به گزارش نصر، هنر به منزله هویت مردم یک جامعه قلمداد می‌شود و مراکز فرهنگی و هنری مرکز ثقل احیای این هویت هستند، به قولی این مراکز، مکانی برای حفظ ارزش‌ها، گنجینه‌های فرهنگی و هنری بومی هر منطقه و در کشورهای مختلف به عنوان یکی از مهمترین بناهای یک شهر مطرح‌اند و هر روز تاثیر و جای پای خود را پرنگ‌تر می‌کنند.
مراکز هنری فارغ از اینکه به چه هدفی ساخته و چه مفاهیمی در آنها به نمایش در می‌آید، خود به عنوان  نمود معماری، هنر، علم، فن و فرهنگ آن منطقه نیز مطرح هستند، در واقع ایجاد و توسعه چنین مکان‌هایی در شهر، گامی در جهت ارتقای سطح فرهنگ آن منطقه است.
ایجاد چنین مراکزی برای به نمایش گذاشتن آثار هنری نه تنها به جذب مسافر و مردم بومی برای ارتقا سطح فرهنگ و آشنایی با هویت منطقه کمک می‌کند، بلکه راه حلی برای بهبود وضعیت اقتصادی شهر و حتی هنرمندان نیز است، همچنین در دورانی که ارتباط اجتماعی به دلیل شیوع کرونا در سه سال گذشته از ارتباط  چهره به چهره به ارتباط مجازی و رسانه ای غیر مستقیم بدل گشته، قطعاً وجود مراکز فرهنگی و گالری هنری احیای زندگی اجتماعی نیز خواهد بود.
شهر "وان" کشور ترکیه که خود فرهنگ و هنر دیرینه‌ای دارد، نیز با این فلسفه که ایجاد گالری هنری جایگاه مهمی در زندگی فرهنگی و هنری وان خواهد داشت و با اتکا با سخن "مصطفی کمال آتاتورک" که معتقد است: «Sanatsız kalan bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir» «ملت بدون هنر، یکی از رگ‌های حیاتی‌اش از بین رفته است»، توسط شهرداری منطقه اقدام به ایجاد مرکز هنری با عنوان "گالری فرهنگی ایپک یولو آتاتورک" در خیابان "جمهوریت" که یکی از پر ترددترین خیابان‌های شهر وان است، کردند.
همزمان با ایجاد گالری هنری، پارکی که در این نقطه قرار داشت احیا شد و نورپردازی، محوطه‌سازی و طراحی المان با موضوع هنر و موسیقی و نوسازی کوچه‌های اطراف گالری، این منطقه جلوه ویژه‌ای به خود گرفت به یک "گذرگاه فرهنگ و هنر" و جاذبه شهری تبدیل شد و در همان روزهای آغازین میزبان آثار بیش از 50 هنرمند سرامیک بود که اکنون نیز در تاریخ‌های مختلف رویدادهای فرهنگی و نمایشگاه‌های هنری برگزار می‌شود.

 

حال اکنون که از خیابان "جمهوریت" شهر "وان" گذر می‌کنید، غیر ممکن است که بنای این گالری هنری نظر شما را جلب نکند و حدالامکان برای یک عکس مقابل آن توقف می‌کنید، این بنا نه تنها در ساعات روز جلوه زیبایی دارد و بسیاری از اهالی بومی در پارک آن به صرف گفتگویی گرم کنار هم نشسته‌اند، بلکه در پاسی از شب و هوای تاریک وقتی سرتان را در خیابان می‌چرخانید، با نورپردازی زیبا و ستون‌هایی که در آن قرار داده شده است، شما را به یاد یک شهر باستانی اروپایی می‌اندازد.
ایجاد گالری هنری با  چنین فضای فرهنگی و هنری برای توجه به معیشت هنرمندان پسا کرونا، مشغولیت‌های آزادانه توام با لذت مردم در زمان اوقات فراغت و جاذبه گردشگری در این شهر کوچک در شرقی‌ترین نقطه ترکیه و مجاور آذربایجان غربی جالب و شایسته توجه است.

 

با نگاه به این بنا می‌بینیم که در واقع هنر نه تنها ارزش‌، فرهنگ‌ و آداب را در می‌آمیزد، بلکه دریچه‌ای برای نزدیکی افراد به یکدیگر و جلوگیری از کمرنگ شدن روابط اجتماعی آنان است، اما متاسفانه امروزه در "تبریز" که مهد فرهنگ، هنر، موسیقی و صنایع مختلف دستی است، توجه به این فضاها مورد بی‌مهری قرار گرفته است. نگاه حاکم به فضاهای فرهنگی- هنری، به چشم فضاهای کم رونق است با این حال اگر این فضاها دارای کیفیتی مطلوب، سرزنده، فضایی خلّاق و دارای فعالیت‌های جاذب و سرگرم‌کننده برای تمامی گروه های سنی باشد، قطعاً رونق صد چندان و چشمگیری خواهند داشت.
در نتیجه توسعه این ظرفیت ها، چنین فضاهایی مهمترین مکان برای نمایش دادن و اهمیت بخشیدن به رویدادها و واقعه‌های اجتماعی می‌شوند و هنری که از جنس روح است به بناها زندگی می‌بخشد.
انتهای پیام/