این مفهوم در پاسخ به یافته های نگران کننده از افزایش سبک زندگی بی تحرک و تأثیر آن بر سلامت جمعیت پدیدار شد. سبک زندگی کنونی ما را وادار می کند تا تلاش های فیزیکی خود را تا حد زیادی کاهش دهیم: حمل و نقل موتوری، افزایش استفاده از صفحه نمایش در زمینه کار، اوقات فراغت و تحصیل... که باعث می شود ریتم زندگی ما کم فعال شود.
داشتن یک سبک زندگی کم تحرک به معنای انجام فعالیت بدنی ناکافی، نسبت به استانداردهای توصیه شده توسط سازمان بهداشت جهانی پایین است. طبق گفته سازمان بهداشت جهانی، یک فرد سالم باید حداقل ۳۰ دقیقه در روز ورزش کند، در حالی که کارشناسان بر روی میانگین ۱۰۰۰۰ قدم در روز، معادل ۸ کیلومتر توافق دارند. در غیر اینصورت، عدم فعالیت بدنی خطر آسیب شناسی هایی مانند بیماری های قلبی عروقی، دیابت یا چاقی را افزایش می دهد. بنابراین خطرات زیاد است، اما ارقام هنوز خوشایند نیستند. طبق یک مطالعه سازمان بهداشت جهانی، از سال ۲۰۰۱ تاکنون هیچ بهبودی در سطح جهانی فعالیت بدنی مشاهده نشده است:  بیش از یک چهارم جمعیت بزرگسال جهان به اندازه کافی فعال نیستند، که عدم فعالیت بدنی را به چهارمین عامل خطر برای مرگ و میر تبدیل می کند. در مواجهه با این ارزیابی حیاتی، ورزش و سلامتی به موضوعاتی حیاتی در بافت شهرهای ما تبدیل شده است.
با این حال، طراحی فعال مفهوم نوآورانه بزرگ این تئوری های برنامه ریزی در خدمت سبک زندگی بهتر بوجود آمده است. در واقع، طراحی فعال مجموعه‌ای از اصول ایجاد و برنامه‌ریزی را برای ارتقای فعالیت بدنی و انتخاب‌های سالم به ویژه در حالت‌های جابجایی ارائه می‌دهد. اگر برای اولین بار در مقیاس معماری یک ساختمان در انگلستان اعمال شد، اکنون فراتر از ساختمان ها گسترش یافته و به طور گسترده در فضاهای عمومی ما یافت می شودو اغلب، به شکل علائم تشویق کننده حرکتی مانند خط کشی روی زمین یا مسیرها، یا اینکه به شکل مبلمان خیابانی و زیرساخت های خاص مانند آثار هنری تفریحی جلوه می کند. به این ترتیب، مردم را تشویق می‌کند به جای رانندگی، رکاب بزنند، نه اینکه بنشینند، از پله‌ها بروند نه از پله‌های برقی... راهی برای لذت بردن از فضاهای عمومی بیرونی و تحرک بدون تمرین ورزشی خالص و سخت.  
بنابراین طراحی فعال خود را به عنوان راه‌حل ایده‌آل برای درمان بخش بزرگی از ناهنجاری‌های کنونی شهرهای ما نشان می‌دهد: سبک زندگی بی‌تحرک، عدم مشارکت یا بی‌حوصلگی. از آنجایی که این مفهوم به تازگی وارد فرانسه شده، مطالعات بسیار کمی در مورد این موضوع انجام شده است. بنابراین فقدان آینده نگری اجازه نمی دهد که اثربخشی واقعی مفهوم نشان داده شود، به همین دلیل لازم است مزایای پیش بینی شده واجد شرایط باشد.
با وجود این، طراحی فعال این امکان را فراهم کرده است که تئوری های معماری و شهرسازی در خدمت بهبود بهداشت زندگی و روابط اجتماعی را که پس از جنگ پدیدار شده و در ساخت و ساز مجتمع های بزرگ تحقق یافته است، به منصه ظهور برساند. پس از چندین سال، بسیاری از عوامل این نظریه های رفتاری اعمال شده در مسکن را رد کردند. بنابراین از آن زمان به بعد، طراحی فعال این فرصت را می دهد تا این نظریه ها را (دوباره) به تصویر بکشیم تا آنها را فراتر از فضاهای عمومی به کار ببریم.
از آنجایی که طراحی فعال نه تنها وسیله ای شهری برای بازآرایی و بازسازی شهر یا یک منطقه است، همچنین راهی برای بهبود کیفیت زندگی ساکنان و کاربران در مقیاس یک ساختمان است، خواه برای ساختمان های درجه سوم، مسکونی یا استفاده فرهنگی باشد.
امروزه در فرانسه، چند نمونه از طراحی داخلی فعال پدیدار شده است. با این حال، بیشتر در مورد مبلمان و علائم است تا برنامه ریزی فضایی از طراحی ساختمان. همچنین می‌توانیم تاب‌ها، دیوارهای صخره نوردی یا حتی نقاشی‌های دیواری بزرگ را بر روی نماها برای تشویق به بازی، ورزش یا انتخاب مسیرهای خاصی که به تمرین پیاده‌روی کمک می‌کند، پیدا کنیم. در نتیجه در آینده ای نه چندان دور شاهد فراگیر شدن طراحی فعال در تمام فضاهای داخلی شهری خواهیم بود.

آذر کریم‌زاده
انتهای پیام/