به گزارش نصر، ازآنجاکه یکی از اضلاع راهبردی برنامه توسعه صنعتی۱۴۱۰ مبحث ژئوپلیتیک و ضرورت خروج ایران از تنهایی راهبردی در سیاست خارجی است، اثربخشی سیاستگذاری در جهت توسعه ایران در گرو حضور کشور در «فضای جریان‌های اقتصادی» است. پیش‌تر و در جریان رونمایی اولیه از راهبرد ۱۴۱۰صنعت، رئیس وقت «موسسه پژوهش و برنامه‌ریزی مدیریت و توسعه» تصریح کرده بود اگر قرار است تولید صنعتی در ایران شکل و شمایل اقتصادی، درون‌زا و صادرات‌محور داشته باشد، لازم است دولت در نحوه ارتباط ایران با جهان تجدید نظر کند تا از طریق نقش‌آفرینی صنایع کشور در زنجیره تامین جهانی، صادرات صنعتی امکان‌پذیر شود و رفاه ملی ایرانیان رشد کند. این یعنی تا درهای کشور باز نشود، گره تولید رقابتی هم باز نخواهد شد.
در حوزه دانش روان‌شناسی، «انزواطلبی» نوعی «اختلال اضطرابی» در نظر گرفته می‌شود که در آن، فرد به‌طور پیوسته «احساس نگرانی» می‌کند و اغلب از حضور در مکان‌‌‌ها یا موقعیت‌‌‌هایی که باعث «نگرانی» او می‌شود، دوری می‌جوید.
این تعریف شاید به‌نوعی بتواند شمه‌‌‌ای از رویکرد حکمرانی اقتصادی در ایران را در چارچوب خاص خود تشریح کند.
انزوا به‌قدری برای کشور زیان‌آور شده که حتی ما را از بهره بردن از بالقوه‌ترین ویژگی کشورمان یعنی «مزیت جغرافیایی»، باز داشته است. ایران دست‌کم در دو دهه اخیر، به‌رغم جایگاه ژئوپلیتیک خیره‌کننده، اما دچار انزوای ژئوپلیتیک شده است. کشور در چنین موقعیتی، تحت فشارهای محیط پیرامونی یا بین‌المللی، به لحاظ برقراری مناسبات مستقیم با جهان خارج، دچار تک‌افتادگی شده است.
از همین‌رو، موجودیت و ثبات سیستم  اقتصادی و به تبع آن، وضعیت اجتماعی کشور، دستخوش شکنندگی فزاینده شده است؛ وضعیتی که به‌طور مستقیم می‌تواند، امنیت ملی را تهدید ‌کند. با این دیباچه و با نیم‌نگاهی به «سند راهبردی صنعت تا ۱۴۱۰»، به تحلیل «انزوای ژئوپلیتیک» ایران، پیامدها و راه‌های برون‌‌‌رفت از آن پرداخته‌ایم.

فرزین زندی
انتهای پیام/