به گزارش نصر، قرن هاست که ایرانی‌ها بر اساس یک سنت دیرین سیزدهمین روز از بهار را با حضور در دل طبیعت سپری می کنند و هر کدام از ساکنین ایران به فراخور محل سکونت خود به دامن دریا ، دشت ، جنگل ، کوهستان و در کلان شهرها به بوستان و پارک های پناه می‌برند تا شادی های عیدانه خود را تکمیل کرده و با تحصیل انرژی از طبیعت خود را برای سال جدید مهیا کنند .
آیین های سنتی روز سیزدهم فروردین، در تمام نقاط ایران سرشار از شادی و زیبایی به وسعت بهار بوده و همواره سرسبزی و پاکی این روزها را به تصویر می کشد.
رفتن به دامن صحرا و طبیعت، شوخی و بازی کردن ،دویدن و در هر حال شاد بودن، بخشی  از ویژگی‌های روز سیزده بدر است اما در سال های اخیر همسفره شدن با طبیعت و حضور در عرصه های طبیعی کشور ثمره ای جز خسران و نابودی طبیعت به همراه نداشته است .
افزایش تعداد خودروها و توسعه راه های دسترسی به نقاط مختلف طبیعت (حتی نقاط بکر ) زمنیه افزایش حضور در طبیعت را فراهم کرده و این موضوع در کنار کم توجهی به دغدغه های زیست محیطی سبب شده تا سیزدهم فروردین روز خوش‌آیندی برای طبیعت نباشد .
 پراکندن هزاران تن زباله در طبیعت ، سوزاندن چوب و سرشاخه های جنگلی ، تخریب محیط زیست و حتی شکار جانوران  و لگدمالی نهال های نورس از جمله معضلاتی است که روز سیزده بدر را به یک روز پر ریسک و پرمخاطره برای طبیعت تبدیل کرده است .
 برخی کج سلیقگی ها و بدرفتاری مردم با طبیعت چنان تکراری و فراگیر شده که گویا نمی توان برای آن پایانی تصور کرد و باید بپذیریم که فرهنگ سازی و آموزش در حوزه حفظ طبیعت و محیط زیست با جایگاه رفیع آن تناسبی ندارد.
هر چند نهادهایی چون محیط زیست و منابع طبیعی در این روز تلاش می کنند از همه توان و نیروی انسانی خود برای کاهش خسارت های وارده به طبیعت استفاده کنند اما با توجه به کمبود شدید نیرو و گستردگی مناطق این  امر محقق نمی شود.
با وجود فعالیت برخی از سمن های حوزه محیط زیست در روز طبیعت و همراهی آنها با طبیعت همچنان نیازمند همراهی همگانی و آحاد مردم در حفظ و پاسداشت طبیعت هستیم.
شاید در گذشته حفظ و نگهداری از محیط زیست و طبیعت موضوع کم اهمیت یا بی اهمیتی به شمار می رفت، اما اکنون با وجود چالش هایی چون افزایش جمعیت، کم آبی و خشکسالی، تغییر اقلیم، تولید حجم انبوهی از زباله و غیره این موضوع جزو نخستین اولویت های زندگی اجتماعی و حقوق شهروندی باشد.
انتهای پیام/