تعطیلی های گاه گدار و بی سرانجامی که بیشتر برای فروکش کردن تب اعتراض جامعه و سلب مسئولیت مدیران انجام می شود چرا که این قشر محدود و سر به زیر زیاد اهل اعتراض نیستند و متانت ذاتی آنها موجب سو استفاده تصمیم گیران شده است.
فعالیتهای آموزشگاههای هنری به دلیل ماهیت عملی خود مانند سایر زبانسراها و مدارس نتوانسته اند به صورت تئوری و  اینترنتی ادامه حیات دهند و در یک بدسلیقگی تمام از سوی ستاد کرونا در رده مشاغل سه جای گرفته اند و چنین امر ساده ای موجب پراکنده شدن هنرجویان و خسارتهای بزرگ برای این صنف شده است.
در حالیکه از سوی دیگر جامعه نیاز به نشاط و سرزندگی دارد و در یک افسردگی شدید به سر می برد،همیشه این هنرمندان بوده اند که در اینگونه مواقع به داد جامعه رسیده اند و اینبار خود هنرمندان با تصمیمات نادرست فاقد دور اندیشی لازم از سوی کارشناسان، در افسردگی و رخوت به سر می برند.
شیوه اداره کلاس های هنری معمولا کم جمعیت و اغلب تک نفره با رعایت پروتکل هایی است که هنرمندان بیش از سایر جامعه نسبت به آن حساس هستند و به نظر می رسد نیازمند توجه عاجل و جدی در رابطه با بازگشایی چنین فعالیتهای کم خطر،محدود الساعتی باشیم که به روح و روان جامعه دلمرده امروز یک داروی ضروری محسوب می شوند.

رحیم بقال اصغری
انتهای پیام/