خبری به نقل از مرکز اورژانس تهران منتشر شد: در یک مأموریت این مرکز مبنی بر ایست قلبی – تنفسی کودک ۲ ساله، نیروهای اورژانس خود را به محل حادثه رساندند اما به دلیل آسیب‌رساندن فردی ناشناس به چرخ‌های آمبولانس و طولانی شدن روند انتقال به بیمارستان، کودک جان باخت ، خبری بس دردناک و وحشتناک که تمام عواطف انسانی را زیر سوال می‌برد.
به دلیل شرایط ترافیکی این خیابان و نبود جای پارک مناسب و حال وخیم دختربچه به ناچار نیروهای اورژانس تهران برای نجات جان بیمار، آمبولانس را در خط ویژه با رعایت اصول ایمنی و تردد خودروهای دیگر پارک می‌کنند.
تکنسین‌های اورژانس که خود را به سرعت به نشانی کودک بد حال رسانند و اقدامات احیای قلبی‌ ریوی را شروع می‌کنند.
خوشبختانه عملیات احیای کودک با موفقیت انجام می‌شود اما وقتی نیروهای اورژانس پس از عملیات احیا، قصد انتقال بیمار به آمبولانس را داشتند، متوجه می‌شوند به دو عدد از چرخ‌های آمبولانس توسط فردی ناشناس آسیب‌رسیده و بادهای لاستیک آن خالی شده است. تا رسیدن آمبولانس دیگری به محل حادثه حال بیمار رو به وخامت گذاشته و جانش را از دست می دهد.
این یک اتفاق وحشتناک بود که روزانه کادر اورژانس با اینگونه رفتارها دست به گریبان هستند و خوشبختانه در اکثریت موارد منجر به اینگونه حوادث تلخ و ناگوار نمی شوند . حوادثی که از کنارشان به سادگی رد می‌شویم، اما هر کدامشان یکی از یکی غم انگیزتر است.
شغل فوریت‌های پزشکی مطمئنا یکی از پراسترس ترین شغل‌های دنیاست، به دلیل موقعیت کاری مجبوریم که در زمان رسیدن به بالین بیمار یا محل حادثه، آمبولانس رو در نزدیکترین محل به بیمار و مصدوم پارک کنیم، شاید به خاطر نبود محل پارک دوبله باشد یا در داخل کوچه.
چند سال پیش نصف شبی در اعزام به بالین بیماری در یک کوچه (پس از خروج از منزل بیمار که حدود ده دقیقه زمان در داخل خانه بیمار بودیم) متوجه شدیم که چرخ عقب آمبولانس با چاقو پاره شده، برای پیگیری قضیه با پلیس ۱۱۰ تماس گرفتیم، تا رسیدن نیروهای انتظامی ، به سمت سر کوچه حرکت کردم ، کوچه ای که حدودا ۷۰ متر میشد ، هنگام رسیدن به سر کوچه متوجه شدم که راننده پرایدی، دم کوچه نگه داشت و یه نگاهی به انتهای کوچه کرد و بعد دوباره حرکت کرد ، ظن بردم که احتمالا موردی بود که این راننده اینطور نگاه کرد، سر کوچه که رسیدم دیدم همان راننده مقداری جلوتر ، ماشین خودش رو نگه داشت ، همزمان عوامل نیروی انتظامی رسیدن، من در حین صحبت با کادر انتظامی و مشکل پیش اومده ، ظن خودم نسبت به راننده پراید رو گفتم و اونها هم بسمت پراید و راننده اون رفتند و در حال صحبت با راننده پراید بودند که یکی از کادر نیروی انتظامی، چاقویی بزرگ که زیر پای صندلی راننده بود رو دید و از راننده علت وجود چاقو رو در خودرو پرسید، راننده به من و من افتاد و در بررسی از چاقو، سیاهی لاستیک تایر رو مشاهده کرد و در بازجویی مشخص شد که ایشون که خواستند وارد کوچه بشوند و آمبولانس رو مانع دیدند، صبر و پیگیری جهت آمدن کادر ۱۱۵ نکرده و در همان لحظه تایر آمبولانس رو پاره کردند.
مراتب از طریق قضایی پیگیری شد ، اما آیا واقعا استرسی که پرسنل فوریت میکشند را کسی پیگیری کرد!
مطلب دیگری که همیشه کادر فوریت را دچار تنش عصبی می‌کند و هیچ اطلاع رسانی در این مورد انجام نمیشود ، موردی هست که بارها تجربه کردیم.
کادر فوریت پزشکی، هم به عنوان کارشناس فوریتهای پزشکی در درمان بیمار دخیل هست و هم بعنوان راننده خدمت می‌کند و در حین رانندگی ، موظف هست که نسبت به وضیعت بیمار رانندگی کند، یعنی بیماری که دچار ایست قلبی-تنفسی شده، وضیعت رانندگی سرعت بالا و دقت فراوان می‌خواهد تا بیماری که دچار شکستگی های مفرط هست و آرامش در حین رانندگی و سرعت مطمئنه با کمترین تکان‌های حاصله از سرعت گیرها و چاله های جاده ها و خیابان‌ها و یا بیماری که مشکل قلبی دارد ، بایستی کمترین استرس صدای آژیر و سرعت را تجربه کند.
حال جای تاسف دارد که برخی نسبت به این رفتارها و واکنش‌های خشن در خیابان را متوجه کادر فوریت می‌کنند، مثلا موردی داشتیم که راننده عبوری در حین حرکت پشت سر آمبولانس، بدلیل احتیاط کادر فوریت در کاهش تکان‌های به وجود آمده از سرعت گیر ، با چاقو بسمت آمبولانس حمله کرده و یا اقوام بیماری که با حمله به کادر فوریت در محوطه اورژانس بیمارستان که چرا سرعت آمبولانس کم بود و حال بیمارشان بدنبال سقوط از ارتفاع، دچار صدمه نخاعی بودند!
خشونت‌های کلامی و رفتاری برای کادر فوریت را شاید بتوان بالاترین سطح خشونت در نظر گرفت و بدلیل اینکه به محل هایی اعزام می‌شوند که بالاترین سطح تنش در آن محل‌ها است و متاسفانه هیچ ایمنی برای این کادر وجود ندارد.

حبیب حسینقلی زاده، کارشناس فوریت و فعال رسانه
انتهای پیام/