به گزارش نصر به نقل از آناج، پسرم در بیمارستان بستری است و برای عملش پول خواسته اند اما ندارم!/ چندین روز است که  غذای درست و حسابی برای کودکانم نداده‌ام./ شوهرم بیمار است و در خانه روی زمین افتاده، خرجش را من میدهم اما هیچ جا برایم کار نیست.

این سخنان نمونه های کوچکی از حرف‌هایی است که هر روز با آن‌ها مواجه می‌شوند. کافی است روزها از ساعت 9 صبح تا 12 ظهر منتظر به صدا در آمدن صدای آیفونِ خانه باشیم. تکدیگری حرفه‌ای و منزل به منزل! ابتکاری جدیدی که این روزها، طیف گسترده ای از افرادی که درآمد خود را در تکدیگری میدانند، به آن روی آورده اند.
هر منطقه نیز در کنترل یکی از آن هاست و کسی حق ورود به حریم او را ندارد. کارشان از صبح شروع میشود و تا بعد از ظهر ادامه میابد. نواختن زنگ خانه هایی که در مناطق متوسط شهر قرار دارند، تقاضای وجه و کسب در آمد!


روزی 40 تا 80 هزار تومان، گدایی میکنم
صفیه یکی از زن هایی است که چند وقتی به تکدی گری منزل به منزل روی آورده است. وقتی می‌شنود شغلم چیست، آهی از درون میکشد و به کنایه میگوید این ها را بنویس... از بدبختی های ما بنویس... حاضر نیست عکس بگیرم اما درد و دل کوتاهی می‌کند.
45 ساله است. سه کودک دارد و شوهرش فوت کرده است. پیش از این در یکی از کارخانه های بسته بندی کار می‌کرده اما به علت توقف تولید عذرش را خواسته اند. در محله فقیر نشین تبریز زندگی می‌کند و کودکانش در سن بلوغ هستند. می‌گوید: وقتی بیکار شدم چندین روز دنبال شغل جدید گشتم اما هیچ جا شغل درست و حسابی نبود و یا حقوقش کم بود.
اکنون شش ماه است که زنگ خانه مردم را می‌زنم و یکی در میان مبلغی به عنوان صدقه می‌گیرم. درآمد خوبی دارم. تقریبا در روز 40 الی 80 هزار تومان در می آورم!
صفیه، یکی از چندین زنی است که این روزها زنگ خانه ها را می‌زند و از صاحب خانه پول طلب میکند. کمی در کوچه پس کوچه های شهر، قدم می‌زنم. چشمم به زن دیگری می افتد که زیر چادر قایم شده و یکی یکی زنگ خانه ها را میزند. او خانه های محله قطران را نشان کرده است. با اندک پول سر صحبت را باز می‌کنم. نه نامش را می‌گوید و نه راضی است تصویرش گرفته شود. از کمیته امداد مستمری می‌گیرد و درکنار آن چند وقت یکبار به درب منازل می آید تا پولی از این را کسب کند.


حقوقمان به نصف ماه نمی رسد
58 ساله است. می‌گوید: شوهرم بیمار و علیل است. فرزندانم هم هرکدام در گوشه کناری زندگی می‌کنند و هرازگاهی کمکی می‌کنند اما با این گرانی غذا و دارو، نمی‌شود زندگی کرد. خبر ندارند که بعضا به در خانه مردم می آیم. اگر بدانند ناراحت می‌شوند.
این زن ادامه می‌دهد: ما زندگی خیلی فقیرانه اما در عین حال قانعی داشتیم. کمی یارانه، کمی هم کمیته امداد و اندکی از کمک فرزندانم زندگی ما را می‌چرخاند. اما اکنون پولمان به نصف ماه هم نمیرسد. مجبورم و با اینکه اکراه دارم اما بهتر از هرچیز دیگری است.


گدایی به روش های جدید
این روزها در گوشه و کنار شهر بدون گدا، متکدیانی را می‌بینیم که یا در سر چهارراه ها ایستاده اند و یا در کنار پیاده روها بساطی پهن کرده و از رهگذران پول طلب می‌کنند. در کنار این شیوه از گدایی، روش های جدید و ابتکاری، ابداع شده که در وهله اول موجب تعجب همگان می‌شود.
این روش که در روزهای اخیر رواج بسیاری پیدا کرده، الصاق تصویر یا نامه‌ای از سوی نان آور خانواده بر روی دستگاه‌های خودپرداز بانکی است. این نامه‌ها معمولا در خودپرداز های نزدیک بیمارستان ها یا مناطق شلوغ بیشتر دیده میشود و خلاصه آن، درج شماره کارت بانکی برای انتقال وجه به فردی است که نامه را نوشته است.
از طرفی طی اخبار منتشر شده، میزان مراجعه مردم به بهزیستی، کمیته امداد و موسسات خیریه برای دریافت مستمری یا کمک هزینه هایی برای امرار معاش، در شش ماه اول سال به شدت افزایش یافته است.


تبعات امنیتی گرانی
این اتفاقات در حالی رخ می‌دهند که طبق آمار منتشر شده، از ابتدای سال تاکنون به طور میانگین، قیمت اکثر اجناس و خدمات بین 50 الی 80 درصد افزایش یافته است. بی شک با گرانی های اخیر، میزان مشکلات مردم و اقشار ضعیف جامعه روز به روز افزایش خواهد یافت. افزایش میزان تکدی گری در ماه های گذشته یکی از تبعات گرانی های اخیر است. این درحالی است که تکدی گری، روی خوش و بی خطر واکنش ها به گرانی است که تنها تبعات اجتماعی با خود به همراه دارد.
بدیهی است درصورت استمرار این موضوع، آنهایی که دیگر توان مقابله با گرانی های افسار گسیخته را ندارد، علاوه بر تکدی‌گری، به اعمال خشونت آمیز و مجرمانه دیگری روی خواهند آورد که علاوه بر تبعات اجتماعی، تبعات اخلاقی و امنیتی نیز به آن اضاقه خواهد شد.
انتهای پیام/