به گزارش نصر، محمد زینالی مدرس دانشگاه و پژوهشگر مسایل شهری گفت: امروزه در کشورهای پیشرفته دنیا و کلان‌شهرهی قدیمی و تاریخی مدیران شهری در عین نوسازی و مدرنیزاسیون بافت‌های تاریخی شهر خود را به‌عنوان میراثی ارزشمند از گذشته و هویت آن شهر حفظ می‌کنند و از آن‌ها در جهت جذب توریست و کسب درآمده بهره می‌برند، اما در تبریز بافت تاریخی شهر قربانی  اصلی توسعه و نوسازی است، در حالی‌که آن‌ها شناسنامه تاریخ و فرهنگ این مردم و ملت هستند. ما مدام از بحرتان هویت دم می‌زنیم، غافل از این‌‌که فارغ از بعد انسانی شهرهای ما هم در ایران درگیر بحران هویت هستند، معلق بین سنت و مدرنیته، شهرهایی که هویت آن‌ها تحمیلی است.
وی در ادامه افزود: وقتی هویت تاریخی تبریز تحمل نمی‌شود، هویت تحمیلی به وجود می‌آید! هر کجا را نگاه کنیم ردپای زخم‌های کاری بر پیکر تبریز قدیم و تاریخی مشخص است. به نام پروژه‌های عمرانی، شهری و نوسازی هر بلایی خواستیم سر این شهر درآوردیم، تا جایی که به گفته مدیرکل میراث فرهنگی تبریز فقط یک دهم از بافت تاریخی تبریز باقی مانده است. تازه به همین حجم کم باقی مانده از بافت تاریخی تبریز هم رحم نمی‌شود و آن‌ها تبدیل شده‌اند به حیاط خلوت انبوه‌سازان و بسازبفروشان! این وضعیت نامطلوب هویت تاریخی و فرهنگی تبریز را مقایسه کنید با مدیریت بافت تاریخی این دو شهر، ببینید که آن‌ها چگونه با جدیت هرچه تمام از این میراث پاسداری کرده و از قِبِل آن با جذب گردشگر درآمدزایی می‌کنند. بگذارید این را خیلی شفاف و واضح بگویم در تبریز بافت فرسوده اسم رمز تخریب بافت تاریخی است.
زینالی در پایان تاکید کرد: تبریز به‌رغم این زخم‌های علاج‌ناپذیر هنوز هم از بعد هویت تاریخی و فرهنگی یکی از غنی‌ترین شهرهای ایران است. برای حفظ و پاسداری از این میراث ارزشمند باید دیدگاه مدیریت شهری به بافت تاریخی عوض شود و پای انبوه‌سازان از بافت تاریخی و فرهنگی تبریز قطع شود. لازم است که گفتمان بافت تاریخی تبریز شکل بگیرد و سازمان‌های ذی‌ربط با تمام قوا به میدان بیایند و آن‌وقت همین 10 درصد باقی‌مانده از هویت تریخی و فرهنگی تبریز می‌تواند سکوی پرتابی باشد برای توسعه پایدار شهری و رشد صنعت گردشگری.
انتهای پیام/