به گزارش نصر، وجود تنها ۳ کشته با توجه به بزرگی زمین لرزه ۶.۱ ریشتری موفقیت بسیار بزرگی برای این شهر بود، چرا که  در هر نقطه دیگری از جهان، این رویداد می توانست فاجعه بسیار بزرگتری را به بار آورد.
کانون این زمین‌لرزه در نزدیکی اوزاکا قرار داشت اما لرزه‌های آن به مناطق دیگر گسترش یافت و تا توکیو رسید و پایتخت ژاپن را که در حال حاضر یک رهبر جهانی در فناوری مدرن ضد لرزه است، در کانون توجه قرار داد. شهری که در آن نبرد با زلزله هر روز با نوآوری و تکنولوژی بیشتری صورت می گیرد و نیاز به سرمایه‌گذاری در این حوزه هر سال در حال افزایش است.
علی‌رغم خطر دائمی زلزله‌های ویرانگر، در سال ۲۰۱۷ بر اساس شاخص شهرهای ایمن واحد اطلاعات اکونومیست، توکیو به عنوان امن‌ترین شهر جهان معرفی شد و پس از آن سنگاپور کشور سنگاپور و در رتبه سوم اوزاکای ژاپن قرار گرفتند.
حفاظت از مردم در برابر زلزله برای شهری مانند توکیو که دائماً در حال لرزش است ضروری به نظر می‌رسد، کلان‌شهری با تقریباً ۱۴ میلیون نفر جمعیت که بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر مربع وسعت دارد و دارای یک شبکه حمل و نقل  بسیارگسترده (۱۳ خط مترو و بیش از ۱۰۰ مسیر زمینی) است. در این شهر، خطر زلزله بزرگترین محرک برای مدیریت شهری برای سرمایه گذاری در ساختمان های مدرن تر و کارآمدتر ضد زلزله بوده است. طبق مطالعه دانشگاه توکیو، ۸۷ درصد از ساختمان‌های این شهر بر اساس استانداردهای مدرن ضد لرزه ساخته شده‌اند.
نمونه بارز آن برج بسیار بلند توکیو اسکای تری است که توسط تیمی متشکل از ۱۰۰ متخصص طراحی شد تا ساختمانی کاملاً ضد زلزله باشد.
در این شهر آسمان‌خراش‌های زیادی مجهز به آونگ مخصوص ۳۰۰ تنی هستند که می‌تواند ارتعاشات را از بین ببرد و به ساختمان کمک کند در صورت وقوع زلزله تاب بخورند. این به اصطلاح "دمپر" توسط یک شرکت ژاپنی ثبت اختراع شد و به قیمت ۵۱ میلیون دلار فروخته شد.
این شهر روی فناوری های جدید و راه حل‌های نوآورانه سرمایه گذاری می‌کند که چهره آن را در سطح و همچنین در زیر زمین تغییر می دهد. در اعماق زیر توکیو، بین زمین‌های فوتبال، پارک‌ها و ساختمان‌ها، کانال تخلیه زیرزمینی به طول بیش از ۶ کیلومتر، قرار دارد. این امر برای مقابله با سیل ناشی از سونامی یا طوفان احتمالی آینده، با هدایت آب به رودخانه ادو بدون آسیب طراحی شده است. حفر این تونل ۱۳ سال طول کشید و ۳ میلیارد دلار هزینه داشت، اما سهم آن در ایمنی شهر گران بها است.
ژاپن به طور متوسط سالانه ۲۰۰۰ زلزله را تجربه می‌کند که برخی از آنها دارای پتانسیل بسیار بالایی برای تخریب هستند. در سال ۲۰۱۱، زمانی که این کشور توسط زمین لرزه ۹ ریشتری ضربه خورد، ۲۷ قطار سریع‌السیر شینکانسن در حال حرکت بودند. به لطف لرزه‌نگارهای نصب شده در سرتاسر کشور که می توانند لرزش‌های زمین را زودتر تشخیص دهند، هدایت‌کننده های گلوله‌ای قطار توانستند چند ثانیه قبل از رسیدن شدیدترین امواج زلزله، ترمزهای اضطراری را فعال کنند. هیچ یک از مسافران جان خود را از دست نداده و حتی مجروح نشدند.
این نتیجه تصادفی اتفاق نیفتاد. دولت ژاپن یک میلیارد دلار برای ساخت سیستم هشدار لرزه ای معروف خود هزینه کرده است که می تواند اوج زمین لرزه را ۸۰ ثانیه قبل از رسیدن آن تشخیص دهد. این مزیت - به ویژه در شهری مانند توکیو - برای دادن زمان لازم به مردم برای اقدامات فوری مانند دور شدن از پنجره‌ها و قطع شبکه گاز برای جلوگیری از خطر انفجار ضروری است.
این فناوری در خدمت ایمنی شهروندان نتیجه یک فرآیند طولانی تحقیق و توسعه است که در پایان جنگ جهانی دوم آغاز شد و با قوانین ساختمانی بسیار سختگیرانه همراه بود.
اولین زلزله بزرگ پس از جنگ در فوکوی در سال ۱۹۴۸ بود. دو سال بعد، در سال ۱۹۵۰، قانون استانداردهای ساختمانی تصویب شد، یک طرح نظارتی که شرکت‌های ساخت زیرساخت را مجبور به رعایت استانداردهای جدید کرد. این قانون پس از زلزله توکاچی در سال ۱۹۶۸ و دوباره در سال ۱۹۸۱ به روز شد.
از آن زمان تاکنون، این مقررات با توسعه فناوری‌های جدید ضد لرزه، با بهبود مستمر و دستیابی به سطوح ایمنی بسیار بالا، همگام بوده است.
مدیریت شهری در کوبه گفت که تنها ۱ درصد از ساختمان‌های ساخته شده پس از سال ۱۹۸۱ در جریان زلزله هانشین در سال ۱۹۹۵ ویران شدند و در سال ۲۰۱۱، در جریان زلزله بزرگ ژاپن شرقی، یکی از خشن‌ترین زلزله‌های تاریخ ژاپن، حتی یک ساختمان در منطقه تجاری سندای آسیب ندید که خود شاهدی بر این مدعا بود که نوآوری در زیرساخت می تواند منجر به محافظت از زندگی مردم حتی در مقابل شدیدترین زلزله‌ها شود.

رضا عالش‌ زاده
انتهای پیام/