به گزارش نصر، روح اله رشیدی در واکنش به طرح مجدد موضوع تغییر کاربری کارخانه بنیان دیزل و اجرای پروژه «آتاسنتر» به جای آن در صحن شورا و شهرداری تبریز، افزود: بدبختانه پدیده خسارت باری که در دهه هفتاد و بخصوص در دهه هشتاد بروز پیدا کرد، خصوصی‌سازی بی‌هدف صنایع دولتی و برآورده کردن پیش نیازها و الزامات آن بود. کما اینکه دیدیم در ادامه حرف‌ها و شعارهای کلیشه‌ای هم در مورد خصوصی‌سازی که افزایش بهره وری بود پس از واگذاری به بخش خصوصی بود، رنگ باخت.
وی افزود: ما در خصوصی سازی‌ها شاهد بودیم که کارخانه‌های هدف خصوصی‌سازی، به طور عمدی توسط برخی مدیران زیان‌ده‌سازی می‌شدند تا با کمترین قیمت به بخش خصوصی واگذار شوند و برخی مدیران عمداً چنین خیانتی می‌کردند تا بهانه‌ها برای واگذاری کارخانجات و فراهم شود.
رشیدی ادامه داد: نتیجه بروز این وضعیت به مرور زمان در اقتصاد و صنعت کشور نمایان شد و ما پس از خصوصی‌سازی صنایع دولتی دیدیم که نه بهره‌وری صنایع خصوصی‌سازی شده بیشتر شد و نه هزینه‌های آن‌ها پایین آمد، ولی بیکاری کارگران و افت شاخص‌های اقتصادی بیشتر شد!
وی تاکید کرد: هدف خصوصی‌سازی‌ها آنچه که اتفاق افتاد نبود و پس از خصوصی‌سازی‌ها حتی میزان اشتغال صنایع واگذار شده هم حفظ نشد و ما در این زمینه با بحران مواجه بودیم. متاسفانه این یک اپیدمی بد در دولت‌های گذشته بود. چنین وضعیتی نتیجه رویکرد پلیدنمایی نهاد دولت و مدیریت دولتی بود و برخی تفکرات تلاش می‌کردند چنین القا کنند که هر جا مدیریت دولت در کار باشد، اساساً مشکل وجود خواهد داشت و قرینه مدیریت دولتی بخصوص در صنایع را زیان آوری، عقب افتادگی و ... نشان می‌دادند، در حالی که خلاف این موضوع بارها نشان داده شده است. این‌ها دست به دست هم دادند تا صنایع دولتی که عمدتاً در غرب تبریز مستقر بوده و تعداد پرشماری از آن جزو صنایع مادر بودند، روز به روز تضعیف شوند.
این عضو شورای اسلامی شهر تبریز با اشاره به تخلفات سنگین در واگذاری شرکت‌ها و صنایع دولتی به بخش خصوصی و محکومیت رئیس اسبق سازمان خصوصی‌سازی در این خصوص، گفت: گزارشی که دیوان محاسبات در مجلس در موضوع خصوصی‌سازی‌ها ارائه داد، خبر از خسارت 60 هزار میلیارد تومانی خصوصی سازی‌های بی‌حساب به اقتصاد کشور داد که واگذاری کارخانه بنیان دیزل جزو همین خصوصی سازی‌های شکست خورده و خسارت بار بود.
رشیدی در مورد تغییر کاربری و تخریب کارخانه بنیان دیزل افزود: کارخانه بنیان دیزل به بخش خصوصی واگذار شد تا بازدهی و بهره‌وری آن افزایش یابد، نه اینکه کارخانه به تعطیلی کشانده شده و زمین آن را برای ساخت مجتمع تجاری تغییر کاربری داده شود. متولیان امر خصوصی‌سازی بنیان دیزل باید امروز پاسخگوی این وضعیت باشند که چرا کارخانه‌ای به عظمت بنیان دیزل به افرادی نااهل واگذار شد تا به چنین سرنوشت تلخی دچار شود.
وی ادامه داد: پیشنهاد تغییر کاربری بنیان دیزل با نامه شهرداری تبریز به کمیسیون ماده 5 ارجاع شده است و این محل سوال است که این پیشنهاد و تصویب آن با کدام محاسبه بلند مدت و منطقی انجام شده است و سوال دیگر از مدیریت وقت استان است که چطور با این پیشنهاد نادرست موافقت کرده و آن را تصویب کرده است که در نتیجه آن یک منطقه کاملاً صنعتی به یک کاربری تجاری و گردشگری تبدیل شود؟
رشیدی گفت: بحث لزوم استقرار صنایع در فاصله 30 کیلومتری از کلان شهرها که مستمراً مورد تاکید آقایان موافق و پیگیر تغییر کاربری بنیان دیزل و احیاناً دیگر صنایع است، به معنای تعطیلی و تخریب صنایع نیست. چرا مدیران وقت استان که تغییر کاربری کارخانه بنیان دیزل را به تصویب رساندند، نگفتند که حالا که بنیان دیزل را تغییر کاربری دهیم، این صنعت کجا منتقل می‌شود؟ تنها چیزی که از بنیان دیزل مانده است، یک تابلو و شرکتی به نام آن است، اما کارکرد کارخانه بنیان دیزل عملاً در آن وجود ندارد و همه این را می‌دانند.
