بعد از رفتنش آقا ایرج برایم تعریف کرد که آقای سرخوش قاسم‌علیزاده، تعمیرکار لوازم خانگی است و یک‌دستگاه یخچال را بیست سال پیش برای تعمیر به مغازه او آورده‌اند و طی این سال‌ها خبری از صاحب یخچال نبوده و آقا سرخوش همیشه دنبال صاحبش بوده تا اینکه از طریق یک آشنا صاحب یخچال را پیدا کرده که الان ساکن تهران است و ...

این حس امانتداری مرد خوش‌سیما و نیک‌طینت، مرا سر ذوق آورد. اجازه خواستم که از او یک عکس یادگاری بگیرم. داشتیم حرف می‌زدیم که متوجه شدم قبلا هم اتفاقی شبیه این افتاده و آقا سرخوش پانزده سال یک‌دستگاه یخچال را نگه داشته و بالاخره بعد از پیدا کردن صاحبش، آن را به قیمت روز خریده و البته هزینه تعمیر را هم کم کرده بود.

گفتم عجب دنیایی است...؛ میان این‌همه گرگ‌منش‌های اختلاس‌گر و دزدهایِ یقه‌سفیدِ سیاه‌‌باطن، مرد نازنینی پیدا می‌شود که بیست سال منتظر صاحب یخچال دست‌دومی می‌ماند که شاید دیگر خود صاحب‌یخچال فراموشش کرده بود!

در همان برهه‌ای که دلالان فاقد شرف و شعور، با توجیه‌های غیرانسانی، تلاش می‌کنند دست در جیب مردم کنند و اندوخته‌های مادی خود را به‌صورت نامشروع چندبرابر کنند، هنوز مردی هست که بتوان به صداقتش تکیه کرد؛ مردی هست که به روح نزار و در حال احتضار حیثیت بشریت، جان می‌بخشد؛ مردی هست که بیرق اخلاق را بر زمین مملو از زشت‌خویی‌ها بکوبد و استوار سر شرافت خویش بایستد و من نیز به احترام این مرد، کلاه از سر برمی‌دارم و ایستاده تشویق می‌کنم انسانیت را... شرافت را... صداقت را... اخلاق را... جوان‌مردی را...

محمود ابراهیمی سعید

انتهای پیام/