روزهای سختی بر ملت ایران می گذرد؛ ارزش پول ملی به یک دهم رسیده است. رشد تورم تقریبا 50 درصدي و گراني غيرقابل کنترل و کاهش ارزش پول ملي در برابر ديگر ارزها به‌ ويژه دلار، آن چيزي نبود که مردم انتظارش را داشتند.
گویی آنچنان رونق اقتصادي در چند سال گذشته ايجاد شده که مردم حتي در حاشيه شهرها هم جایی براي زندگي پيدا نمي‌ کنند! آنچنان درآمد سرشار نصيب مردم شده که نيازي به گرفتن يارانه‌ ها ندارند. آنچنان در خوشي و رفاه غرق شده‌ اند که وقت غصه خوردن ندارند.
در هفته های اخير گران شدن چندين باره مواد غذايي، مردم را انگشت به دهان گذاشت. جالب است که بيشتر گران ‌فروشان افزايش نرخ ارز را بهانه مي ‌کنند، اما جالب اينکه وقتي نرخ دلار کاهش مي ‌يابد هيچ‌ کس به روي خودش هم نمي ‌آورد که قيمت ‌ها را کاهش دهد!
امروزه همه چیز از تولید داخلی و فعالیت بنگاه ‌های تولیدی گرفته تا خصوصی ‌سازی و صادرات و واردات و رشد صنعتی همه دچار مشکل هستند.
به نظر می رسد یکی از دلایل ضعف در حوزه توانمندسازی بنگاه ‌های تولیدی، تکیه کشور به بودجه‌ های نفتی بوده است. البته این اقتصاد در 40 ساله گذشته هم دچار مشکل بوده، چرا که برنامه بلندمدتی برای توسعه زیرساخت ‌ها و توانمندسازی تولید ناخالص ملی وجود نداشته است.
از طرفي وابستگي کشور به واردات و بها ندادن به توليد داخلي هم باعث شد تا بنگاه‌ هايي که قرار بود چرخ اقتصادي اين کشور را بچرخانند، خودشان زير اين چرخ له شده و هزينه ‌هایشان به درآمدشان بچربد.
دیگر شکی نیست که شکاف طبقاتی دهک های پایین را به راحتی در خود می بلعد؛ روز به روز بر تعداد افرادی که کارشان را از دست می دهند، افزوده می شود و از طرفی با سر به فلک کشیدن قیمت ها، قدرت خرید مردم کاهش می یابد. متاسفانه حال اضطراب و نگرانی از آینده به یک پدیده عمومی تبدیل شده است.
گرانی بسیاری از اقلام اساسی از ابتدای امسال و به‌ویژه در روزهای اخیر باعث بروز انتقادات شدیدی نسبت به سوءمدیریت مسئولان در عرصه‌های اقتصادی شده است. از افزایش قیمت نان گرفته تا گرانی روغن مایع و روغن جامد، افزایش سرسام آور برنج‌ و مرغ. افزایش سرسام ‌آور اجاره ‌بها و قیمت مسکن، افزایش سه برابری قیمت بنزین، افزایش دلبخواهی قیمت خودرو و لوازم خانگی و...  از طرفی بالا بودن نرخ بیکاری و... کیفیت زندگی مردم را به شدت تنزل داده است.
با افزایش نرخ فقر مطلق، استانداردهای زندگی در ایران با سر به زمین سقوط کرده است؛ این روزها قیمت اساسي‌ ترين کالاهاي مورد نياز مردم براي يک زندگي ساده سر به فلک گذاشته، دیگر خرید یک خانه 25 متری و خرید یک پراید 90 میلیون تومانی و یا داشتن یک شغل با حقوق 2 میلیون تومان آرزوی جوانان این مرز و بوم شده است.
این روزها شرايط اقتصادي کشور به شدت دچار تزلزل شده است و مدیریت بازارها از دست مسئولان خارج شده است و مردم نمي‌ دانند که بايد با پول‌ هايي که به سختي ذخيره کرده ‌اند و حالا با افت ارزش پول ملي در حال نابودي است، چه کنند. عده‌اي براي خريد زمين و ملک، عده ‌اي طلا و عده‌ اي سکه و ساير بازارهای نظير بورس رفتند تا بلکه بتوانند اين دارايي را حفظ کنند، اما از آن طرف رشد سريع ارزش دلار در برابر ريال باعث شد تا اين بازارها هم با رشد چشمگير و خيره‌ کننده‌ قيمت مواجه شوند و باز عده کثیری متضرر شوند.
تمام شرایط موجود یک طرف، آسیب ‌های اقتصادی مربوط به بحران ویروس کرونا یک طرف! تمام کسب ‌وکارهای ریز و درشت از پایان ماه سال 98 به شرایط بحران رسیده اند.
در یک چنین موقعیتی خانوارها تلاش می‌کنند کالاهای ضروری مانند اقلام خوراکی را تا حد امکان حفظ کنند و این مهم با حذف یا کاهش کارهای غیرضروری مانند سفر، اوقات فراغت، حمل و نقل، ارتباطات، بهداشت و آموزش محقق می ‌شود.
منهاي طبقه غني جامعه، مابقي بايد براي زنده ماندن صبح تا شب کار کنند تا اگر کالايي گران نشد، اگر توليدکننده و آقازاده‌اي‌، رانت‌خوار و اختلاس‌گر و دلالي اجازه داد بتوانند يک لقمه نان بخورند!
انتهای پیام/