یه گزارش نصر، شیوه جابجایی و حمل و نقل شهری در آینده چگونه خواهد بود؟ آیا چندوجهی و بین وجهی در مرکز سفرهای ما خواهند بود؟ دیروز که فقط به دنیای حمل و نقل محدود می شد، اصطلاح « بین وجهی» امروز به همه ما مربوط می شود.
ما می‌توانیم این را با ظهور راه‌حل‌های جدید (با اشتراک‌گذاری خودرو) و اشتیاق دوباره برای برخی از حالت‌های حمل‌ونقل نرم (پیاده، با دوچرخه، با اسکوتر) که ترکیبی هستند، ببینیم. پیشنهاد تحرک فردا در دست ساخت است و ساخت آن بستگی به ظهور شهر هوشمند دارد.    

نقش بین‌وجهی شهری برای شهر هوشمند
قبل از اینکه به تفصیل موضوع بین‌وجهی شهری در پیدایش شهر هوشمند فردا بپردازیم، با تعریفی از آن آغاز می کنیم: به امکان تغییر برای کاربران (و همچنین برای کالاها) از یک روش حمل و نقل به دیگری در طول همان سفر اشاره دارد.
به طور خلاصه، بین‌وجهی عملی است که به مسافران اجازه می دهد به طور متوالی از چندین روش حمل و نقل فردی یا جمعی استفاده کنند. پیاده‌روی کنند، سپس قطار و مترو بگیرند، یا با دوچرخه + اتوبوس + قطار تردد کنند.
بین وجهی شامل استفاده از چندین نوع حمل و نقل، از جمله حداقل یک حمل و نقل عمومی، برای رسیدن به یک مقصد واحد است. این سیستم جدید نیست: حمل و نقل مسافر همیشه یک بعد بین وجهی داشته است، در ابتدا برای انطباق با محدودیت های زمین (مثلاً گذرگاه خشکی-دریایی)، سپس با توسعه حمل و نقل ریلی و ایستگاه ها، به منظور خدمت رسانی بیشتر. بنابراین امروزه ترکیب وجهی در قلب روند جدیدی قرار دارد که احتمالاً چشم انداز حمل و نقل شهری را در سال های آینده تغییر خواهد داد.
بین وجهی بودن در مناطق شهری مکمل چندوجهی است که امکان استفاده از چندین روش حمل و نقل را به صورت جایگزین تنها برای انجام یک سفر مشخص می کند. بدین صورت که مثلاً یک روز با دوچرخه، روز دیگر با ماشین و در نهایت یک بار دیگر با اتوبوس به محل کار بروید.
سازماندهی خوب آن منشأ چالش های بسیاری است. بین وجهی بودن پاسخی ملموس برای چند برابر کردن امکانات خدمات در سراسر قلمرو و ارائه جایگزینی برای استفاده از خودروی شخصی است. کاهش استفاده سیستماتیک از خودروی شخصی برای بسیاری از سفرها یک موضوع زیست محیطی است.
با راه‌حل‌های تحرک رقابتی، می‌توانیم بر اساس تعداد کیلومترهای پیموده شده در سال توسط کاربران خودرو عمل کرده و انتشار ذرات مضر را کاهش دهیم. همانطور که می بینیم، با یک سیاست بین وجهی قوی، هدف این است که در سطح اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی عمل کنیم.

بین وجهی، واقعیتی جدید در شهرهای بزرگ
امروزه در بسیاری از کشورهای اروپایی تعداد سفرهای بین وجهی در ۲۰ سال گذشته سه برابر شده است. افزایشی که نمی توان آن را صرفاً به افزایش حجم سفرها نسبت داد که نسبت به مدت مشابه ۲۸ درصد رشد داشته است. اما این آمار خوشایند گاهاً شکننده است و در صورتی که شهرداری ها و سایر کمون های مربوطه توجه نکنند، با تغییرات شدید مواجه می شود. اکنون به منافع بین وجهی می پردازیم:

