دو سه سالی هست که زمستان دیگر صفای گذشته را ندارد، دود خاکستری روی کلانشهر ها، نفس تنگی و سردردهای متمادی، دیگر به آن تصویری که از زمستان توی ذهن ها داریم، نزدیک نیست...
سالهاست که وقتی دوستان جنوبی ازمان می‌پرسند «تبریز، زمستونا زیادبرف میباره؟» مردد می‌شویم که این انگشت شمار برف و بارندگی که اتفاق می‌افتد، آیا به تصویر خیالی آنها از زمستان این خطه نزدیک است یا نه!؟
امسال هم که دیگر هیچ! برای باریدن برف هزار جور نذر و نیاز کردیم و تازه اواسط دی ماه، آسمان روی خوش به ما نشان داد و اولین برف رسمی سال ۱۴۰۱ همین چند روز پیش ثبت شد.
 این تاخیر در بارش برف برای تبریزی‌هایی که خاطرات خوشی از برف و باران در سال‌های دور دارند، ناخوشانید است. شهروندان تبریزی ها به یاد دارند که تا همین دو دهه قبل زمستان نه از دی ماه که از مهرماه شروع می شد و در این موقع سال، وسط کوچه های محل زندگی شان با دیواری از برف سد می شد و تونل زدن آن برای قایم موشک بازی، ارزان ترین و سالم ترین دلخوشی کودکان شهر بود.
اما هر چه که باشد، همین اندک ساعاتی هم که برف بارید، چهره ی شهر را شست و نفس‌ها را طراوت دوباره بخشید، البته یک اتفاق خوب دیگر هم در این شهر افتاد. 
شهرداری تبریز از ماه‌ها قبل اعلام کرده بود که از طرح محلول پاشی به جای نمک پاشی استفاده خواهد کرد و در چند روز گذشته هم، همین طرح را به مرحله اجرا برد.
این طرح ابه دو دلیل قابل تقدیر است؛ اول از آن جهت که بعد از بارش برف، نمک پاشی چهره نامناسبی به خیابان ها و معابر می‌بخشید، و دلیل دوم هم زمانی اهمیت پیدا می کند که به عمق فاجعه پی برده باشیم!
به شخصه زمانی به عمق فاجعه پی بردم که یعقوب هوشیار، شهردار تبریز طی گفتگویی با رسانه ها اعلام کرد: سال گذشته ۵۰ هزار تن نمک در فصل بارش برف در خیابان‌های شهر پخش شده است.
وی سرانه هر شهروند تبریزی از این میزان را ۲۵ کیلو اعلام کرد و گفت: این میزان استفاده از نمک آماری خطرناک برای سلامتی شهروندان و محیط زیست بود که در طرح جدید محلول پاشی این خطر رفع شده است.
این "سرانه ۲۵ کیلویی نمک" اگر فاجعه نباشد، دستکم آمار بسیار تکان دهنده ای است که خوشبختانه یک "روش دانش بنیان دوستدار محیط زیست" به داد تبریز رسیده و آنطور که شهرداری تبریز اعلام کرده در اجرای محلول پاشی به جای استفاده از نمک‌پاشی مصمم است و آن را یک یادگار نیک برای آیندگان می داند.
محلول پاشی در کنار مزیت‌هایی از جمله جلوگیری از تخریب آسفالت، جلوگیری از آسیب به محیط زیست، حفظ فضای سبز، جلوگیری از آلودگی آب‌های سطحی و زیرزمینی، جلوگیری از فرسودگی خودروها و همچنین حفظ نظافت شهر، یک مزیت دیگر هم می تواند داشته باشد.
حالا که از آن زمستان های پربرف و سراسر شور خبری نیست و به بهانه پیشرفت و توسعه، سازی برای طبعیت کوک کردیم که موجب قهر آن شده است و وضعیتی پیش آمده که هر سال نگران تابستان کم آب یا بی آبی هستیم، باشد که ورق برگردد و محیط زیست، اقدامات جبرانی ما مثل همین محلول پاشی به جای نمک پاشی را تحفه ای از جانب ما قلمداد بکند...باشد که نوستالژی زمستان‌های پربرف دوباره تکرار شود.

به قلم زهرا حیدری آزاد
انتهایپیام/