نصر: شهر تبریز به عنوان پایتخت چرم و کفش کشور، قطب تولید چرم و کفش در سطح کشور می باشد و اولین کارخانه مدرن چرمسازی در این شهر در سال ۱۳۱۰ تاسیس شده است.

این کارخانه با بهره گیری از مهندسان متخصص و با استفاده از پوست باکیفیت و استفاده از مواد شیمیایی مرغوب و بهره گیری از تکنولوژی روز دنیا، چرم های باکیفیت در رنگ های متنوع تولید می کرد که به گواه بسیاری از تولیدکنندگان قدیمی بعد از این کارخانه تاکنون هیچ واحد تولیدی در تبریز و شهرهای دیگر نتوانسته چرم تولیدی آن را از لحاظ کیفیت و تنوع رنگ عرضه نماید.

کارخانه چرم خسروی با بهره گیری از تکنولوژی روز دنیا به حدی از توانمندی رسیده بود که از کشور ایتالیا کارآموز برای یادگیری فوت و فن این کار آمده بودند و این کارخانه علاوه بر تامین چرم مورد نیاز تولیدکنندگان کفش دست دوز تمام چرم،  به کشورهای اروپایی هم صادرات چرم و کفش داشت.

در این کارخانه علاوه بر تولید چرم و کفش، در زمان جنگ جهانی دوم پوتین نظامی و کفش اسب سواری نیز تولید و به کشورهای مختلف صادر می شد که می توان به سفره چرمی که در گاو صندوق هتل پولمن شهر پولتای ایتالیا نگهداری می شود اشاره کرد. در این کارخانه کارگران، کارشناسان و مهندسان بسیاری کار می کردند و در زمان خود یکی از بزرگترین کارخانه های تبریز و کشور به حساب می آمد.

در حال حاضر چرمشهر تبریز با داشتن بیش از ۳۸۰ واحد تولیدی در کار تولید چرم فعالیت می کند و بیش از ۴۰ هزار نفر هم در کار تولید کفش تبریز فعالیت دارند و بیش از چهار هزار تولیدی بزرگ و کوچک در تبریز در حال تولید انواع کفش برای مردم ایران و سایر کشورها هستند.

در دهه های اخیر صنعت کفش در تبریز همگام با تحولات در جوامع صنعتی و سوق دادن به سوی ماشینی شدن و استفاده از مواد مصنوعی بعنوان یک ضرورت وارد میدان استفاده از فناوری جدید برای تولید کفش شده است که بیش از ۶۰ درصد کفش ایران در تبریز تولید می شود  و بیش از ۹۰ درصد کفش چرمی دست دوز در تبریز تولید می شود.

موانع تولیدی بر سر راه این صنعت

*متاسفانه در طی دو سال اخیر بین 20 تا 30 درصد واحدهای تولیدی از زنجیره تولید حذف شده اند و مجموعه‌های باقی مانده هم با 40 الی 50 درصد ظرفیت خود کار می‌کنند. این در حالی است که با افزایش قیمت ارز و سایر نوسان‌های قیمتی، صنف کفش با چالش‌های جدی‌تری روبرو شده است.

*کهنه و فرسوده بودن ماشین آلات و تجهیزات، به روز نشدن مهارت مدیران و کارگران و نیز تبعات تحریم های اقتصادی از دیگر مشکلات این صنعت هستند.

*ضعف در بازاریابی یکی از مواردی است که موجب عدم موفقیت عرضه کفش های تولیدی شده است. در عصر حاضر راه های فروش کاملا عوض شده است و مشتری دنبال کفش های باکیفیت و با مدل های متنوع و زیبائی است و هم بحث مشتری مداری مطرح شده است. دیگر نمی توان هر کفشی را به راحتی به مشتری فروخت. مشتری دنبال یک جذابیت خاص در کالا بوده تا نسبت به خرید ترغیب شود و متاسفانه در بسیاری از واحدهای تولیدی در این خصوص مشکل وجود دارد. ایجاد جذابیت و ترغیب خریدار برای خرید دو نکته مهم در بازاریابی هستند که حضور در نمایشگاه های تخصصی و بین المللی مرتبط با کفش و عرضه تولیدات می تواند رونق بیشتر را موجب شود. همچنین جذب کارشناسان و متخصصان فروش در تولیدهای تبریز بسیار احساس می شود و در کمتر کارخانه ای به این امر مهم توجه می شود. نکته بسیار مهم این است که « یک تولیدکننده هرگز یک فروشنده خوب نیست و باید فروش را براساس اصول خودش به افراد کاردان سپرد» متاسفانه در صنعت کفش مشاهده می کنیم که یک نفر هم به امر تولید و هم به بحث فروش و سایر موارد کارخانه راسا می پردازد و در نهایت با مشکل روبرو می شود.

