قلم و کاغذ تنها سرمایه صاحبان قلم است و تا زمانی که شمع وجودشان روشن است نوری بر تاریکی می تابانند و دانایی را به مخاطبان خود پیشکش می کنند. آنها دغدغه جامعه و مردم را دارند اما گوش شنوایی برای شنیدن دغدغه هایشان نمی یابند.                                                                                              
اهل قلم در اثر و نوشتار خود دنیایی بهتر ترسیم می کنند و قلم شان بر مدار حق و حقیقت می چرخد. آنها کاغد سپید را با مرکب قلم خود سیاه می کنند تا جامعه رو به سیاهی نرود. اهل قلم جزئی از نخبگان و فرهیختگان جامعه محسوب می شوند و باید که حرمت شان از طرف مردم پاس نگه داشته شود.                    
صاحبان فکر و اندیشه، تراوشات ذهنی خود را که صد البته مبتنی بر واقعیت ها است بر کاغذ جاری می کنند و اثری خلق می کنند که خواننده اثر مکتوب را سر ذوق می آورد.                                                          
به یقین آنها نیز به مانند مردم غم نان دارند و روزگارشان به سختی می گذرد. روزگاری که بر وفق مرادشان نیست چون بر مراد دلشان نرسیده اند. برای اهل قلم خوشایند آن است که اثر شان دیده و خوانده شود.کتابی که در قفسه های کتاب فروشی ها و کتابخانه های شهر خاک می خورد و کسی ماه به ماه هم سراغشان را نمی گیرد برای اهل قلم دردناک و ناخوشایند است. آنها در خلوت خود بر مظلومیت فرهنگ می گریند و فریادشان از سرانه پایین مطالعه در جامعه ایرانی ره به جایی نمی برد.                                                      
14 تیر فرصتی نیکو است تا اهل قلم در این روز آنچان که در شان و مقام شان است تکریم شوند. برای یک بار هم که شده مسئولان فرهنگی مملکت سراغی ازشان بگیرند و جویای احوال این عزیزان شوند.    

طاهر خیری/ روزنامه نگار   
انتهای پیام/