جان ‌پدر کجاستی! این پیام پدر یکی از قربانیان حادثه تروریستی دانشگاه کابل بود که بعد از ۱۴۲ تماس ناموفق به فرزندش ارسال کرد، این حمله تروریستی به دانشگاه کابل در روز دوشنبه ۱۲ آبان و به شهادت رسیدن ٢٢ جوان و ۴٠ مجروح افغانستانی رخ داد، گروه تروریستی داعش در افغانستان مسئولیت این حمله را پذیرفته بود.
اما بعد از ۶ ماه دیگر و دو روز پیش به گزارش خبرگزاری فرانسه، شنبه ١٨ اردیبهشت در یک انفجار نزدیکی مدرسه دخترانه سیدالشهدا کابل ۵٠ نفر شهید و بیش از ١٠٠ نفر مجروح شدند.
این انفجار در منطقه محل سکونت هزاره های شیعه در پایتخت افغانستان روی داد، سخنگوی وزارت کشور افغانستان به خبرنگاران گفته بود، خودروی بمب گذاری شده مقابل مدرسه دخترانه سیدالشهدا منفجر شده و هنگامی که دانش آموزان سراسیمه به سمت محل انفجار می رفتند دو بمب دیگر هم منفجر شد.
وی افزود: بیش از 100 نفر هم در این حادثه، مجروح شدند. اکثر شهدا، دانش آموزان دختر بودند.
هنوز هیچ گروه یا فردی مسوولیت این حمله را برعهده نگرفته اما مقامات افغانستانی از جمله اشرف غنی رئیس جمهوری، طالبان را مسوول این حمله دانستند.
فرقی نمی‌کند، القاعده، طالبان یا داعش یا هر گروه دیگری که از انسانیت به دور است.
شنبه، بیش از ۵۰ نفر در حمله تروریستی به مدرسه دخترانه سیدالشهدای دشت برچی واقع در غرب کابل شهید شدند.
این اولین بار نیست که غرب کابل غرق در خون می شود، اما چرا غرب کابل را همیشه مورد هدف قرار می دهند؟
غرب کابل منطقه ای عمدتا شیعه نشین است.
در بیست سال اخیر اقوام این منطقه نسبت به سایر اقوام رشد نسبی علمی بیشتری داشته‌اند.
هزاره‌های افغانستان در طول تاریخ همیشه مورد ظلم و ستم و تبعیض سیستماتیک نژادی بوده‌اند، امروز هم بعنوان اقلیت و در حاشیه شناخته می‌شوند.
به همین دلیل هزاره بودن در افغانستان جرم است، جرمی بسیار سنگین که سزای آن مرگ است.
اما چرا مدرسه؟ و چرا دانشگاه؟
دلیلش این است که تروریستان طالبان و داعش بخوبی می‌دانند اگر جامعه‌ای باسواد باشد، زیر بار حکومت جلادان و سفاکان و ظالمان نخواهند رفت.
دزد دانا می‌کشد اول چراغ خانه را!
هزاره‌کشی رسمی است که ریشه در تاریخ افغانستان دارد، چه آن زمان که عبدالرحمان خان ۶۲ درصد از این مردم را قتل عام کرد و چه امروز که طالبان و داعش می‌کشد! همگی یک دلیل دارد و آن اقلیت بودن است، برای همین است که بین افغان بودن و هزاره بودن فرق است!
مسلم است، آنچه در این میان به چشم می خورد ندای سازمانی بنام حقوق بشر یا تریبون های وزارت خارجه کشور ها است که مسکوت مانده اند و دم از حقوقی بنام انسانیت و بشر میزنند، حقوقی که هیچ وقت به آن پایبند نبوده اند! بس کنید این بازی کثیف را.

محمدرضا اخگرگداز، کارشناس علوم سیاسی
انتهای پیام/