به گزارش نصر، پیکر شهید محمد نوری زاده شناسایی و قلب منتظر خانواده‌اش را تسکین بخشید.
مادرش در طول این سال‌ها برای خود شاعری شده است. گویی در غیاب فرزندش، سیر در عالم شعر، مرهمی برای جای خالی دستان در انتظارش باشد.
فرزند دلبندش سال‌ها به عنوان شهید گمنام، میهمان مردم خرم آباد و دانشگاه آزاد این شهر بود. آری پیکر پاک این شهید گرانقدر قبلا به عنوان شهید گمنام در محل دانشگاه آزاد خرم آباد دفن شده و در غربت مادرش آرام گرفته بود.
اما گویی این شهید سرباز، دوری از خانواده‌اش را بیش از این نتوانست تحمل کند و در نهایت پس از هشت سال غربت به آغوش مادرش بازگردد.

 

شهید سرباز محمد نوری زاده، متولد سال ۱۳۴۷ شهر تبریز بوده و در تاریخ ۱۸ بهمن ماه ۶۶ به جبهه اعزام شده و در گردان ۱۷۵ تیپ ۴۰ شهر سراب استان خدمت می‌کرد که در تاریخ ۲۴ تیرماه سال ۶۷ در منطقه عملیاتی شرهانی به شهادت رسید. 
پیکر این شهید گرانقدر، سال ۹۲ توسط کمیته جستجوی مفقودین به وطن بازگشت ولی از آنجا که فاقد مدارک شناسایی بود،  به عنوان شهید گمنام در دانشگاه آزاد خرم آباد به خاک سپرده شد.

 

هویت این شهید مفقودالاثر تبریزی طی روزهای اخیر با آزمایش دی ان ای شناسایی شده است، او در زمان شهادتش متاهل و دارای یک فرزند دختر سه ماهه بود.
مادرش، با شعرش به پیشواز خبر پیدا شدن فرزندش می‌رود و این خبر با حضور چندی از مسئولان نظامی و روحانی ارتش و مسئولان اداره کل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس استان به حضور خانواده‌اش اطلاع داده می‌شود.
"بالام سفردن گلیب
اوزوده بی خبردن گلیب 
منه خبر وریدی 
گوریدیم هاردان گلیب"
"منه اولوب یری بلی
آی بلی یری بلی 
۳۴ ایلدی گدیب دی 
اولمیب یری بللی"
وقتی نام شهید را می‌گوید، مادرش هم می‌گوید: قربان نامت شوم.
کمی آن طرف تر فرزند دختر ۳۴ ساله‌اش با چشمانی گریان خبر پدرش را می‌شنود. می‌گوید: ۳۴ سال است که پدرم را ندیدم. تمام این سال‌ها منتظر بودم بیاید. 
برادر شهید هم با چشمانی اشک بار می‌گوید: چشممان به در بود تا بیاید اما نمی‌توانستیم قبر برادر را پیدا کنیم. الان همین که قبری دارد و می‌توانیم پیشش باشیم و با او درد و دل کنیم برایمان کافی است.
کشور ما، خون بهای بسیاری را در راه حفظ ناموس و خاک داده است. شهدا، جانبازان، ایثارگران و بسیاری دیگر، همگی در فداکاری از جان خود دریغ نکرده و امنیت، آزادی و استقلال امروز جمهوری اسلامی ایران مدیون تک تک این فداکاری‌ها است.
چه بسا مادران بسیاری که بعد از گذشت چندین دهه هنوز به انتظار فرزندشان اشک می‌ریزند و چه بسا مادرانی که بدون دیدن دوباره فرزند شهیدشان به لقای الهی می‌پیوندند.
انتهای پیام/