زمانی تبریز یکی از خوش و آب‌هواترین شهرهای جهان اسلام بود که زیبایی‌اش آن‌چنان چشم‌نواز بود که مغول‌های حیرت‌زده جرات ویرانی‌اش را نیافتند؛ اما امروز می‌بینیم به نام توسعه بلایی سر این شهر آورده‌اند که که نه رد و نشانی از شکوه و زیبایی وصف‌ناپذیر این شهر باقی مانده و نه ردپایی از باغ‌های افسانه‌ای آن که شهرت جهانی داشتند، و تنها حسرت آن برجای مانده.
این کارآفرین جوان ضمن تبریک روز جهانی محیط زیست افزود: باید به عموم شهروندان سبزاندیش ، یادآوری کنم که محققان و اندیشمندان ، مهم‌ترین «بحران‌های آینده» ایران و جهان را مسائل زیست‌محیطی همچون آلودگی هوا، ریزگرد و گردوخاک، بحران کم‌ آبی و خشکسالی و از بین رفتن تنوع زیستی و محیطی می‌دانند. آینده که نه! همین حالا هم این معضلات ما را در برگرفته و زنگ خطر برای شهر به صدا درآمده است. ما هنوز بحران خشک شدن دریاچه اورمیه و تبعات ناشی از آن را پشت سر نگذاشته‌ایم و از نظر سرانه فضای سبز یکی از فقیرترین های ایران هستیم و حتی از یزد که شهری کویری است هم عقب مانده‌ایم؛ از طرفی هم شاهد آلایندگی گسترده محیط‌زیست از سوی برخی صنایع واقع در حومه تبریز هستیم که نظارت موثری بر آنها صورت نمی گیرد.
شهر موجودی زنده است و حق نداریم هربلایی خواستیم بر سرش بیاوریم. تا به امروز، مدیران شهری تبریز اکولوژی آن را کلا برهم‌زده‌اند، چرا که تلقی آن‌ها از توسعه یعنی ساخت‌وساز‌های افسارگسیخته، یعنی نگاه ابزاری به فضاهای شهری برای کسب درآمد بیشتر؛ و این یعنی حاکمیت سرمایه. به همین دلیل درختان قلع و قمع شده و فضاهای سبز به نفع مجتمع‌های تجاری و مسکونی تحمیلی، ناپدید می شوند تا راه برای سوداگران هموار شود. مسلما برای نیل به توسعه پایدار بایستی «توسعه با محوریت محیط ‌زیست» را در مدیریت شهری خط مشی و سرلوحه قرار دهیم تا نسیم نو شدن در این شهر دوباره بوزد. و این میسر نمیشود مگر با حضور نسل نو ، تا برای  معاصران و آیندگان شهری با امکانات مدرن و قابلیت های زیستی فراهم آورد.

 به قلم حامد آصفی
انتهای پیام/