بعثت وجود مقدس و نورانی حضرت محمد(ص) به عنوان آخرین پیامبر الهی در عالم امکان، واقعه ای خجسته و سبب آفرینش است. ما همه به طفیل وجود مبارک پیامبر است که نفس می کشیم و روح حیات در وجودمان جاری است که «لولاک لما خلقت الافلاک»: او وجود نازنینی است که تضمین بی بدیل سعادت و خوشبختی تمام مخلوقات و موجودات در دو سرای در وجودش خلاصه شده است. پیامبر عظیم الشان اسلام شخصیت ممتازی بودند که در عصر جاهلیت و توحش و زمانی که جامعه آن روز عربستان، بزرگی را در زر و زور، شمشیرهای بران، داشتن اسبی راهوار و دیگر ظواهر دنیوی می دید با آیات نورانی از جانب خداوند برای اتمام فضایل اخلاقی در روح بشریت ظهور کرد و جامعه بشری غریق در ذلت را به اوج عزت رسانید. حضرتش هدف از بعثت خود را تکمیل مکارم اخلاق اعلام فرمود.
وی سرگردانی قوم را در بادیه ضلالت و گمراهی دریافت و در طلب روشنی برآمد. سال های قبل از بعثت را در تفکر و تدبر گذراند در حالی که سرمنزلی برای کاروان حیات بشری متصور نبود. ناگهان آسمان به خروشی از هم شکافته شد و هرم گرم نفسی، زمهریر شب را بدل به بهاری دل انگیز کرد. و این افتخاری بس بزرگ بر ما است که نخستین آیه نازل شده بر پیامبر مکرم اسلام (ص) به عنوان معجزه رسالت و خاتمه نبوت، کلمه قرائت و خواندن بود. قرآن کریم معجزه جاویدان و ماندگار پیامبر اسلام است که می توان با استناد به آیات الهی آن، از اسلام و مسلمانان در برابر فتنه ها محافظت کرد. معجزه پیامبر ما یک کتاب است و در یک چنین شبی بر سینه پیامبر اکرم از سوی پروردگار نزول کرد و سپس به تدریج آیات آن بر مسلمانان توسط پیامبر خوانده شد. ولادت و بعثت حضرت ختمی مرتبت (ص)، رستاخیز معنا و حیات دوباره تاریخ و تمدن بود، تمدنی که پیامبر اکرم (ص) با مجاهدت و پارسایی بنیان نهاد، در اندک مدت بخش عمده ای از جهان آن روزگار را فرا گرفت و امروز نیز این تمدن عظیم، عمده ترین رکن فرهنگ بشری است.
او در هر کجا که قدم نهاد مکارم اخلاق را به ارمغان آورد و روح توحید، ایمان، مجاهده، تحرک، پویایی، عشق و محبت و احترام به انسان را قوام و دوام بخشید.در سایه فرهنگ متعالی آن ختم رسل، روح مباحثه علمی و گفت وگوی فرهنگی در جامعه چنان سریان و جریان یافت که غزالی در بغداد کتابی در رد فلسفه می نوشت و در همان زمان ابن رشد در اندلس آن را پاسخ می گفت. اما بعثت او برای قوم ایرانی به معنی دگرگونی یک باره سرنوشت تاریخی بود. تا آنجاکه «سلمان» آن خداجوی پارسی که خود تجسمی از روح قوم ایرانی به شمار می آمد در طلب حضرتش تا اقصا نقاط عالم آن روز سر کشید و با دیدار رسول خاتم هم «او» را یافت و هم «خود» را: و این گونه سرنوشت ایران و اسلام با یکدیگر درآمیخت. آری تقدیر خداوندی چنین بود که این ظلمت غلیظ و بی رحم شکسته شود و خورشیدی درخشان بر عرصه حیات انسانی برآید تا آدمی را متخلق به اخلاق خداوندی کند و توده های فراموش شده در زیر انبوه آوار امتیازات خون و ایل و تبار را هویتی انسانی بخشیده و بذر زندگی را در متن کره خاک بارور گرداند.

علی اصغر شعردوست
انتهای پیام/