نصر: سفیر اسبق جمهوری اسلامی ایران در تاجیکستان گفت: با وضعیت حاضر آثار ارزشمند بجا مانده از شهریار باید مرثیه ای بر حیثیت تاریخی تبریز خواند.

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر نصر، همزمان با سی اُمین سالروز درگذشت شاعر نامی آذربایجان، شهریار ایران، «علی‌اصغر شعر دوست»، از ملازمان نزدیک استاد شهریار و از چهره‌های دیرآشنای فرهنگ و ادب آذربایجان با حضور در تحریریه نصر، سخن از مرثیه غم بار تبریز و ناملایمتی های مردمان معاصر با داشته های تاریخی خود به میان آورد.

 سفیر اسبق جمهوری‌اسلامی ایران در تاجیکستان  در گفت و گوی صریح خود با خبرنگار نصر، سخن از چالش های مرتبط با حوزه فرهنگ آذربایجان به خصوص وضعیت نابسامان آثار بجای مانده از شهریار ایران به میان آورده و بررسی وضعیت حاضر پرداخت‌.

شعردوست نماینده اسبق مردم تبریز، آذرشهر و اسکو در مجلس که بانی اصلی نامگذاری سالروز درگذشت استاد شهریار به عنوان روز ملی شعر و ادب فارسی است، با تاکید به اینکه جایگاه رفیع شهریار در ایران، جایگاهی ثابت شده است و شهریار نیازی به باز تعریف این جایگاه ندارد و این مردم هستند که باید در زندگی خود مفهوم شهریار و اشعارش را باز تعریف کنند، ادامه داد: هر ساله ۲۷ شهریور تکرار می شود و جامعه ناپخته ما با تلاشی نیمه کاره سعی در گذراندن آن با رویکردی رفع مسئولیتی دارد، اما غافل از آنکه شهریار هیچ احتیاجی به این قبیل کارها ندارد، شهریار شاعری فرامرزی است و همه ساله جوامع گسترده ای در تلاش اند تا او را باز شناسند اما دریغ از آنکه جامعه ایرانی ما قدمی برای باز شناسی شهریار در زندگی خودشان بردارند.

وی با اشاره به اینکه متاسفانه ما در حفظ آثار ارزشمند و به جا مانده این شاعر پر آوازه، ناکام. مانده ایم، ادامه داد: تنها داشته های ما از شهریار، اشعار، خانه ای که در آن می زیست و مدفن آن است، اما کدام یک از آن ها حال و روزی خوب که نه، قابل تحملی دارد؟ آیا آثار مکتوب وی را توانسته ایم در شان و ارزش سطر به سطر آن ها منتشر کنیم؟ آیا خانه ای که شهریار با حقوق کارمندی خود استوار نگاه داشته بود مانند روز اول نگاه داشته ایم؟ مدفن اش اکنون در چه حال است؟ برای مدفن بیش از ۴۰۰ شاعر، ادیب، واعظ و فرهیخته که امروز باید مرثیه ای سر بدهیم.

نماینده اسبق مردم تبریز در مجلس شورای اسلامی افزود: در سال‌های اخیر به بهانه توسعه مقبرة‌الشعرا حفاری‌ها و ساخت و سازهایی انجام و بعدها به دلایلی متوقف شد و حتی هیچ توجهی نیز به کشوفات به دست آمده در قسمت جنوبی بنای یادمان نیز نشد.

مقبرةالشعرا تبریز، سال 92 بدون پایه مالی و بدون پشتوانه کارشناسی، در طرحی با عنوان «بازآفرینی مقبرةالشعرا» به شهرداری تبریز واگذار شده‌ و بافت تاریخی و فرهنگی آن، پس از ۶ سال عملیات حجیم و سردرگم، آسیب‌های جدی دیده است.

وی با تاکید به اینکه وضعیت مقبرةالشعرا تاراج آبرو، حیثیت و اعتقادات ایران و آذربایجان است، اظهار داشت: مقبرةالشعرا تنها شامل آرامگاه استاد شهریار نیست. اگر بر کتاب مرحوم سیدضیاءالدین سجادی را نگاهی داشته باشید خواهید دید که شرق تا غرب قبرستان تاریخی سرخاب، بارگاه ادبا، عرفا، معلمان، مفسران و شاعران است. او حتی در کتاب خود، محل دقیق برخی از این مقبره‌ها را نیز قید کرده‌ که متاسفانه بخش مهمی از آنها از بین رفته‌است.
مجموعه‌ای با این عظمت را چنان کوبیده‌اند که معلوم نیست چطور می‌خواهند، جمع کنند. مقبرةالشعرا متولی ندارد. این مجموعه، تاکنون سه بار دست‌به‌دست شده و هر بار، بخشی از مواریث مهم آن آسیب جدی دیده‌ است.

سفیر اسبق ایران در تاجیکستان با بیان اینکه مقبره الشعرا به عنوان یکی از ظرفیت های گردشگر پذیر تبریز طی چند سال گذشته در پستوی خانه قرار گرفته است، ادامه داد: متاسفانه هر روز شاهد فرصت‌سوزی‌ گردشگری در مقبرةالشعرا هستیم. طبق اعلام مدیر مقبرةالشعرا، تنها در یکی از روزهای غیرتعطیل اخیر، بیش از 1350 نفر از این مجموعه بازدید کرده‌اند که آمار قابل‌‌اعتنایی است. باور کنید این حجم از بازدید، حتی در موزه لوور هم اتفاق نمی‌افتد. ما غفلت‌های زیادی داریم و قدر چنین سرمایه ارزشمندی را نمی‌دانیم. متاسفانه بازدیدکنندگان در این مجموعه، از اولیه‌ترین خدمات رایج گردشگری برخوردار نیستند.

شعر دوست در پایان سخنان خود با تاکید به اینکه خانه موزه شهریار نیز همچون آثار و مدفن او از وضعیت مناسبی برخوردار نیست و طی سال های اخیر شاهد از بین رفتن و‌ حتی ربوده شدن برخی وسایل این خانه موزه بوده ایم، ادامه داد: متاسفانه وضعیت خانه استاد شهریار تعریفی ندارد، این خانه در اختیار شهرداری است. اما وضعیت هیات امنای آن بلاتکلیف است. این موضوع را چند بار با آقای شهردار مطرح کرده‌ام، اما ایشان اعتنایی نکرده‌اند. از آقای شهردار خواسته‌ام که وقتی به عمارت شهرداری می‌روند، در مسیرشان، سری هم به این خانه بزنند و از نزدیک ببینند که بوی بد دستشویی این خانه، چقدر برای بازدیدکنندگان آزاردهنده است. متاسفانه مدیریت این خانه نیز شایسته استاد شهریار و تبریز نیست.

انتهای پیام/