به گزارش نصر، یکی از شاهکارهای معماری دوره اسلامی که در دل شهر تبریز قرار گرفته و همچنان می‌درخشد، مسجد کبود است. این بنا با نام‌های مختلف از جمله «گؤی مسجد» (به ترکی همان مسجد کبود)، مسجد شاه‌جهان، عمارت و مسجد مظفریه معروف و مشهور بوده است. بانی مسجد ابوالمظفر جهان‌شاه‌بن قره یوسف از امرای قراقوینلو بود ولی نظارت ساخت مسجد زیر نظر همسرش جان‌بیگم خاتون و یا به عقیده برخی از مورخین دخترش صالحه بوده است.
 

خصوصیت بارز و شهرت وافر مسجد کبود با معماری ویژه تلفیــقی و اعـــجاب‌انگیز آن بیشتر به خاطر کاشی‌کاری معرق و تلفیق آجر و کاشی، اجرای نقوش پرکار و در حد اعجاز آن بوده که زینت‌بخش سطوح داخلی و خارجی بنا بوده است. در متن کتیبه برجسته سر درب باشکوه و پر نقش و نگار آن، عمارت مظفریه و نیز نام نعمت‌الله بن محمد البواب، خطاط و احتمالا" طراح نقوش که از هنرمندان برجسته خوشنویسی آذربایجان بوده، درج شده است.
 

مسجد کبود دارای دو مناره باریک و بلند در منتهی الیه شرق و غرب ضلع شمالی بوده است، در پشت درب ورودی به شبستان بزرگ، یک بیت شعر فارسی به خط ثلث نوشته شده بدین مضمون:

کردار بیار و گرد گفتار مگرد
چون کرده شود، کار بگوید که که کرد
مسجد جهانشاه یا مسجد کبود (گوی مسجید) از آثار ابوالمظفر جهانشاه بن قرا یوسف از سلسله ترکمانان قراقویونلو می‌باشد که در ۸۷۰ هجری به همت و نظارت جان بیگم خاتون، زن جهانشاه بن قرایوسف قره قویونلو پایان یافته است.
 

مسجد کبود شاهکاری از معماری اسلامی است که تنوع و ظرافت کاشی‌کاری و انواع خطوط به‌کار رفته در آن و به‌خصوص به دلیل رنگ لاجوردی کاشی‌کاری‌های معرق به «فیروزه جهان اسلام» شهرت یافته که همچنان در دل تبریز می‌درخشد.
انتهای پیام/