وی تاکید کرد: مدیریت شهری تبریز در این زمینه دور اندیشانه عمل نکرده است و تنها به کسب درآمد خود فکر کرده است. از حیث نگاه توسعه‌ای کمیسون ماده 5 مکلف بود تا مطالعات فرهنگی، اجتماعی، ترافیکی و... این کار را بررسی کند و اساساً به این سوال پاسخ دهد که تغییر کاربری بنیان دیزل در یک منطقه کاملاً صنعتی به کاربری تجاری و تفریحی چه مطلوبیتی داشت؟
عضو شورای اسلامی شهر تبریز در واکنش به اظهارات شهردار تبریز در خصوص استقبال از تغییر کاربری سایر صنایع مستقر در منطقه صنعتی غرب تبریز نیز گفت: مدیریت شهری و شهردار تبریز نمی‌تواند بگوید فلان کارخانه باید به فلان جا منتقل شود، بلکه باید ضرورت‌های آن مطالعه شود و اضطراری مانند انتقال پادگان ارتش یا زندان تبریز به خارج از شهر وجود داشته باشد، وگرنه شهرداری راساً نمی‌تواند در این حوزه اقدام کند.
رشیدی افزود: اگر بهانه آقایان آلایندگی و مخاطرات زیست محیطی است، باید مطالعه و بررسی شود واحدهای منطقه صنعتی غرب تبریز که عمدتاً صنایع هایتک هستند، چه نقشی در آلودگی هوای تبریز دارند؟ و آیا مثلاً عمده آلودگی هوای تبریز ناشی از فعالیت خارج از ضوابط زیست محیطی غول‌هایی مانند نیروگاه، پالایشگاه و پتروشیمی نیست؟ و دوستان به این پرسش پاسخ دهند که از کجا به این موضوع رسیدید که صنایع غرب تبریز هوای شهر را آلوده می‌کنند، اما در قبال آلایندگی عظیم و مازوت سوزی نیروگاه تبریز ساکت هستید؟ فکر می‌کنید با انتقال چند کارخانه در منطقه صنعتی غرب تبریز چه تغییری در آلودگی هوای تبریز رخ خواهد داد؟
وی ادامه داد: من به این موضوع از منظر دیگری پاسخ می‌دهم که تغییر کاربری بنیان دیزل باعث خواهد شد بدعتی بدی گذاشته شود و برخی افراد به راحتی و به بهانه‌های واهی صنایع غرب تبریز را قربانی تغییر کاربری کنند و در نهایت این صنعت و اقتصاد کشور در بلند مدت است که ضربه خواهد دید.
این عضو شورای اسلامی شهر تبریز در بخش دیگری از سخنان خود اظهار کرد: هم اکنون مجتمع‌های تجاری بزرگی در غرب تبریز داریم که چندان رونقی ندارند و طرح آتاسنتر با کدام نیازسنجی و مطالعه برآورد شده است؟ مگر ما در تبریز چقدر به مجتمع‌های تجاری نیاز داریم؟ چرا همین سرمایه گذاری‌ها به سوی توسعه زنجیره تولید یا حتی زنجیره‌های توزیع هدایت نمی‌شود؟ همه این‌ها قابل بحث و مطالعه است.
رشیدی در پایان گفت: مطالعات فرهنگی، اجتماعی، زیست محیطی، ترافیکی، سفرزایی و... این پروژه کجا مطالعه شده است؟ مگر با شهر چنین می‌کنند؟ مگر شهر طرح جامع ندارد؟ منطقه غرب تبریز از ابتدا کاربری صنعتی داشته است و زیرساخت‌های آن برای همین تعریف شده است. تغییر کاربری بنیان دیزل نظم منطقه غرب تبریز را بر هم خواهد زد و برای دهها سال آینده هم اثر خواهد گذاشت. صنایع منطقه صنعتی غرب تبریز نباید تضعیف شوند؛ اگر آلودگی هوا دغدغه آقایان است، دنبال اصلاح عملکرد نیروگاه، پالایشگاه و پتروشیمی بروند و به این مساله فکر کنند که چرا سال هاست نمی‌توانیم نیروگاه، پالایشگاه و پتروشیمی را مجاب کنیم که استانداردهایشان را ارتقا دهند تا کمتر موجب تولید بیماری در شهر شوند!
انتهای پیام/