از گفت و گو با آن ها متوجه می شوم که متاسفانه لیست برنامه مهارت آموزی فنی و حرفه ای که متناسب با فضای روستاها باشد وجود ندارد. آموزش ‌های فنی و حرفه ای که به روستاها می ‌رود اغلب بر پایه صنایع دستی و مشاغل خانگی برای زنان است. البته هر دو اینها ارزشمند است و در یک اقتصاد سالم می تواند منبع تولید ثروت باشد، اما این نباید  به معنی غفلت از مشاغل نوین باشد.
 سوال به جای یکی از خانم ‌ها که می گوید اینجا ما در منزل مان رایانه نداریم؛ امکان شهر رفتن هم برایمان میسر نیست، چکار باید بکنیم؟
آموزش فناوری های نوین برای جمعیت روستایی چندان برای مسئولان اهمیت ندارد گویی آن ها روستا را همان روستای نیم قرن پیش برای خود تعریف کرده اند.
حرفها بجاست. شاید باید از همین طریق از مسئولان امور روستایی استان‌ ها پرسید اگر زنان روستا بخواهند رایانه یاد بگیرند و مانند زنان روستایی در هند، در آفریقا، در آسیا  و.. از فناوری ها و پلتفرم های آنلاین برای کسب و کار استفاده نمایند، چگونه این امکان برایشان میسر است؟
 یا مانند زنان روستاهای هند بخواهند آموزش نصب پنل ‌های خورشيدی یاد بگیرند، چگونه یادگرفتن آن ها امکان پذیر است؟ به ویژه برای زنان عشایر که هنوز سوخت مورد نیاز خانواده چون بارگران را بر پشت حمل می کنند.  
در دنیای امروز آموزش نصب و راه اندازی پنل‌ های خورشيدی هم اکنون توسط زنان روستایی در بسیاری از مناطق جهان انجام شده است، سوال اینجاست که ما کجا ایستاده ایم؟
اگر زنان روستایی بخواهند با کسب و کارهای آنلاین آشنا شده و مخاطرات و فرصت‌ ها را یاد بگیرند، دقیقا به کجا باید رجوع کنند؟ آیا این آموزش ‌ها فقط مختص شهرنشین هاست؟ چرا روستاها با واحدهای سیار آموزش فنی و حرفه ای با دانش روز در حوزه های مختلف از صنعت گرفته تا کشاورزی و اکوتوریسم آشنا نمی شوند و همچنان تمرکز بر مشاغل قرن گذشته است؟
این در حالی است که آموزش فنی و حرفه ای منطبق با دانش روز حق روستاییان است، اما تا به امروز بسیار کم به آن پرداخته شده است و باید دهیاران این مساله را به عنوان یک مطالبه مهم رونق مشاغل روستاییان مطرح نمایند.

۱۵ مهر روز ملی روستا و عشایر
طبق آمارها بیش از نیمی از جمعیت ایران در اوایل انقلاب روستانشین بودند؛ یعنی ۴۷ درصد شهرنشین و ۵۳ درصد روستانشین بودند اما به مرور زمان ضریب شهرنشینی در کشور افزایش و ضریب روستانشینی کاهش یافت، به طوری که در سال ۱۳۹۵ حدود ۲۰ میلیون نفر از جمعیت کشور را روستانشینان تشکیل می‌دادند؛ یعنی معادل ۷۵ درصد جمعیت کشور شهرنشین و ۲۵ درصد روستانشین هستند.
براساس آمارهای سال ۹۵ مرکز آمار ایران ۱۰ میلیون و ۱۰۰ نفر از زنان ایرانی روستانشین هستند؛ زنانی که با وجود فعالیت‌های سخت در کارهای کشاورزی، قالی بافی، دامپروری، سبک زندگی متفاوت و... و با وجود ارتقاء و پیشرفت امکانات بهداشتی در دوران پس از انقلاب، به نظر می‌رسد هنوز به امکانات بهداشتی و درمانی و آموزشی مناسب دسترسی مطلوبی ندارند.
 خشکسالی و تنش آبی، پروژه های سدسازی  و انتقال آب در سالهای اخیر موجب آوارگی صدها خانوار روستایی شده که به دلیل از  بین رفتن معیشت و نداشتن مهارت و سرمایه  برای ایجاد مشاغل جایگزین مجبور به مهاجرت اجباری شده و در حاشیه شهرها سکنی گزیدند و آسیب‌های حاشیه نشینی همواره در کمین این خانواده هاست.
انتهای پیام/