اخلاص و خستگی ناپذیری دو وجه مشخصه ی شخصیت حاج فیروز زیرک کار در نوکری اهل بیت (علیهم السلام) بود.  
در سفرهای مشهد که محضر ایشان بودیم، صحن به صحن حرم مطهر ، که جمع های مذهبی نقاط مختلف کشور عزاداری می کردند و به واسطه ی محبت و علاقه ای که نسبت به ایشان در عموم مردم وجود داشت ، کنار تک تک آن جمع ها می نشستند و روضه می خواندند و اشک می ریختند. یک بار خدمت ایشان عرض کردم : استاد خسته شدید، کمی هم استراحت کنید. فرمودند: در آینده زیاد استراحت خواهیم کرد، الان وقت نوکری و خدمت است.
حمایت های معنوی و حضور دائمی ایشان در جلسات زیارت عاشورا و سایر برنامه های کانون فرهنگی مذهبی نورالحسین (ع) همواره مشوق جوانان بود.
در تبریز نیز مشی اجتماعی ایشان به همین منوال بود. از روضه خواندن ، اشک ریختن و عزاداری برای ائمه اطهار (علیهم السلام) خسته نمی شدند. ظرفیت عجیبی در ایشان بود که انسان به عینه سیری ناپذیر بودن این علاقه را در وجودشان می دید.
با همه ی اقشار مردم ارتباط حسنه داشتند، بی اعتنا به موقعیت و مقام. در منتهی الیه حاشیه گریزی بودند که این خصوصیت ایشان برای همه ما درس بزرگی بود.
ایشان به معنای حقیقی کلمه، یکی از شناسنامه های جامعه ی حسینی آذری زبان بودند. بلا استثناء در همه ی ارتباط های مجازی، تلفنی و حضوری با حسینی های دیگر شهرها ، همیشه نامی از ایشان بود.
منزل ایشان صبح و شب همواره مامن و ملجا مردم و اولین مقصد میهمانان مذهبی بود که از نقاط مختلف کشور به تبریز می آمدند.
تک تک افراد این بیت حسینی بالاخص همسر ایشان آینه ی تمام و کمال خستگی ناپذیری بودند. گاهی اتفاق می افتاد روزی چند بار به همراه میهمانان منزل ایشان می رفتیم، در نحوه ی پذیرایی از میهمانان آخر با میهمانان اول  به اندازه ی سر سوزنی تفاوت وجود  نداشت. ذره ای خستگی و بی حوصلگی در چهره همسر ایشان مشاهده نمی شد. ‌
ایشان صرفا یک مداح و ستایشگر نبودند بلکه آیینه ی تمام نمای سبک زندگی حسینی بودند...
منزل ایشان برای حسینیان تبریز ، به نوعی منزل پدری بود و بی تعارف همه ما با رفتن ایشان ، یتیم شدیم.

به قلم مهدی قربانی - مداح اهل بیت (ع)
انتهای پیام/