به گزارش نصر، 19 آگوست روز جهانی عکاسی است. بهانه نوشتن این سطور اما نه یادآوری تقویم، بلکه یادکرد دوستانی بود که با چشمی باز و چشمی بسته، دنیا را از دریچه لنزهایشان می‌نگرند.
روز جهانی عکاسی، یادآور تصاویری است که دنیا را تکان دادند، یا دنیای انسان‌ها را در اقصی نقاط جهان، یا دنیای آدمی در دنیای خودش.
جستجوی کوتاهی در دنیای مجازی، مجموعه‌ای از تصاویر عموماً تلخ را پیش دیدگان‌تان می‌آورد که هر کدامشان، تغییری عظیم در زندگی بشر ایجاد کردند. از جنگ‌های بی‌پایان زیاده‌خواهان تا تحولات علمی و یادگارهای فرهنگی.
یک‌بار خودمان را جای ثبت‌کننده این لحظات بگذاریم؛ جای کسی که از شیون مادری بر پیکر فرزندش عکس گرفته، کسی که خودسوزی در مقابل مقر سازمان ملل را ثبت کرده، کسی که کودک متورم از گرسنگی آفریقایی را به جهان نشان داده، کسی که...
کسی که خاطرات دردهای این مردم را ثبت کرده، به امید روزی که اشک جای خود را به لبخند بسپارد.
دوست عکاسی را می‌شناسم که در جریان زمین لرزه بم، در اولین گروه اعزامی به مناطق آسیب دیده رفت. می‌گفت صدها عکس را ثبت کردم و هزاران عکس را از دست دادم. وقتی با امکانات آن زمان و دوربین‌های آنالوگ، سه پایه را تنظیم می‌کردم و آماده گرفتن عکس می‌شدم آنقدر هجوم اشک سهمگین بود که بارها خم می‌شدم، اشک می‌ریختم و باز هم پشت دوربین بر می‌گشتم. آنقدر دیدن غم و بهت زلزله زده‌ها سنگین بود که نمی‌شد ایستاد و فقط عکس گرفت.
عکاسی، درد دارد، با این وجود هنوز هزاران و هزاران عکاس، هر روز صبح دوربین‌های خود را در دست می‌گیرند، از تلخ و شیرین زندگی مردم عکس می‌گیرند و با تمام این تلخی‌ها، امید به شیرینی روزگار دارند.
قصه عکاسی، همان است که بارها شنیده‌ایم: «کار دنیا همیشه بر عکس است» مثل قصه دوستان عکاس ما، که پشت دوربین ثبت می‌کنند و ثبت نمی‌شوند. این روز اما بهانه‌ای‌ است برای یادکردن از آنها، همه آنها که با تصاویر شعر می‌گویند و از دردها و رنج‌ها، غزل می‌سرایند.
روز آنها که با نور، با سایه و نیم سایه می نویسند تا نگاهی مشتاق، بخواند...

گزارش از فرینوش اکبرزاده
انتهای پیام/