با شروع کرونا، نرخ مشاركت روند كاهشی يافته و طبق آمارها همچنان تا رسيدن به نرخ پيش از كوويد فاصله قابل توجهی داريم.
مهم‌ترين دليل، كاهش اميد به آينده و مأيوس شدن از امكان دستيابی به شغل است.
با تحلیل امنیتی و نگاه جامعه شناسانه اين روند يعنی نااميدی در فرآيند ناآرامی ها گسترش خواهد يافت و چه بسا به عنوان ترمزی در برابر افزايش نرخ مشاركت با آهنگ پيش از كوويد نيز عمل كرده است.
در ناآرامی جامعه زنان توجه به برخی شاخص‌های اقتصادی با نگاه جنسيتی كمك‌كننده است.
اساسا يكی از مسائل پايه‌ای اين است كه در بخش توانمندسازی زنان از نظر سلامت و آموزش رشد كرده‌اند. اما امكان استفاده از ظرفيت اين افراد در فعاليت‌های اقتصادی و سياسی فراهم نشده است. اين مساله در مورد طبقه‌ متوسط كه از نظر منزلت و فرهنگ با معيشت فاصله طبقاتی دارند صادق است. 
تدوين و اعمال سياست‌های تضمينی به منظور افزايش امنيت سرمايه‌گذاری برای سرمايه‌گذاران و كاستن از مداخلات دستگاه‌های نظارتی متعدد و بعضا متعارض، حركت در مسير بودجه‌ريزی اجتماعی و عملياتی 
و كنترل هزينه‌های دولت، پيشگيری از افزايش بودجه‌های بی منطق برخی دستگاه‌ها و ايجاد فضای بدون واهمه از مقررات دست و پاگير و مانع اشتغال از راهکارهای سیاستی است.
انتهای پیام/