* از طرفی بسیاری از ماشین آلات واحدهای تولیدی فرسوده شده و به روز نیستند و عملا موجب شده تا صنعت کفش تبریز نتواند با رقبای خارجی رقابت کند؛ چرا که ماشین آلات کارخانه ها به روز نیست و همین فرسوده بودن ماشین آلات و نبود تکنولوژی به روز مانعی بر سر راه این تولید گذاشته است که این موضوع در سایر شهرهای فعال در تولید کفش نیز وجود دارد و منحصر به کلانشهر تبریز نیست. به نظر بنده به عنوان یک تولیدکننده، دولت باید  برای کمک به رفع این بحران به فعالان این صنعت وام چهار درصدی پنج ساله با یک سال تنفس پرداخت کند تا آنها با استفاده از این وام اقدام به خرید ماشین آلات به روز و آخرین فناوری این صنعت کنند و قطع یقین ایران می تواند با ایتالیا رقابت داشته باشد. با وام ۲۷ درصد باید فاتحه این صنعت را خواند.

* واردات انواع کفش و قاچاق آن به کشور هم مانع بزرگی بر سر راه تولیدکنندگان است زمانی واردات بی رویه کفش های بی کیفیت چینی کمر تولید ایران را خم کرد ولی در سال های اخیر با عدم رغبت مردم به کفش های چینی، بازار کفش های چینی کمرنگ شد ولی متاسفانه واردات و قاچاق همچنیان به نحو مختلف ادامه دارد و دولت باید مانع این کار بشود. در حالی که ایران خود تولیدکننده بزرگ کفش در خاورمیانه می باشد، چه لزومی به ورود کفش های خارجی است؟ دولت به جای این کار از این صنعت حمایت عملی داشته باشد.

* کفش ترکیه از دیگر تهدیدهای صنعت کفش تبریز است، زیرا آنها بر روی بازار ایران تمرکز کرده و 90 درصد قاچاق کفش به کشور را کفش های ترکیه به خود اختصاص داده است و متاسفانه مردم به کفش های ترک روی آورده اند و این امر در دراز مدت به ضرر ما تولیدکنندگان است و چاره ای نداریم جز اینکه به سمت تنوع در مدل ها و ارتقای کیفیت و مناسب بودن قیمت حرکت کنیم، در شرایط فعلی هر تولیدکننده ای که دست به ارتقای کیفیت و استفاده از چرم مناسب و لوازم باکیفیت و عرضه کفش با قیمت مناسب و رقابتی کرده است؛ توانسته موفق عمل نماید.

*صنعت چرم و کفش تبریز به عنوان یک مزیت صنعتی پیشینه دار در این شهر دارای مزیت های فراوانی است و باید تصمیم های متناسبی با وضعیت فعلی آن اتخاذ شود تا مانع از ایجاد بحران در این صنعت شود.

بی‌تردید توانمندی تبریز در عرصه تولید و صادرات کفش ایرانی، اشتغال‌زایی و دیگر موفقیت‌ها در عرصه تولید و اقتصاد کشور را قابل ‌قبول و مورد توجه قرار داده است و در سال های اخیر توجه دولت به این صنعت بیشتر شده ولی ناکافی بوده و نیازمند حمایت های بیشتری هم می باشد.

پس باتوجه به اینکه صنعت کفش تبریز یک صنعت اشتغال زا و ارزآور و تاثیر گذار در عرصه اقتصاد و تجارت استان است، انتظار مي رود با رفع موانع و مشکلات بر سر راه این صنعت در سال حمایت از رونق تولید، هر روز شاهد توسعه و رونق این صنعت باشیم.

امید است بتوانیم با تولید و عرضه کفش های باکیفیت، جایگاه صنعت کفش ایران و تبریز را ارتقای داده و نشان دهیم که ایرانی توانایی تولید و رسیدن به جایگاه والای خود را دارد.

صمد شمس، مدیرعامل شرکت کفش شمس

انتهای پیام/