با این وضع بی‌سابقه گرانی، فقر، بیکاری و نابسامانی های اقتصادی مردم به تنگ آمده‌اند، مستاصل و آشفته اند و امیدی به تغییر وضع موجود ندارند، خیلی‌ها از سر ناامیدی می‌گویند: "چرا باید رای دهیم وقتی با رای ما چیزی عوض نمی‌شود". آنها قهر کرده‌اند! حق هم دارند چون عملکرد نادرست اکثر مسئولین باعث سلب اعتماد آن‌ها شده.
من هم یکی از همین مردم هستم و دردشان را می‌فهمم؛ استیصال‌ و عصبانیت و آشفتگی شان را می‌بینم. اما چاره چیست و چه باید کرد؟ آیا باید قهر کنیم و با عدم حضورمان میدان را به همان‌هایی واگذار کنیم که مسبب و مقصر این شرایطند تا وضعیت را از این هم بدتر کنند؟ نه! نباید امیدمان را از دست بدهیم، شاید نتوانیم دنیا را تغییر دهیم، اما خودمان و محیط اطرافمان را که می‌توانیم. #بهار_عربی را یادمان نرفته که با خودسوزی یک دستفروش به راه افتاد. شاید نتوانیم اوضاع کشور را به این زودی متحول کنیم، اما تحول در مدیریت شهری تبریز هدفی دور از دسترس نیست. اتفاقات و تغییرات بزرگ و تاثیرگذار با همین تغییرات در مقیاس کوچک آغاز می‌شود، از همین حوالی، از تبریز. مگر نه این‌که آزموده را آزمودن خطاست، پس دوباره قبلی ها را نیازماییم. این شهر برای تحول به هوایی تازه، نسلی نو و تفکری تازه نیاز دارد.
این بار وقت اینست که به‌خاطر خودمان به صحنه بیاییم و به خودمان رای دهیم، «به مردان و زنانی از جنس خودمان»، نه اسامی تکراری، لیست‌هایفله ای و کاندیداهای تحمیلی دقیقه نودی از تهران و سوداگران. امید یعنی جسارت تغییر، جسارتی که در گرو حضور است نه قهر. می‌دانم که قهر شما از سر دغدغه است و در عین صداقت؛ اما باور دارم با حضور نسلی نو، شهری نو را رقم خواهیم زد، شهری مدرن و زیبا که شایسته و بایسته نام تبریز و مردمان فرهیخته و فهیم آن باشد. باور دارم می‌توانیم دست در دست هم، آینده را از همین امروز رقم بزنیم و باور دارم هرجا که مردم به صحنه آمده‌اند، تغییر واقعی رقم خورده است.

حامد آصفی
انتهای پیام/