بزرگان عرصه فرهنگ از قداست قلم و حرمت اهالی قلم مکرر گفته و نوشته اند. قلم و کاغذ تنها سرمایه صاحبان اندیشه است و شمع وجودشان در این وادی می سوزد تا اثرشان چراغ راهی برای گم نشدن مخاطب باشد.
اهالی قلم جان‌های تشنه را سیراب می‌کنند تا روحی تازه در کالبدشان بدمد. می‌نویسند آنچه را که هست و آنچه که باید باشد. آنها وجدان بیدار جامعه اند و نماینده افکار عمومی، مروج دانایی اند و نوری بر تاریکی می‌تابند به امید آنکه جهالت به انتها برسد.
اهالی قلم پس از سال‌ها همچنان غم نان دارند و دغدغه مردم، دردمند هستند و دردها را نگارش می‌کنند تا بلکه به درمان برسند. به واقع آنها روایتگر دردهای مردم هستند و قلم شأن به خاطر مردم بر کاغذ تحریر حرکت می‌کند.
فرهنگ و اهالی اش مظلوم هستند. چه می‌شود کرد مردم از کالاهای فرهنگی سالهاست فاصله گرفته اند و در این ملک کتاب و مطبوعات نتوانستند در سبد مصرفی مردم جای بگیرند.
صاحبان قلم در خلوت خود ساعت‌ها می‌نویسند تا اثری فاخر و ماندگار خلق کنند. حاصل نوشته شأن کتاب می‌شود. خاطرشان آزرده و تنشان خسته می‌شود از اینکه اثر از سوی مردم مورد اقبال واقع نمی‌شود و می‌ماند دست نویسنده.
واقعیت است دیگر کتاب‌ها در قفسه‌ها خاک می‌خورند و می‌مانند. اهالی قلم غم نان می‌خورند و درد مردم می کشند. باری به هر حال باید بنویسند تا به مسئولیت اجتماعی خود عمل کنند.
شاید ۱۴ تیر فرصت معتنمی باشد برای بیان دغدغه‌ها و مشکلات صنفی اهالی قلم. همتی می‌خواهد و مسئولان حوزه فرهنگ این مرز و بوم برای تأمین مطالبات این قشر کم توقع آستین بالا بزنند.

طاهر خیری
انتهای پیام/