اگر امروزه ترکیب وجهی در حال توسعه است، به این دلیل است که یک عنصر اساسی در ظهور یک تحرک جدید است: زیست‌محیطی‌تر، روان‌تر و سازگارتر با نیازهای مسافران.
۱- ترویج تحرک پایدار:  برای چندین سال، مقامات محلی مدل خودروی شخصی را به نفع حمل‌ونقل عمومی یا حتی شیوه‌های حرکتی نرم مانند دوچرخه‌سواری کنار گذاشته‌اند. هدف آنها حفظ کیفیت زندگی ساکنان محلی از دیدگاه زیست محیطی و سالم است. در این زمینه، تعدیل وجهی، اگر به خوبی اندیشیده شود، به مقامات محلی اجازه می‌دهد تا پیشنهادات حمل‌ونقل عمومی خود را بهینه کرده و مسافران را با ارائه راه‌حل‌های جابه‌جایی سبزتر، اما همچنین به‌طور بالقوه سریع‌تر و اقتصادی‌تر، جذب کنند.
۲- محدود کردن استفاده از خودرو در مناطق مسکونی: گسترش شهری که با تمرکز فعالیت های اقتصادی در شهر و ایجاد مکان های سکونت در مناطق حاشیه شهری، اکنون ۵۰ سال است که رو به رشد است. در مناطق حومه شهری، ۴۰ درصد از ساکنان مجبورند برای کار به شهر بروند و همچنین برای دسترسی به مغازه ها یا مکان های تفریحی اغلب از ماشین استفاده می کنند. در نتیجه شهرها باید با مشکلات عمده ازدحام، پارکینگ و آلودگی دست و پنجه نرم کنند. خودروهای شخصی به ویژه یکی از عوامل اصلی آلودگی در سطح شهری هستند، زیرا ۷/۶۰ درصد از کل انتشار دی اکسیدکربن ناشی از حمل و نقل جاده ای در اروپا را تشکیل می دهند. در مواجهه با این وضعیت که به تنزل محیط زندگی شهری کمک می کند، بین وجهی می تواند راه حل جالبی برای شهرها باشد. با جذاب‌تر کردن حمل‌ونقل نرم و جمعی، این امکان را به آنها می‌دهد تا جایگزینی واقعی برای خودروی شخصی ارائه دهند.
۳-  برآورده کردن انتظارات جدید مسافران: بین وجهی می تواند به بهبود کیفیت خدمات حمل و نقل با برآورده کردن بهتر انتظارات مسافران کمک کند. الگوهای مصرف در سال های اخیر تغییر کرده است و این امر در بخش حمل و نقل مسافر نیز صدق می کند. پیش از این، مسافران انتخاب چندانی نداشتند، مخصوصاً در مناطق بین شهری: برای رسیدن به محل کار یا مدرسه مجبور بودند یا رانندگی کنند یا از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند.
با گسترش روش های حمل و نقل و دموکراتیزه شدن فناوری های جدید، اکنون گزینه های متعددی برای رسیدن به مقصد در اختیار آنها قرار گرفته است. البته این موضوع در شهرهای بزرگ وجود دارد، اما این پدیده در شهرهای متوسط که استفاده از دوچرخه در حال گسترش است و در مناطق بین شهری که مسافران می‌توانند به دلخواه خود حمل و نقل عمومی یا استفاده از اتومبیل را انتخاب کنند نیز در حال توسعه است.   در نتیجه، مسافران رویکردی فعال و مستقل برای تحرک خود ایجاد کرده‌اند.
برای برآوردن این انتظارات جدید، مقامات محلی نه تنها باید پیشنهاد حمل و نقل خود را گسترش دهند، بلکه باید این پیشنهاد را از نظر کیفیت نیز بهبود بخشند.
تحرک آینده امروزه در حال شکل گیری است و به ساخت شهرهای ما کمک می کند. بین وجهی بودن یک مسئله اصلی در تحرک پایدار است. درک تکامل راه حل های حمل و نقل و ادغام آنها در عصر حاضر برای همه نقش آفرینان زندگی شهری ضروری است تا بتوانند با هم تکامل پیدا کنند. تحرک باید هوشمند، روان، در دسترس و ساده باشد. در این زمینه است که طرح سفر شهری برای بخش های بیش از صدهزار نفر اجباری است.
این یک سند مرجع است که حالت­های مختلف سفر در قلمرو را سازماندهی می کند و پیشنهاد جدیدی را ارائه می دهد.

آذر کریم‌ زاده
انتهای پیام/