به گزارش سرویس ورزشی نصر، در این سرزمین، دخترانی هستند که توپ فوتبال را زودتر از عروسک شناختند و همیشه کنار پدر و برادرانشان به تماشای فوتبال نشسته اند. دخترانی که چند قدم جلوتر از بقیه دختران با معنی آفساید آشنا شدند و به جای نشستن در جمع زنانه و گوش دادن به بعضی حرف های خاله زنکی، ترجیح دادند جمله «آخه دختر رو چه به فوتبال؟!» را شنیدند. دخترانی که برای ورزش شان هم فوتبال را انتخاب کردند و برای بازی فوتبال، هزار اما و اگر برایشان گذاشتند. اما هستند دخترانی که دست از علایق خود بر نداشته و با کشف استعداد خود یک جامعه را سربلند می کنند.

 

"نازنین دعواتگر" فوتبالیست جوان تبریزی، متولد 1382 دانش آموز پایه یازدهم هنرستان استعدادهای نوین، به عنوان اولین گلزن تاریخ فوتبال تبریز نامش را ثبت کرده و با حضورش در تحریریه نصر، به سوالات خبرنگار این آژانس خبری پاسخ داد.

از چه سالی فعالیت ورزشی خود را در رشته فوتبال آغاز کردید و یا اصلا چه شد که فوتبال را انتخاب کردید؟
از 10 سالگی با فوتسال آشنا شده ام و از 17 سالگی توسط استعداد یابی مربیان والیبال، وارد دنیای فوتسال شدم و کل مسابقات نواحی و کشوری را تجربه کردم و از این طریق به اردوی تیم ملی زیر 14 سال دعوت شدم.

تا کنون در چه رده و تیم هایی حضور داشته اید و چه مقام هایی کسب کرده اید؟
در مسابقات لیگ نوجوانان با تیم شهریار تبریز بازی کردم و در بازی با تیم شهرداری تبریز قهرمان لیگ استان شدم. در المپیاد استعدادهای برتر فوتسال شرکت کردم و در لیگ دسته یک فوتسال، بهترین بازیکن زمین از تیم آدیکو انتخاب شدم.
امسال در شرایط سخت کرونا، تیم (صبامهر) که تنها نماینده شمالغرب کشور است، توانست برای اولین بار در تبریز در حوزه بانوان تیم داری کند چراکه برگزای مسابقات در شرایط سخت کرونایی نیاز به یک حمایت ویژه داشت. با گرفتن تست کرونا قبل از مسابقات یا پیگیری مسئولین هیئت فوتبال بعد از بازی از وضعیت حال بازیکنان آسیب دیده دلگرمی خاصی برای ما داد.

 

خوشبختانه این دوره از هر لحاظ مورد حمایت مسئولان قرار گرفتیم و از همه مهم تر توانستم اولین گل این تیم را در لیگ دسته یک فوتبال به ثمر برسانم.
از 28 اردیبهشت ماه دور دوم لیگ به میزبانی گلستان برگزار خواهد شد که امیدوارم با ماندگار شدن و صعود به لیگ برتر، بانوان تبریز هم در لیگ برتر تیم داشته باشند.
                                                      
فوتبال برای شما چه تعریفی دارد؟
 فوتبال تنها میدان رقابت و مبارزه نیست، بلکه ورزشی است که در آن صحنه های کوشش، گذشت، همکاری، مبارزه، شجاعت و بردباری وجود دارد، فوتبال برای من معنی عشق و هیجان زندگی را به همراه دارد.

جدی ترین مشکل بانوان فوتبالیست چیست؟
مشکل اول نبود اسپانسرهاست که دلیل آن هم رسانه ای نشدن فوتبال بانوان است و به خاطر این مساله کمتر شرکت و کارخانه و باشگاهی حاضر به تیم داری می شود و مشکل اساسی مخالفت خانواده ها است که با ورود دختران با همسرانشان به ورزش فوتبال مخالفت می کنند.
از طرفی هزینه قرارداد فوتبال خانم ها نسبت به آقایان بسیار پایین و ناچیز است که این تبعیض جنسیتی در ورزش، باعث دلسردی بازیکنان زن در فوتبال می شود.

چرا زنان نسبت به مردان کمتر به این ورزش تمایل نشان می دهند؟
دلایل زیادی می تواند داشته باشد، چرا که فوتبال یک ورزش پرتنش و نسبتا خشن است و با روحیات تمامی دختران نمی تواند سازگاری داشته باشد، و همانطور که گفتم مخالفت خانواده نقش مهمی در این زمینه دارد برای یک دختر جوان با مادر جوانی که فرزند دارد، دشوار است به خاطر مسابقه باید ماه ها از خانه و فرزندانش دور باشد.

