امروز قرار است مانند سال‌ های گذشته به مناسبت روز ملی اهدای عضو، این روز را به یاد کسانی که در جهادی حقیقتا بزرگ، درس حیات بخشی و هستی بخش عالم را به کاملترین و زیباترین شکل ممکن مشق کرده اند و با اهدای اعضای کالبد خموششان، زندگی را در چشمان منتظر، جاری کردند و خود خشنود و آرام در خاک خفتند و بازگشت مسرورانه نفس به سینه بیماران دردمند را به تماشا نشسته اند را گرامی بداریم.
بی ‌تردید در این روزهای شیوع کرونایی، نه جشنی برگزار می شود و نه از متعالی ترین انسان ها در مقیاس ایثار و جاودانگی نامی برده خواهد شد، شاید هم قدردانی این روز، کیفیتی متفاوت با موارد مشابه در سال ‌های گذشته داشته باشد، شاید مهم ‌ترین آن به شیوه مجازی باشد.
از ابتدای ماه رمضان بینندگان سیما هروقت تلویزیون را روشن كنند، تبلیغات جان هایی که چشم به راه اهدا کنندگان عضو هستند را می بیند، البته این تبلیغات آنچنان که باید و شاید موثر واقع نمی شود اما در هرحال موضوع اصلی آن، اهمیت خود را از دست نداده است.
اهدای عضو به این معنی است که یک فرد یا ولی دم او اجازه می‌ دهد تا بافت‌ ها یا اعضای سالم او به شخص دیگری برای پیوند اهدا شود که این پیوند می ‌تواند پس از مرگ او و یا زمانی که فرد زنده است، صورت گیرد. پیوندهای متداول عبارتند از کلیه‌ ها، قلب، کبد، پانکراس، روده، ریه ‌ها، استخوان، مغزاستخوان، پوست و قرنیه.
برخی از ارگان‌ ها و بافت‌ ها را می‌ توان زمانی که شخص اهدا کننده زنده است به شخص دیگری پیوند زد مانند یکی از کلیه ‌ها یا بخشی از کبد؛ اما در بیشتر موارد اهدای عضو زمانی صورت می ‌گیرد که فرد اهداکننده دچار مرگ مغزی شده باشد.
در مرگ مغزی خونرسانی به مغز متوقف شده، اكسیژن رسانی به آن انجام نمی ‌گیرد. مغز تمام کارکرد خود را از دست می ‌دهد و دچار تخریب غیر قابل برگشت می گردد. اگرچه پس از مرگ مغزی اعضای دیگر از جمله قلب، کبد و کلیه‌ ها هنوز دارای عملکرد هستند اما به تدریج در طی چند روز آینده، از کار خواهند افتاد.
مهم‌ ترین علل شایع مرگ مغزی، تصادفات رانندگی، وارد آمدن ضربه شدید به سر، سقوط از ارتفاع، غرق شدن در آب، مسمومیت ‌ها، تومورهای مغزی، عفونت های مغزی، خونریزی ‌های داخلی مغز و همچنین سكته مغزی هستند.
بیمار مرگ مغزی نمی ‌بیند، نمی ‌شنود، درد نمی ‌كشد، به هیچ یک از تحریکات خارجی پاسخی نمی‌ دهد، نفس نمی ‌كشد و بدون استفاده از دستگاه تنفس مصنوعی، اكسیژن به او نخواهد رسید، اما چیزی که تغییر نمی‌ کند لزوم توجه به افزایش میل و باور به اهدای عضو، به عنوان آخرین راه حل ادامه حیات برای کسانی است که درمان ‌های دارویی و سایر درمان ‌ها دیگر برای آن ها جواب نمی ‌دهد. در این میان دفن شدن چیزی نزدیک به هفت هزار عضو قابل پیوند در خاک آن هم وقتی که در سوی دیگر ماجرا حجم انبوهی از نیاز به دریافت عضو وجود دارد همچنان قابل توجه است.
امید است هیچ نفسی با انتظار بی سرانجام در صف طولانی پیوند، در میان نفس های حاضر برای «اهدای عضو» غایب نباشد، اما در این میان لزوم فرهنگ‌ سازی برای اهدای عضو در جایی که اصلی ‌ترین دلیل عدم اهدا، خانواده‌ ها هستند، در کنار رفع موانع قانونی می‌ تواند برای تسهیل امور راهگشا باشد.

سحر مغفرت
انتهای پیام/