به گزارش نصر، انتظار می‌رود این نیروگاه‌ همجوشی هسته ‌ای که نخستین نیروگاهی است که از پلاسما فوق‌ داغ استفاده می‌ کند تا انتهای سال ۲۰۲۵ تکمیل شود و تولید برق را شروع کند.
این پروژه نیروگاهی ۲۰ میلیارد یورویی به نام «ایتر» (Iter) همان واکنش‌ هایی را که در خورشید رخ می ‌دهد، شبیه‌ سازی می‌ کند و هدف از ساخت آن این است که ثابت شود تولید برق با همجوشی هسته‌ای در مقیاس تجاری امکان‌پذیر است.
وعده‌ استفاده از همجوشی هسته ‌ای این است که می‌توان انرژی نامحدود و پاک تولید کرد، اما علیرغم ۶۰ سال پژوهش، این شیوه باید بر چالش ‌های فنی مهار کردن مقدارهای بسیار بالای انرژی غلبه کند.
میلیون‌ها قطعه برای مونتاژ این این راکتور عظیم به کار خواهند رفت که وزنی حدود ۲۳ هزار تن دارند و این پروژه پیچیده ‌ترین عملیات مهندسی در تاریخ است. حدود ۳ هزار تن مغناطیس ‌های ابررسانا که بعضی از آنها سنگین ‌تر از یک جمبوجت هستند، به کابل ‌های ابررسانی که طول کلی‌ شان به ۲۰۰ کیلومتر می ‌رسد، به هم متصل می ‌شوند و همه این مجموعه در بوسیله بزرگترین کارخانه سرد کننده جهان در درمای منهای ۲۶۹ درجه سلسیوس نگهداری می ‌شوند.
در فرآیند هم جوشی هسته ‌ای اتم ‌های هیدروژن سنگین با هم ترکیب می‌ شود و مقدار بسیار عظیمی انرژی آزاد می ‌کنند، اما انجام این کار به حرارتی ۱۵۰ میلیون درجه سلسیوسی، یعنی ۱۰ برابر داغ‌تر از هسته خورشید، نیاز دارد.
سوخت هیدروژنی این نیروگاه از آب دریا به دست می‌آید و فقط چند گرم از آن کافی است، اما برای انجام همجوشی هسته ‌ای باید مغناطیس‌ های عظیمی را به کار برد تا پلاسمای با دمای فوق‌العاده بالا را در یک محفظه خلاء دونات‌شکل به نام «توکاماک» مهار کند.
این فرآیند، مانند راکتورهای معمول شکافت هسته‌ ای، باعث تولید گاز دی ‌اکسید کربن که در گرمایش جهانی نقش دارد، نمی‌شود. مزیت راکتورهای همجوشی این است که خطر ذوب شدن را ندارند و مقدار بسیار کمتری زباله ‌های رادیواکتیو تولید می‌ کنند.
انتهای پیام/