فوتبال بانوان ایران در مقایسه با فوتبال بانوان کشورهای دیگر چه جایگاهی دارد؟
در کشور ما ورزش بانوان به خصوص فوتبال حمایت آنچنانی نمی شود. حتی برای دختران از پایه آموزش داده نمی شود. بانوان امکانات لازم را در اختیار ندارند و استعدادهایشان کشف نمی شوند. اگر مسئولین و خانواده ها تیم بانوان علاقه مند به فوتبال را حمایت کنند، به جایگاه بالایی می توانیم برسیم. چرا که بانوان سرزمین ما در زمینه ورزش بهتر و بالاترند؛ از مسئولین میخواهم حمایت و امکانات لازم را از بانوان ورزشکار دریغ نکنند.

برای آینده ورزشی خود چه برنامه ای دارید؟
 پیشرفت در ورزش مورد علاقه ام جزو اهدافم است و سعی خواهم کرد به عنوان یک زن فوتبالیست بازیکن حرفه ای بشوم. تنها هدفم را به ورزش معطوف نمی کنم بلکه تلاشم این است که یک ورزشکار باسواد و موفق باشم.

به عنوان اولین گل زن فوتبال تبریز چه حرفی برای هم سن و سالان خود دارید؟
از این که توانستم اسم خودم را بعد از چندین دهه، به عنوان اولین گل زن تاریخ فوتبال تبریز ثبت کنم، خیلی خوشحالم و از دختران جوان سرزمینم می خواهم هیچ وقت دست از تلاش برندارند، تا به جایگاهی که لایق یک زن است، برسند.
من بارها به خاطر این که از خانواده ام دور نشوم تمرینات را کنار گذاشتم و بارها خودم را در خانه حبس کردم. فوتبال را یک هدف دور می دیدم که خوشبختانه در تبریز تیم صبامهر تیمداری کرد و من بعد از دو سال که در چمن بازی نکرده بودم، به فوتبال برگشتم.
می خواهم به هم سالانم بگویم هیچوقت تسلیم نشوید، خدا را همراه خود ببینید، زیبایی زندگی همین شکست و موفقیتهای گریه ها و خنده هاست.

چه آرزویی دارید؟
من یاد گرفتم آرزو نکنم، به جای آرزو کردن هدف داشته باشم. مطمئن هستم به اهدافم خواهم رسید. می خواهم برای کشور و شهرم مخصوصا خانواده ام و مربیانی که برایم زحمت کشیده اند، افتخار آفرین باشم و آن ها را سربلند کنم.
از بانوان و دختران سرزمینم می خواهم به خاطر زن بودنشان از هدف هایشان نگذرند و اجازه ندهند، که اشخاص با جمله های تکراری که تو دختری و این شغل و حرفه به دردت نمی خورد، دلسردشان کنند؛ زن بودن یک موهبت الهی است، ما با وجود زن بودن، لطیف و حساس بودن، می توانیم حماسه بیافرینیم و در عرصه های علمی، ورزشی و هنری اولین باشیم.

آیا فوتبال به درس و زندگی بازیکنان لطمه می زند؟
 به نظر من لطمه نمی زند ولی تحت تأثیر قرار می دهد، چون یک بازیکن کل هفته را باید در تمرینات حضور داشته باشد، اگر علاقه و پشتکار باشد هر دو را می توان رهبری کرد. من علاقه زیادی به رشته تربیت بدنی داشتم. به سختی خانواده ام را متقاعد کردم که رشته تربیت بدنی را در هنرستان نوین ادامه بدهم چون در دبیرستان نمونه دولتی قبول شده بودم خانواده ام مخالفت می کردند اما من توانستم خانواده ام را راضی کنم و رشته تربیت بدنی را ادامه دادم.

حرف آخر؟
جا دارد از مدیر محترم مدرسه خانم شيخ الاسلامی و خانم قنبر زاده و معلم های عزیزم تشکر کنم که در تمام تمرینات همراهمان هستند و ما را همراهی می کنند و در ادامه محیطی فراهم می کنند تا از درس هایمان عقب نمانیم.
من به عنوان عضو کوچکی از دختران فوتبالی شهر تبریز افتخار پیدا کردم که در تحریریه نصر حرفهایم را بگویم و تشکر میکنم. همچنین از پدر و مادرم که کنارم بودند و حمایتم کردند، از آقای میرزایی پور، مالک باشگاه صبا مهر به عنوان اولین نماینده شمالغرب کشور، خانم نذیری، مدیرعامل یاشگاه و قائم مقام باشگاه صبامهر و همچنین آقای رضوی و تمام کسانی که در برگزاری مسابقات نقش داشتند و در شرایط حاد کرونایی کنارمان بودند و دختران فوتبالیست را بی هیچ چشم داشتی حمایت کردند، تشکر می کنم.

 انتهای پیام/