امروزه در جهان کنونی مدیران شهری بر شادابی و نشاط اجتماعی تاکید زیادی دارند و آن را زمینه‌ساز افزایش امنیت پایدار، کاهش آسیب‌های اجتماعی و تنش‌های روانی و بهبود سلامت روحی و روانی شهروندان قلمداد می‌کنند، اما علی‌رغم این واقعیت، طراحی و فضاهای شهری‌ ما نه تنها حس شادابی و نشاط را منتقل نمی‌کند، بلکه به‌نوعی موجد افسردگی است.
حالا اگر فاکتور جوانی جمعیت ایران را به این معادله اضافه کنیم، متوجه عمق فاجعه «شهرهای افسرده» در ایران خواهیم شد. جوانی سن شور و شوق زندگی، انرژی‌های بی‌پایان، تحرک، پویایی و شادابی است. حال من از شما می‌پرسم در شهرهای ما چه امکاناتی برای پاسخگویی به این ویژگی‌ها ونیازهای جوانان در نظر گرفته شده است؟! در واقع هیچ. من خودم جوان هستم و گوشم پر است از شعارهای مسئولین درباره‌ی چگونگی پرکردن اوقات فراغت جوانان، اما خوب که نگاه می‌کنم حداقل در تبریز نشانه‌‌های عملی شدن این شعارهای کلیشه‌ای را ندیده‌ام. برای آن‌که متوجه این واقعیت شویم، فقط کافی است تا نگاهی گذرا به آمار سرانه فضای سبز، تفریحی و ورزشی تبریز بیاندازیم.
همه‌گیری ویروس کرونا و تحمل روزهای سخت قرنطینه در خانه باعث شد تا ما هرچه بیشتر به اهمیت فضاهای شهری در بروز شادابی و نشاط اجتماعی پی ببریم. فضاهای شهری محل شکل‌گیری ارتباطات انسانی است، برای همین اگر این فضاهای شهری سرزندگی و شادابی را به شهروندان منتقل نکند، این ارتباطات انسانی هم مختل گردیده و ما شاهد تنش‌های روحی و روانی در روابط بین فردی خواهیم بود. متاسفانه باید بگویم هنوز هم برخی از مسئولین شهری ما شادابی و نشاط اجتماعی نسل جوان را تهدید تلقی می‌کنند و تا زمانی که این دیدگاه حاکم باشد ما نمی‌توانیم از شوروشوق و سرزندگی نسل نو برای ایجاد شهری مدرن و بانشاط بهره ببریم.

حامد آصفی/ پژوهشگر حوزه آموزش و فرهنگ
انتهای پیام/