شوراها به‌صورت کلان و شورایاری‌‌ها به‌صورت خرد، حلقه میانه‌ای هستند که باید مردم و خواسته‌های مردم را به تصمیم‌گیری‌های مدیران شهری و دولت در مقام اجرایی و حتی مجلس در مقام قانونگذاری پیوند دهند، مطالبات مردم را خواستار شوند و پیگیری کنند؛ دستیابی به چنین هدفی وقتی انجام خواهد شد که جایگاه شوراها به عنوان کانون‌های منتخب مردمی به بالندگی و استحکام برسد؛ استحکام این نظام بستگی به آگاهی، شناخت و احساس مسئولیت مردم در قبال حقوق شهروندی­‌شان دارد.
در ایران، قانون انتخابات اعضای شورای شهر دارای نقطه ضعف بزرگی است؛ "عدم اعتقاد و التزام به تخصصی بودن کرسی‌های شورای شهر."
آسیب این ضعف قانونی آنجا خود را نشان می‌دهد که در گام اول، راه را برای کاندید شدن افراد فاقد تخصص مرتبط با شهر، برای انتخابات شوراها باز می‌کند و در مرحله بعدی به دلیل پایین بودن سطح آگاهی جامعه نسبت به ماهیت وظایف شورای شهر، همان افراد فاقد تخصص اما دارای محبوبیت عام رای آورده و وارد شورای شهر می‌شوند؛ روندی که در چند دوره اخیر شوراهای شهر به وضوح با حضور هنرمندان، پزشکان و بازاریان دیده می‌شود و نتایج منفی آن گریبان شهر و شهروندان را در بر می‌گیرد.
مردم باید آگاه شوند که با انتخاب افراد فاقد صلاحیت تخصصی لازم، سطحی از امور تصمیم‌گیری را برای ۴ سال به فردی واگذار می‌کنند که نحوه عملکرد وی به طور مستقیم یا غیرمستقیم با زندگی آنها و آینده شهر مرتبط بوده و تمام مسائل فردی و اجتماعی محیط زندگی‌شان متاثر از تصمیم‌گیری‌های فرد منتخبشان خواهد بود.
از این رو آنچه که در انجام بهینه امور مرتبط با شورای شهر اهمیت دارد، انتخاب اعضا، متناسب با نیازهای تخصصی کمیسیون­ها است؛ از کمیسیون‌های متشکل از افراد غیر‌متخصص یا دارای تخصص‌های نامرتبط نمی‌توان انتظار فعالیت مناسب و موثر را داشت همچنانکه تاکنون نیز چنین بوده است و عمده وقت شوراها صرف حل اختلافات ناشی از فقدان زبان مشترک بین اعضای شورا و به دنبال آن فی ما‌بین شهرداری و شورا شده است.
تخصص‌های اصلی، گرایش‌ها و گروه‌هایی که باید حداقل یک نماینده در شورای شهر داشته باشند؛ عمران، معماری و شهرسازی، طراحی و اقتصاد شهری، میراث فرهنگی و مرمت، محیط زیست، اقلیم‌شناسی و اکو‌سیستم، تاسیسات و زیرساخت‌های شهری، حمل و نقل و ترافیک، حقوق و امنیت اجتماعی، جامعه‌شناسی شهری، بهداشت، تشکل‌های مردم‌نهاد مرتبط با شهر.
به‌عنوان مثال همانطوری که مهندسی نمی‌تواند مریضی را مداوا کند و در صورت انجام این کار جان انسانی را به خطر می‌اندازد بنابراین قطعاً یک پزشک هم نمی‌تواند درباره مدیریت کلان و زیباسازی شهری و ... به درستی نظر دهد و باعث به خطر افتادن توسعه پایدار شهری می‌شود.
به هر صورت متاسقانه در شورای ششم شهر تبریز تنها و تنها یک نفر متخصص امور شهری وجود دارد و به نظر می رسد این نقیصه به زودی تاثیرش را بر روند توسعه تبریز خواهد گذاشت.

به قلم: هادی دهقانی -  روزنامه نگار
انتهای پیام/