سازندگان شاید سال‌ها در کار خود بمانند و سازندگی‌شان مدت‌ها طول بکشد، اما روزی می‌رسد که کارشان به پایان برسد. در این هنگام باز می‌ایستند و در میانِ دیوارهای خود‌ساخته محصور می‌شوند.
اما کسانی هستند که می‌کارند. اینان گاهی، هنگام طوفان و تغییر فصل‌ها رنج می‌برند و گاهی به ندرت خسته می‌شوند.
اما یک باغ، بر خلاف ساختمان، هرگز از رشد باز نمی‌ماند و همان زمانی که نیازمند توجه باغبان است، می‌گذارد زندگی برای باغبان ماجرایی عظیم باشد.
باغبانان در میان جمع یکدیگر را باز می‌شناسند، چرا که می‌دانند در سرگذشت هر گیاه، رشدِ سراسرِ زمین نهفته است.
رسیدیم به روز جهانی و هفته محیط‌_زیست؛ در جایی که ۸ میلیارد انسان، سرنشینان کشتی زمین هستند، جایی که بالای ۴/۷ میلیون هکتار (چیزی بیشتر از مساحت دانمارک) از جنگل‌های جهان، هر ساله از بین می‌روند! جایی که ۸۰ درصد فاضلاب جهان بدون تصفیه به اقیانوس‌ها و رودخانه‌های ما تخلیه می‌شود! جایی که طی ۳۰۰ سال گذشته، ۸۷ درصد تالاب‌های جهان از بین رفته‌اند!
در بیش از ۱۸۰ کشور جهان، تالاب‌ها اکوسیستم‌های حیاتی و فوق‌العاده قدرتمند هستند؛ اگرچه آن‌ها فقط ۳ درصد از اراضی جهان را پوشش می‌دهند، اما تقریباً ۳۰ درصد از کربن خاک را در خود ذخیره می‌کنند.
این‌ها را نوشتم که بگویم، حال محیط‌زیست ما خوب نیست!
شاید مسافرین این سیاره، هنوز به درک درستی از شهروند سبز بودن برای ایجاد محیط‌زیست بهتر نرسیده‌اند...
جایی که اصل ۵۰ قانون اساسی، در دفترچه‌ی قانون‌ اساسی کشورمان، منتظر اندکی توجه است، جایی که در برنامه‌ریزی برای توسعه متوازن پتانسیل‌های کشور عزیزمان، محیط‌زیست کمرنگ‌ترین است، جایی که باز هم با فرارسیدن روز جهانی محیط‌زیست، برای زمینمان آرزوهای خوب می‌کنیم
جایی که متعهد می‌شویم به عنوان نسل بازسازی‌کننده،
دوباره تصور کنیم،‌ددوباره بسازیم و دوباره ترمیم کنیم...
و آن‌جاست که باید گفت: جای مردان سیاست بنشانید درخت، تا هوا تازه شود!

سیده خمساء اسبقیان/ کارشناس ارشد مهندسی خاک
انتهای پیام/