نصر: با توجه به اینکه محدودیت کره زمین یک امر مهم در زمینه شهرسازی میباشد. بنابراین باید در حفظ و نگهداری آن, چه از لحاظ محیط زیست و چه از لحاظ ساخت و ساز کوشا بود.

قسمت اعظم کره زمین از آب تشکیل شده و قسمتی از دشت، مسئله مهم این است که مقدار کمی برای زیست شهری باقی می ماند.
بخش اعظم این شهرها به خیابان، پارک و کوها اختصاص داده می شود که این امر باعث می شود مقدار کمی برای زیست شهری باقی بماند
از سوی دیگر در طراحی شهرک‌های جدید با سطح اشغال ۷۰ درصد و تعداد ۴-۵ طبقه؛ این ظرفیت عظیم شهری که می‌تواند یک محدوده برج ۲۰-۳۰ طبقه باشد را با تفکیک به قطعات ۲۰۰متری به صورت ۶۰ متر حیاط بی مصرف و ۱۴۰ متر عرصه, این بافت شهری را برای نسل‌های بعد تحویل می‌دهیم.
این امر باعث ایجاد مشکلات انبوهی  شامل پارکینگ ، کوچه های باریک و ساختمان های پرتراکم میشود که نسلهای بعد بایستی به جای محوطه عظیم، دید وسیع و نورگیری بهتر واحدها ، تا سالهای سال مشکلاتی که در اثر طرح های از پیش مطالعه نشده بر روی زیست شهری اجرا شده اند متحمل شوند.
در نتیجه زمین امانت خدادادی است که ما بایستی تحویل نسل های بعد بدهیم و در هر نوع پروژه می بایست تمام مراحل زیرساخت شهری در طرحی لحاظ شود، تا نسل بعد از این موهبت برخوردار شوند.

* کارشناس ارشد عمران- GIS

انتهای پیام/