باسمنج بخشی کوچکی  از تبریز بزرگ می‌شود همانطور که ده ونک امروز در گوشه ای از تهران ونک شده است.
آنچه در این میان باید واقع بینانه نگریسته شود این است که اگر باسمنج بخواهد در مقابل توسعه تبریز بایستد بافت فرسوده ای می شود بین گلشهر و یاغچیان که شمس آباد نام دارد.
توسعه ی گلشهر به قدری سریع پیش رفت که  شمس آباد را پشت سر گذاشت و شهرکی بزرگ‌تر از خود را بوجود آورد به اسم شهرک شهید یاغچیان اما شمس آباد در آن میان نقطه ای است به نام بافت فرسوده در گوشه ای از نقشه ی تبریز بزرگ.
اگر ده ونکی ها در برابر توسعه تهران می ایستادند احمد آبادی می شدند در چند هزار متری غرب سعادت آباد.
اینکه زیبای های باسمنج همانند آنچه در بخشی از تجریش اتفاق افتاده است باید حفظ شود  جای هیچ شکی نیست چرا که زیبایی باسمنج همین است که می بینیم باغ و درخت و جنگل.
اما اگر با توسعه تبریز مقابله شود باسمنج تجریش نخواهد شد می شود شمس آباد.
قطعا تبریز از باسمنج عبور خواهد کرد و با گذر از سال های رکود ‌‌تحریم این اتفاق در سال های آینده رقم خواهد خورد و توسعه تبریز به حتم از این سمت است.
این به نفع باسمنج است که زیبا بماند در دل تبریز و تبریز از آن عبور کند و باسمنج در قلب تبریز زیباتر شود تا اینکه توسعه آنرا پشت سر گذاشته و در گوشه ای از نقشه تبریز بافت فرسوده بماند.
توسعه تبریز کار خود را خواهد کرد ‌و از تمام راست اندیشی ها و کج اندیشی ها عبور خواهد کرد چه ما با اندیشه ی درست آنرا هدایت کنیم چه در مقابلش بایستیم.

تجریش یا شمس آباد بستگی به نگاه امروز ما دارد
انتخاب با مسئولین است که کدام را برای باسمنج بخواهند.
اهمال کاری امروز ما در مقابل توسعه تبریز از سمت باسمنج حاشیه نشینی را  در آینده در این منطقه رقم خواهد زد و می شود آنچه که نباید بشود.
داستان ده ونک و تجریش و شمس آباد در دل تهران و تبریز خواندنی است، تاریخ دوباره تکرار خواهد شد اینبار با ردپایی از ما.

به قلم ابوالفضل بهرا
انتهای پیام/