نصر: مناظرۀ یکی از نمایندگان تبریز با رادیو‌‌ ورزش، با هشتگ #فوق_جنجالی دارد دست‌به‌دست می‌شود. این مناظره از پیامدهای بازی پرحاشیۀ تراکتور و استقلال بود.

حالا پس از شنیدنِ موضع‌گیری‌های سفت‌وسخت و تندوتیز نمایندۀ محترم در آن مناظره و حتی فراتر رفتن از اصول متعارف گفتگوهای رسانه‌ای، این پرسش مطرح می‌شود که «اگر این نماینده و امثال ایشان، چنین ظرفیت‌های هیجان‌انگیزی دارند و می‌توانند اینگونه بی‌محابا سخن بگویند و طرف گفتگو را منکوب کنند و پشتش را به زمین بزنند، چرا چنین هنرنمایی‌هایی را از اینها در بزنگاه‌ها و سرِ مسائل دیگر نمی‌بینیم؟»

این پرسش، پرسش ساده‌ای نیست. پاسخ  دقیق و مناسب به آن، می‌تواند اصول محافظه‌کاری را رمزگشایی کند.
این طیف از سیاسیون، در توجیه سکوت ممتدشان در قبال بسیاری پیشامدها و‌ پروژه‌ها، خود را آدم متعادل و عاقلی خوانده‌اند که اهل جار و جنجال و داد و فریاد نیستند. با همین مبنا، معمولاً حرکت‌های عدالتخواهانه و مطالبه‌گرانه را برنمی‌تابند.
اینها، قابلیت‌های جنجالی و فوق جنجالی! خود را برای روز مبادایی که خود تشخیصش می‌دهند ذخیره نگه می‌دارند.
درگیری و داد و فریاد را زمانی بکار می‌گیرند که نفعی به حالشان داشته باشد؛ وگرنه می‌توان دهها اتفاق مهم ملی و محلی را فهرست کرد که این محافظه‌کاران ترجیح داده‌اند مودب و متین و حسابگرانه و بی‌سروصدا از کنارشان رد شوند.

انتهای پیام/