این سازمان در سال ۱۹۹۶ توسط رهبران چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان با هدف برقرار کردن موازنه در برابر نفوذ آمریکا و ناتو در منطقه، پایه‌گذاری شد؛ اندکی بعد، ازبکستان هم به این سازمان پیوست و این سازمان رسما به "سازمان همکاری شانگهای" تغییر نام داد.
هند، چین، روسیه، پاکستان، قرقیزستان، قزاقستان، ازبکستان، تاجیکستان و ایران بعنوان اعضای اصلی سازمان همکاری های شانگهای هستند.
مطمئنا کشور ما در وضعیت کنونی در جهان برای پیشبرد اهداف اقتصادی و تجاری اش نیاز به گسترش مراودات سیاسی دارد.
طبیعی است که با توجه به نظام تحریم های ظالمانه آمریکا و اساسا رویکرد نگاه به شرق حاکم در سیاست خارجی کشور، سازمان شانگهای به عنوان فرصتی مناسب و ایده آل برای پیشبرد برنامه های گسترش مراودت اقتصادی کشور دیده شود.
ظرفیت های اقتصادی این سازمان به خصوص با توجه رهبری و قدرت نفوذ چین در این سازمان می تواند بخش مهمی از خواسته های اقتصادی کشورمان را برآورده سازد.
مساله مهم دیگری که بایستی بدان توجه داشت؛ منطقه گرایی در نظام بین المللی است، اساسا یک تعریف از جهانی شدن منطقه گرایی اقتصادی یعنی کشورها برای حصول اهداف مشترک اقتصادی وارد بلوک های اقتصادی منطقه ای می شوند.
از اهداف این سازمان می‌توان به تقویت همکاری با محور های امور سیاسی، اقتصادی، تجاری و نظامی، مبارزه مشترک با تروریسم و ضد جدایی طلبی و مهاجرت های غیرقانونی، تامین امنیت منطقه ای و مقابله با یک جانبه گرایی آمریکا اشاره کرد.
همچنین؛ بازار بزرگ کشور های عضو برای فروش محصولات نفتی و غیر نفتی، کم کردن اثر تحریم های آمریکا و غرب، تقویت نقش ایران در معادلات امنیتی منطقه اوراسیا و غرب آسیا، تثبیت جایگاه ایران در طرح های توسعه شرقی از اهمیت هایی است که با عضویت در این سازمان، برای کشورمان به حساب می‌آید.
توسعه همکاری ایران با اعضای سازمان شانگهای و عضویت رسمی ایران در این سازمان می تواند تامین کننده منافع مشترک و متقابل ایران با کشورهای عضو شانگهای باشد.
در پایان ناگفته نماند، حضور ایران در معادلات منطقه غرب آسیا و اوراسیا عامل دیگری بوده که پذیرش ایران به عنوان عضو دائم را بیش از پیش برای اعضای این سازمان ضروری کرد.
انتهای پیام/