اولاً رویکردهای کهنه و ناکارآمدشان را به ویژه در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی همچنان معتبر جلوه دهند. 
ثانیاً با برجسته‌سازی نقش رقیب جناحی خود در این التهاب، ضمن فرافکنی و فرار از پاسخگویی در قبال کردار خود، برای ادامه‌ی حیات سیاسی خود، توجیه بتراشند.
اینها کمترین خسارتشان به کشور و ملت این است که حجابی شده‌اند میان حاکمیت و واقعیت. محاسبات را به هم ریخته‌اند و تصمیمات را به نفع خود، معلق و مختل کرده‌اند. تا می‌توانسته‌اند مردم را به حاشیه رانده‌اند و نقششان را تشریفاتی و نمایشی کرده‌اند و خود دائرمدارِ همه‌ی امور شده‌اند.
مسئولیت اصلی‌شان، که تدبیر امور بوده، وانهاده‌اند و چسبیده‌اند به بسط قدرت و جمع ثروت. 
با ادعاها و دعواهای پوچ و بی‌مبنا، سروصدای بی‌خودی در کشور راه انداخته‌اند و نگذاشته‌اند صدای مردم شنیده شود. حتی آن‌گاه که خودشان باید صدای مردم را می‌شنیدند و نماینده‌ی آنها می‌شدند، با کوبیدن بر طبلِ اباطیل، مردم را ناامید کردند.
برخی از همین‌ها، «تصفیه‌ی انقلابی» را تجویز کرده‌اند برای پاکسازی نظام از نامحرمان!
پیشنهاد خوبی‌ست؛ اما پیش از همه، خودشان باید تصفیه شوند که بزرگترین مانع در مسیر اصلاح امور هستند. 
ادامه‌ی مسیر انقلاب با این جماعت، خودزنی است.
یکی از ضروری‌ترین تدابیر، ممنوع‌التحلیل کردنِ محافظه‌کارانِ فرصت‌طلب (راست و چپ) است. چرا که بخش عظیمی از نارضایتی‌های داخلی و وسوسه‌های مداخله و خرابکاری خارجی، مستقیماً محصول کردار و گفتار آنهاست. 
انتهای پیام/