می دانیم که در سال‌های اخیر و خصوصاً این اواخر در بحث تغییر کاربری های اراضی کشاورزی و منابع طبیعی که در رسانه‌ها با عنوان زمین خواری و حتی در برخی مناطق کوه خواری از این معضل یاد می شود، با چالش های بسیار جدی مواجه هستیم.

عده ای با ژست توسعه طلبی و با ادبیات در ظاهر دانشگاهی از لزوم اصلاح قوانین مربوط به این حوزه و راهگشایی برای به اصطلاح توسعه حرف می زنند، در حالی که در خوشبینانه ترین حالت نسبت به لزوم حفظ اراضی ملی و کشاورزی آگاهی ندارند. جسارتا بینش چنین افرادی از این موضوع، چیزی جز توهم توسعه نیست.

وقتی از توسعه دم می زنیم، نباید به مسأله تک بعدی نگاه شود. این روزها حرف زدن از توسعه پایدار مُد شده، اما رویکردها بر خلاف این شعارهای زیباست! به نظر می رسد تصور عده ای از دوستان از توسعه تنها حوالی چیزهایی مثل بتن، آسفالت، سیمان و آجر می چرخد!

هیچ چیز ارزشمندتر از خاک سالم و آب سالم نیست و هر برنامه و روندی که منابع آب و خاک سالم و اراضی کشاورزی و ملی کشور را تهدید و تحدید کند، قطعاً ضد توسعه است.

امروز با همین قوانین سفت و سختی که جاریست، اما در اجرایش تعلل های بسیار هم وجود دارد با چنین وضعیت نگران کننده ای روبرو هستیم، وای به روزی که تلاش عده ای برای اصلاح و تعدیل موضوع قوانین مربوط به تغییر کاربری اراضی کشاورزی و ملی بخواهد عملی شود!

مخلص کلام اینکه آب و خاک و منابع طبیعی جزو انفال الهی اند و تنها متعلق به ما نیستند و امانتی بسیار گران قیمت متعلق به نسل های آینده اند. امیدوارم حافظان و امانت‌داران خوبی برای این گران‌ترین دارایی نسل بشر باشیم.

نقش سازمان های مسئول و سازمان های نظارتی در اجرای دقیق قوانین این موضوع جهت حفظ و حراست مسئولانه تر از منابع آب و خاک کشور بسیار حساس و مهم است. حساسیت در این موضوع سختگیرانه نیست، راهبردی و آینده‌نگرانه است.
انتهای پیام/