکنولوژی های ساده راهی برای رهایی از این مشکلات است.
امروز، سه شنبه 26 آذر 98، روز ملی حمل و نقل است و باید تلنگری برای آغاز نگاهی سیستمی به حمل و نقل باشد که به عنوان شریان های یک شهر پویا نقش اصلی را در تعیین کیفیت زندگی در شهرهای مدرن ایفا می کنند و هرگونه موفقیت راهبردی در زمینه توسعه اقتصادی و فرهنگی کلانشهر، مرهون توسعه آن است.
براساس مطالعه‌ای که در موسسه جهانی مکینزی (Mckinsey Global Institute) در سال ۲۰۱۸ انجام شده است، توسعه سیستم‌ حمل و نقل با تکنولوژی، می‌تواند علاوه بر صرفه جویی در مصرف انرژی و کاهش گازهای مضر، به ارتقای کیفیت هوا نیز منجر ‌شود، چرا که قطعا  نمی­توان شبکه ­های حمل و نقل را به روش های سنتی کنترل و مدیریت نمود و کشورهايي که برنامه هاي سيستم حمل و نقل هوشمند را تجربه کرده اند به اجماع کلي در خصوص کاربردهاي ممکن اين سيستم رسيده اند.
در سال هاي اخير فناوري هاي جديدی برای ایجاد سيستم هاي هوشمند در حمل و نقل مطرح است که در صورت عملکرد صحيح، اعتماد مردم به شبکه حمل و نقل را افزايش داده و با بهينه سازي مجموعه، سالانه مقدار قابل توجهي از آلودگی هوا و محیط زیست کاسته شود.
اما برای طرح این موضوع که فناوری چگونه بر رفع معضل های ایجاد کننده آلودگی هوا تاثیر دارد، می توان گفت، اخیرا سنسورهایی برای ارزیابی کیفیت هوا ایجاد شده اند که این سنسورها اگرچه نمی‌توانند آلودگی هوا را برطرف کنند، اما می‌توانند منابع تولید آن را شناسایی کرده و اطلاعات لازم برای انجام اقدامات بعدی را ارائه دهند، برای مثال شهر پکن پایتخت چین توانست آلاینده‌های مرگ بار تولید شده از هواپیماها را با استفاده از سنسورهای ردیابی منابع تولید آلودگی شناسایی کند و میزان آلودگی هوای شهر را تا حدود ۲۰ درصد در یک سال کاهش دهد.
از طرفی به اشتراک گذاشتن اطلاعات مربوط به کیفیت هوا با عموم مردم از طریق نرم افزارهای تلفن همراه به افراد امکان می‌دهد که اقدامات لازم را هنگام خروج از منزل انجام و استفاده از وسیله نقیله شخصی را کاهش داده و تأثیر منفی آلودگی هوا را در حدود سه تا پنج درصد کاهش دهند.
این موارد تنها تعدادی از راهکارهای بهینه و به صرفه مدیریت سیستم حمل و نقل و در نتیجه کاهش روزهای آلوده در سطح شهر است، اما متاسفانه عدم کاربرد این فناوری های ساده در بخش مدیریت شهری را می توان یکی از چالش های مهم این حوزه اطلاق کرد چرا که علیرغم وجود امکانات مدرن در حوزه حمل و نقل به دلیل ضعف در اجرای فاصله عمیقی بین فناوری و حمل و نقل ایجاد شده است.
انتهای پیام/