به گزارش نصر، در صورت موفقیت‌آمیز بودن این طرح، ساکنان سئول می‌توانند با استفاده از عینک‌های واقعیت مجازی، کارهایی زیادی را که در واقعیت در سئول انجام می‌دهند از بازدید یک مکان تاریخی گرفته تا انجام یک شکایت مدنی، در متاورس انجام دهند.
سرمایه‌گذاری ۳/۳ میلیون دلاری بر روی این پروژه، بخشی از برنامه ۱۰ ساله شهردار سئول برای این شهر است که هدف آن بهبود تحرک اجتماعی بین شهروندان و افزایش رقابت‌پذیری جهانی این شهر است. این طرح سراسری برای استفاده از ابزارهای دیجیتال و هوش مصنوعی برای بهبود مراقبت‌های بهداشتی، زیرساخت‌های مرکزی و اقتصاد در بازیابی سئول از پیامدهای بحران اقتصادی ناشی از کووید-۱۹ قلمداد می‌شود.
دولت شهری سئول تا پایان سال ۲۰۲۲ پلتفرم متاورس خود را توسعه خواهد داد تا در سال ۲۰۲۶ به طور کامل عملیاتی شود. این پلتفرم متاورسی میزبان انواع عملکردهای عمومی از جمله دفتر مجازی شهردار و همچنین فضاهایی خواهد بود که در خدمت بخش تجاری هستند.
این پلتفرم با مراسم مجازی زنگ سال نو در اواخر پاییز ۲۰۲۲ راه‌اندازی خواهد شد. در سال ۲۰۲۳، شهر قصد دارد مرکز متاورس ۱۲۰ را بازگشایی کند که مکانی برای خدمات عمومی مجازی که در آن آواتارها نگرانی‌های شهروندان را که قبلاً فقط با مراجعه فیزیکی به شهرداری برطرف می‌شد، برطرف می‌کنند.
تاکنون این شهرداری جزئیات پراکنده‌ای در مورد اینکه شهروندان دقیقاً از چه دستگاه‌هایی برای دسترسی به پلتفرم متاورس استفاده خواهند کرد، ارائه داده است. اگرچه مقامات شهری تاکید می‌کنند که هدف، گسترش دسترسی به خدمات عمومی شهری، صرف‌نظر از جغرافیا یا ناتوانی‌ها است. اما عدم وجود تجهیزات تخصصی می‌تواند مانعی برای بسیاری از افراد باشد. هدست‌های واقعیت مجازی همچنان با قیمت‌های ۳۰۰ و ۶۰۰ دلار به فروش می‌رسند و به اندازه گوشی‌های هوشمند و رایانه‌ها در دسترس نیستند.
دولت‌های شهری از فناوری دیجیتال و داده‌های بی‌درنگ برای بهینه‌سازی عملیات شهری به عنوان بخشی از جنبش «شهرهای هوشمند» استفاده می‌کنند که متاورس می‌تواند آنها را در دستیابی به اهداف مرتبط یاری کند. اگرچه جزئیات نحوه عملکرد متاورس حتی برای شرکت‌هایی که در تلاش برای ساختن آن هستند هنوز مبهم است، اما این یک گام طبیعی برای سئول است.
درک متاورس پیچیده است، به خصوص به این دلیل که هنوز وجود ندارد. متاورس همگرایی دو ایده بوده که سال‌ها وجود داشته است: واقعیت مجازی و زندگی دوم دیجیتال.
برای دهه‌ها، فناوران رویای دورانی را در سر می‌پرورانند که زندگی مجازی ما به اندازه واقعیت‌های فیزیکی ما نقش مهمی ایفا کند. در تئوری، ما زمان زیادی را صرف تعامل با دوستان و همکاران خود در فضای مجازی می‌کنیم. در نتیجه، ما در آنجا نیز برای لباس‌ها و اشیای آواتارهای دیجیتال خود پول خرج می‌کنیم.
 

در چیزی که متخصصان فناوری مانند زاکربرگ آن را متاورس می‌نامند، واقعیت مجازی به عنوان یک پلتفرم محاسباتی برای زندگی دوم آنلاین عمل می‌کند. در واقعیت مجازی، شما از هدستی استفاده می‌کنید که شما را در یک محیط سه بعدی غوطه ور می‌کند. شما کنترل‌کننده‌های حسگر حرکت را برای تعامل با اشیای مجازی حمل می‌کنید و از میکروفون برای برقراری ارتباط با دیگران استفاده می‌کنید.

رضا عالش‌زاده
انتهای پیام/